Bestiariusz

Mieszkańcy lasu

Druidzi potrafią się dogadać z niemal wszystkimi żywymi stworzeniami, jednak to wymienione poniżej istoty stanowią ich główne wsparcie.
Można spotkać głównie w rozległej puszczy na dalekim zachodzie, ale sporadycznie występują też w całej strefie umiarkowanego klimatu.
Te z nich, które posiadają zdolności magiczne, są też bardzo inteligentne i mają niezwykle rozwiniętą intuicję - co ma ogromny wpływ na ich zdolności. Zupełnie inaczej działają one na wrogów, a inaczej na tych, których uznają za sprzymierzeńców.

Feniks
Duży ptak o złocistym i czerwonym upierzeniu oraz charakterystycznym długim ogonie.
Rozpiętość skrzydeł wynosi 3-5 metrów, a waga 8-13kg.
W sytuacji zagrożenia ciało feniksa pokrywa się płomieniami o niezwykłych właściwościach - potrafi on uczynić je zabójczo gorącymi dla jednych, a jednocześnie zaledwie ciepłymi dla innych.
Posiada on też inne magiczne zdolności - jego śpiew dodaje sił sprzymierzeńcom, może ich otoczyć takimi samymi płomieniami, jakie pokrywają jego ciało, a na widok ich cierpienia feniks płacze uzdrawiającymi łzami.
Najbardziej zdumiewająca zdolność feniksa jest jednak związana z jego śmiercią.
Życie feniksa trwa zaledwie kilka tygodni, a korzystanie z magii może je jeszcze bardziej skrócić. W chwili śmierci spala on własne ciało na popiół... Ale po kilku chwilach szary pył zaczyna się mienić ognistym blaskiem i składa się z powrotem w młode, pełne sił ciało.
Przez wiele lat wierzono, że feniksy są nieśmiertelne, dziś jednak wiadomo, że jeśli ten ptak zginie ponownie na krótko po powstaniu z popiołów - nie będzie w stanie tego powtórzyć.
Poza tym podejrzewa się, że feniksy starzeją się nie tylko w poszczególnych cyklach, ale też w większej skali czasowej i każdy kolejny cykl życia jest u nich krótszy od poprzedniego - nie zostało to jednak przekonująco udowodnione.

Jednorożec
Z wyglądu - duży i dobrze zbudowany koń o spiczastym rogu wyrastającym z czoła. Umaszczenie to w większości przypadków niezwykle czysta biel - jednorożec zdaje się emanować własnym światłem - a grzywa i ogon mienią się kolorami tęczy. Zdarzają się jednak osobniki o innym ubarwieniu - także tych niespotykanych u zwykłych koni.
Jednorożce są zdecydowanie groźniejsze, niż wskazywałby ich wygląd - siłą i żywotnością przypominają raczej tzmirury i niedźwiedzie, aniżeli konie, a ich rogi mają bardzo silne właściwości magiczne - i choć nie jest to moc pozwalająca bezpośrednio razić wrogów ogromną energią, czyni go cennym sprzymierzeńcem lub groźnym przeciwnikiem w walce.
Jego róg może emitować kilka rodzajów świetlnych promieni - oślepiająco jasnych, przepełnionych czystą energią lub tymczasowo zmieniających niektóre właściwości otaczających go przedmiotów i stworzeń w trudny do zrozumienia sposób - może za ich pomocą na przykład sprawić, że kamień stanie się miękki, woda łatwopalna itd.
Roztacza też wokół siebie życiodajną aurę, potrafi chronić siebie i innych przed wrogą magią i może wytworzyć sobie skrzydła zdolne unieść go w powietrze.
Przydatne w boju są też czysto fizyczne właściwości rogu jednorożca - tworząca go tkanka jest jednym z najwytrzymalszych materiałów znanych ludzkości, a w połączeniu z siłą i pędem szarżującego jednorożca pozwala mu z łatwością przebić się przez najgrubszy pancerz.
Dość oczywistym sposobem wykorzystania zdolności bojowych jednorożca jest użycie go jako wierzchowca dla doświadczonego jeźdźca. Są to jednak stworzenia niezwykle dumne i po prostu nie pozwalają się osiodłać - w całej historii świata było zaledwie kilkunastu wojowników dosiadających tych stworzeń w boju - w większości elfów, rzadziej ludzi.
Znacznie więcej jest opowieści o jednorożcach pomagających zbłąkanym wędrowcom odnaleźć drogę do domu. W tych historiach często pozwalają się dosiadać - ale tylko osobom rannym i osłabionym, które nie są w stanie przemieszczać się o własnych siłach.

Duchy natury
Kontakt z tymi stworzeniami i wykorzystywanie ich mocy stanowią podstawę jednej z najstarszych szkół magii - mimo to wciąż bardzo mało o nich wiadomo.
Niektórzy twierdzą, że to dusze zmarłych zwierząt i ludzi związanych z naturą, chcące ją chronić także przez jakiś czas po śmierci.
Inni, że to sposób, w jaki drzewa i inne rośliny wpływają na swoje otoczenie.
Jeszcze inni twierdzą, że to zupełnie inne istoty, nie mające nic wspólnego z żywymi stworzeniami.
Są dość płochliwe i unikają bezpośredniej konfrontacji z człowiekiem. Ich moc jest bardzo mała - pojedynczy duch może być uciążliwy, ale rzadko który sam w sobie może być groźny.
Ich najczęstsze zdolności to (niezbyt groźne) ataki czystą magiczną energią, uzdrawianie, telekineza, iluzje i wywoływanie dziwnych halucynacji i wizji.
Choć taki duch może zaatakować człowieka, samemu będąc odpornym na fizyczne ataki, człowiek zwykle wychodzi z takiej walki zwycięsko - a to dlatego, że po zużyciu całej swojej energii duch potrzebuje wielu godzin, by ją odnowić. Słabnie też, jeśli oddali się za bardzo od swojego terytorium.
Większe skupiska tych stworzeń mogą jednak współpracować ze sobą, wywołując niezwykłe zjawiska na wielką i często niebezpieczną skalę - jak połacie lasu odrastające w ciągu jednej nocy lub ludzie po kilku krokach lądujący wiele kilometrów dalej.
Niektórzy przypisują tym stworzeniom wielką mądrość, inni uważają je za bezrozumne i działające chaotycznie.
Ich wygląd to najczęściej niewielkie świetliste kule unoszące się w powietrzu, wiele jednak potrafi przybierać formę - niekiedy całkiem materialną - miniaturowych zwierząt, ludzi lub innych, nieokreślonych istot.