Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bazı günler vardır uyanmak istemediğiniz. Her şeyden uzaklaşmak aynı zaman bulunduğunuz ortamdan da ayrılmak istemediğiniz. Yep yeni bir sayfa açmak, her şeye sıfırdan başlamak istediğiniz. Bir yandan da sahip olduğunuz her şeye sımsıkı sarılmak ister, sadece onlarla olmak istersiniz. Yani ne yapacağınızı bilemediğiniz günler vardır. Bugün öyle bir gün.
Bugün taşınıyoruz.
Annemin yıllardır istediği sonunda oluyor. Asla ayrılmak istemediğim evimizin bahçesindeyim. Ne ara geldim buraya bilmiyorum. Ama şuan babamın küçükken benim için yapmış olduğu tahta salıncağın üzerinde oturmuş, sonkez bakıyordum evimize. Ben buradan gittiğimde sadece evimizi değil, anılarımızı da ardımda bırakmış olacaktım. Arkadaşlarım, okulum... Şimdi başka bir şehirde yep yeni ortama alışmak zorunda kalacaktım. Ne kolayca arkadaş edinebiliyor, ne de cabucak uyum sağlıyordum çevreye. Hayatımda ki insanlar sayılı. Ne yeni bir ortam, ne de yeni insanlar istiyorum bu hayatımda. Derin bir nefes aldım.
Gitmek istemiyorum.
Omzumda hissettiğim sıcaklıkla irkildim. "Gitme vakti." Başımla onayladım annemi. Ardından tekrar baktım bu küçük ama harika anılarla dolu evimize. Yavaşça kalktım salıncaktan. Gitmek istemediğimi belli eder gibi... Annem saçlarımı okşarken arabaya doğru ilerledik. Ben arka koltuktaki yerimi alırken önümüzdeki kamyon da evimizdeki son eşyaları yerleştirmişti kasasına.
Arabalar çalıştığında istemsizce yaşlar süzüldü yanaklarımda. Son kez geçiyorduk bu sokaktan. Bu yollardan... Her okul çıkışı arkadaşlarımla uğradığımız şirin marketin önünden geçerken, marketin sahibi olan Pamuk teyzenin eşi Mehmet amcayı gördüm. Kasalarına meyveleri yerleştiriyordu. Babam gittiğimizi belli etmek için kornaya bastığında Mehmet amca arabaya döndü. Onu da son kez görüyordum. Ellerim cama uzandığında gülümsedi. O sadece Pamuk teyzenin eşi değildi. Buradaki ilk arkadaşımdı. Her zaman bisiklet tekelerleğimi patlatırdım ve her zaman o şişirirdi tekerleklerimi. Ağlayarak yanına geldiğimde hemen anlardı. O bisiklet tekerini şişirirken bende bana verdiği lolipopumu yerdim. Ağlamak istemediğim için başımı önüme çevirdim. Belki orada da böyle insanlarla tanışırdım.
Ama beş yaşındayken tanıştıklarımızın yerini on yedi yaşımızda tanıştığımız kişiler doldurabilir miydi onu bilmiyordum.
Yaşadığımız yerden oldukça uzaktaydık. Tekirdağ' ı ardımızda bırakmış İstanbul a doğru ilerliyorduk. Camı indirip elimi dışarı çıkardım. Bileğimde takılı olan ve arkadaşım Cansu' nun bana onu hatırlamam için verdiği örgü bilekliğim rüzgarın etkisiyle dans ediyor, eskileri hatırlamama neden oluyordu. Cidden ne zaman bu kadar duygusal bir kız olmuştum? Babamın "orada ki odan çok daha güzel olacak." Demesiyle gerçeğe döndüm. Camı kapayıp elimi kucağıma yerleştirdim. Babamla dikiz aynasından göz göze geldiğimizde benim düşündüğüm tek şey odamın manzarası koca koca binalar olurken odamın güzel olmasını umursamayacağımdı.
