//дууссан//☠️Гонжиам сэтгэцийн эмнэлэг☠️

16 яагаад

Юнги бид хоёр тэр хаалгыг яаж ч нүдэж балбаж цохиж бүр өшиглөөд ч нэмэр болсонгүй. Бид хоёрт ямар нэгэн хөшиж онгойлгомоор багаж хэрэгсэл байхгүй учир улам хэцүү байв. Бид 2 хусог хёны нэрийг дуудахад дотроос хариу өгөхгүй байгаа нь улам санаа зовооно.Сүүлдээ аргаа бараад зогсож байтал өнөөх теннисний бөмбөгийг санан газраас аваад юнгид харуултал

Юнги: чи чинь одоо солиорчихсон юм уу хусог алга болчихоод сэтгэл санаа ч тавгүй байхад зүгээр байгаа бөмбөг хүртэл надаас ирж асуугаад байх юм. Түрүүн хусог бид хоёр наад бөмбөг нь дээр чинь юу ч байхгүй байна гэж аль орж ирэхэд хэлж өгөө биз дээ эсвэл ой санамжаа алдчихсан юм уу гээд над руу орилж гарав.

Харин би юнгиг над руу орилсонд бас энэ бөмбөгөн дээрх сийлсэн зүйлийг яагаад зөвхөн би хараад байгааг гайхан сууна. Бид 2 цухалдан хэсэг сууж байтал саяны онгойхгүй байсан хаалга чинь өөрөө онгойгоод унав. Юнги бид 2 огол харайн босоод юнги рүү хартал тэр бас над руу харж байв. Нүдээрээ нэг нэгэнрүүгээ дохивол хоёулаа мөрөө хавчицгаана. Ойртоод очоод үзвэл юу ч байхгүй. Бид 3 ыг орж ирэхийн өмнө ямар байсан яг тэр хэвээрээ юун ч өөрчлөгдөөгүй байв. Энэ өрөө бид хоёрын санааг улам л зовооно.

**хэн нэгний талаас**

Одоо үлдсэн нь (ёжтой инээх)

**юнги бид2**

Бид хоёр тэр өрөө рүү орон бүх булан тохойг шалгаж үзсэн боловч хүн байсан гэх шинж огтоосоо алга харин хаалганы урд хэсэг модтой байв. Юмыг яаж мэдхэв гэж бодоод тэр шалыг очиж тогштол хөндий байв. Тийм ээ энэ чинь л байхгүй юу юнги хёнг дуудан

Би: юнги хён нааш ир дээ энэ шал хөндий байна гэхэд юнги "юу" гэсээр нааш ирэв. Хэдхэд цохиж үзсэн яах аргагүй хөндий байв.

Юнги тэндээс нэг төмөр олж ирэн тэр шалийг цөмөлтөл доош орсон шат байв. Бид хоёр нэг нэгэнрүүгээ хараад гар чийдэнгээ тийш чиглүүлэн доош бууцгаалаа. 3 метр орчим гүн шат байх бөгөөд хоёр сандал нэг шүүгээ дээр нь нэг бүдэг гэрэлнээс өөр юм байхгүй өрөө байв. Доош буух тусам гэрэл тодорч нэг сандал дээр хусог хүлүүлчихсэн нөгөө сандал дээр жүүн сууж байв. Жүүн бид хоёрыг харсанаа

Жүүн: хоёр баатар найзыгаа аврах гэж ирсэн юм биз дээ (зэвүүн инээх)

Юнги: хусог аа яагаачгүй юм байгаа биз дээ

Хусог: би яав л гэж (инээх) нэг гараараа чимээгүй гэж дохин нөгөө гараараа нэг шил харуулж байв. Бид хоёр үл мэдэг толгой дохицгоон буцан жүүнийг сатааруулахаар юм ярицгааж эхлэв.

Би:жүүн хён та яагаад байгаа юм бэ? Бас хусог хёнг яагаад аваад явчихсан юм бэ

Жүүн: яагаад юм бол харин таалдаа

Юнги: хорлох гэж

Жүүн: намайг тэнэг гэж бодоогүй биз дээ гэж хэлэн эргэж харан хусогын толгой руу буу тулгав. Бид хоёр байдал бишдсэнийг мэдээд

Би: за хён тайвшир бас яагаад ингээд байгаагаа л хэлчих

Жүүн: харин яагаад ингээд байгаа юм бол гэж хэлэн газар нэг юм шидчихэв. Тэр нь будаг тэслэгч байсан учир бүх юм будаг болчихов. Бид хоёрыг арай гэж нүдээ нээтэл нөгөө хоёр чинь хаашаа ч юм байхгүй болчихсон байв...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

За снууцгаа удаан уулзсангүй шүү одоо өгүүллэгээ хурдан хурдан оруулнаа <3