Angelic Touch

Κεφάλαιο 57

Πέρασα τον κήπο του σπιτιού και στάθηκα έξω από την πόρτα. Οι σκέψεις μου ήταν ανακατεμένες. Δεν ήμουν σίγουρη αν έπρεπε να μπω μέσα και να τον αντιμετωπίσω. Ισως να έχει μετανιώσει, να έρθει να με αγκαλιάσει και να μου πει "Συγγνώμη, σ'αγαπώ" γιατί πάντα έτσι έκανε. Δεν ήταν αυτά που μου έλεγε που με έκαναν να τον συγχωρήσω, αλλά ο τρόπος που τα έλεγε. Είχε αυτή την αισθησιακή φωνή και τα μετανιωμένα μάτια. Δεν έκλαιγε, δεν χρειαζόταν. Μόλις τον έβλεπα έχανα τα λόγια μου. Δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία, δεν μπορούσα να μην του μιλάω, δεν μπορούσα να μη νιώθω τα χέρια του σε κάθε εκατοστό του κορμιού μου, δεν μπορούσα χωρίς τα χείλη του κολλημένα στα δικά μου, δεν μπορούσα μακριά από το άρωμα του να πλημμυρίζει τα ρουθούνια μου, δεν μπορούσα να μην αισθάνομαι την καυτή ανάσα του στο λαιμό μου. Είχα τυφλωθεί από το πάθος. Μου φαινόταν τέλειος και ας ήξερα ότι δεν ήταν.

Εστριψα το κλειδί στην κλειδαριά και άνοιξα την πόρτα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να πέφτει. Περπάτησα ως το σαλόνι, κανένας. Κοίταξα, δεξιά, στην κουζίνα, τίποτα.

"Κωστή" φώναξα αλλά καμία απάντηση.

Ανέβηκα τις σκάλες και μπήκα αρχικά στο δωμάτιο μας. Το κρεβάτι ήταν στρωμένο, ούτε εκεί ήταν. Εκλεισα την πόρτα βγαίνοντας και άνοιξα του παιδικού δωματίου. Πλησίασα την κούνια και το μωρό ήταν ξύπνιο με μεγάλα μάτια κοιτούσε το ταβάνι. Του χαμογέλασα ελαφρά και ύστερα βγήκα. Ο Κωστής δεν ήταν ούτε στο μπάνιο οπότε αποφάσισα να του τηλεφωνήσω. Δεν απάντησε. Μπορεί να είναι στη δουλειά, οπότε θα περίμενα μέχρι το βράδυ.

[…]

"Λοιπόν, πως θα το πείτε το μωρό;" ρώτησε η μητέρα μου και άφησε την τσάντα της στον καναπέ.

"Δεν έχουμε αποφασίσει ακόμα" απάντησα από την κουζίνα ενώ έφτιαχνα καφέ.

"Εγώ σκεφτόμουν κάτι ιδιαίτερο και σπάνιο" είπε και πήρε τον καφέ της.

Κατευθυνθήκαμε προς το σαλόνι και καθίσαμε εκεί. Ηπια μια γουλιά από τον δικό μου καφέ.

"Ναι, και εγώ αυτό σκεφτόμουν" είπα.

"Δεν έχεις στο μυαλό σου κάτι συγκεκριμένο;"

"Ρόζι, ίσως. Αν συμφωνεί και ο Τεό" απάντησα.

"Υπέροχο" είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο.

Ακολούθησε μια σύντομη σιωπή ώσπου να μιλήσει πάλι.

"Ο Κωστής; Δεν είναι εδώ;" είπε και φάνηκε να τον ψάχνει.