Acı parmaklarını beynime saplamış,beynim tüm bedenimi ele geçirmişti.Sadece bedenen değil ruhen de acıyordum.Saçlarımın arasına tıkıştırdığım hüzünler,her yağmurda bir bir ortaya dökülüyordu.Her hök gürültüsü bir.yağmuru,her yağmur bir yangına sebep oluyordu.
Zihnimin dar sokaklarına sıkıştırıp çıkmaza soktuğum tüm anılarım,bir duvarı parçalayıp bir yerlerden çıkıyordu.Hayat,acıtıyordu.Ama acı geçiyordu,acı çekmiş olmak geçmiyordu.
Dünden beri her an kafamın bir yanına vuran kelimeler, ruhumdan dökülmek yerine ruhuma saplanıp kanatıyordu.Sanırım kendimi hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim.Çünkü bugün babam bile benimle konuşmuyordu,beni korumuyordu,bana bakmıyordu.
Evde yaptığım her hareketimle orospu ünvanını almaya hak kazanan ben,hep babama tutunurdum.Çünkü gerek abim gerek annem bana orospu dediklerinde babam bana olan güvenini ortaya atıp benim üstümdeki bu lanetli kelimeyi söker atardı.Evdeki hemen her kavga sebebini bana ve orospu olduğuma bırakırdı.
Hayır
Orospu değilim.
Ben sadece yaşamak isteyen bir ölüyüm.Belki de ölmek isteyen bir yaşantı.Ne olursa olsun bir harabeyim ve muhtacım.
Evdekilerin bana o şeyi demesinin sebeplerini size söyleyeyim.
1-Telefonla çok ilgilenirim.
2-Arkadaşlarımla dışarı çıkmak isterim ama bu dışarı öyle AVM ler falan değil,bildiğin kapının önü bir de lojmanımızdaki park.
3-Eskiden instagram hesabım olması ve tanıdık bi erkekle konuşmuş olmam.
4-En önemli nedeni belki de onlara göre.Dar pantolonlar giymem.
Evet, işte tam olarak bu dört şey yüzünden o pis lakaba layık görülüyorum.
Bu saydığım sebeplere babam da kızardı ama bana asla orospu demez ve biri öyle bi şey diyecek olursa müdahale ederdi.Ama dün gece abimin bağıra bağıra bana orospu dediği zamanlarda babam ağzını açmadı.Kafasını telefonuna gömmüştü.Bir an duymafı sandım.Dalgındı sandım.Önemli bi şey vardı sandım.Kendimi bunlara inandırdım ama babam gayet de bizimleydi.Çünkü abim anneme bağırınca tepki veriyordu,en azından kafasını kaldırıp ters bakışlar atıyordu.
Galiba artık babam da öyle düşünüyordu.
Peki artık ben ne yapmalıydım?
Ağlamalı mıydım?
Ağladım.
Uyursam geçer dedim.
Uyudum.
Geçmedi.
Biraz olsun unuttum sandım ama hayır,babam artık eskisi gibi değildi.
Artık babam da beni sevmiyordu.
Ah ne acı.
Hayat bana götüyle gülüyordu sanırım. Ama olsundu.Benim umudum var. Ben onlardan kurtulacağım.Abimden,annemden,BABAMDAN,ama ben anılarımdan hiç bir zaman kurtulmayacağım.
Ben hep kanayacağım.
Ben hep acıyacağım.
Ben hep ağlayıp,kimseye göstermeden hayallerime kanacağım.
Ben ...
Ben Beyza.
Abisinden üst düzey şiddet gören,genel olarak ailesinden hakaret işiten,paspal,paçavranın tekiyim işte.
Eskiden gururla taşıdığım soyadım.Şimdilerde bana olanları hatırlatıyor.
Artık tamamen yalnızım.
Artık bir babaya da sahip değilim.
Ben dün gece hem yetim,hem öksüz kaldım
