Το Σημάδι

1

Το δάσος ήταν ένας λαβύρινθος χιονιού και πάγου. Περπατούσε προσεκτικά ανάμεσα στα πεσμένα κλαδιά σταματώντας που και που για να αφουγκραστεί τον αέρα.

Ένας ήχος σαν σύρσιμο ακούστηκε πίσω της και χωρίς δισταγμό άρχισε να τρέχει. Διέκρινε τις μορφές μαυροφορεμένων πλασμάτων λίγο πιο πέρα από εκείνη. Οι μυς στα πόδια της έκαιγαν από τις έντονες συσπάσεις αλλά δεν έπρεπε να σταματήσει. Δεν έπρεπε να την πιάσουν.

Ένας οξύς πόνος την διαπέρασε, σαν ένα αόρατο χέρι να της σπάει την ραχοκοκαλιά. Έπεσε άγαρμπα στο χιόνι και τα μάτια της είχαν γεμίσει δάκρυα.

Σήκωσε δειλά το βλέμμα της. Οι μαυροφορεμένες μορφές την είχαν περικυκλώσει. Την πλησίαζαν αργά. Ήξεραν ότι δεν μπορούσε να τους ξεφύγει.

Ανάμεσά τους ήταν εκείνη. Την κοιτούσε με τα κατακόκκινα μάτια της και στο πρόσωπό της δέσποζε ένα τεράστιο χαμόγελο γεμάτο μικρά μυτερά δόντια. Και εκείνη την στιγμή η Οφήλια κατάλαβε πως ήταν καταδικασμένη.

Δυο μικρές λαβές την ταρακουνούσαν με επιμονή. «Ξύπνα Οφήλια!»
Άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και άρχισε να φωνάζει.
«Ηρέμησε. Ήρεμα. Ένα όνειρο ήταν καλή μου.» Η Οφήλια χώθηκε στην αγκαλιά της θείας της μην μπορώντας να ελέγξει το κλάμα της.
«Ήταν αληθινό Άλις. Ήταν τόσο αληθινό.» κατάφερε με δυσκολία να ψελλίσει ανάμεσα στους λυγμούς.
Η Άλις αναστέναξε βαθιά. «Μπορεί να έμοιαζε αληθινό αλλά ήταν απλά ένας εφιάλτης και τέλειωσε.» της είπε καθησυχαστικά. Η Οφήλια σκούπισε με την αντίστροφη της παλάμης της τα δάκρυα της και κοίταξε την αγαπημένη της θεία στα μάτια. «Φοβάμαι τόσο πολύ.»
Η έκφραση της Άλις άλλαξε. Η δύναμή της ανάβλυζε από μέσα της τόσο έντονα που η Οφήλια ήταν σε θέση να την αντιληφθεί. «Να μην φοβάσαι κανέναν.» της απάντησε ήρεμα «Δεν θα αφήσω ποτέ κανέναν να σε πειράξει.»

---

Το πρωί...    

Ο εκνευριστικός ήχος του ξυπνητηριού την έβγαλε από τις σκέψεις της. Σηκώθηκε απρόθυμα από το περβάζι του παραθύρου της και κατευθύνθηκε προς το κομοδίνο. Μετά από εκείνον τον απαίσιο εφιάλτη δεν κατάφερε να ξανακοιμηθεί. Είχε περάσει το υπόλοιπο βράδυ της καθισμένη στο ξύλινο περβάζι συλλογιζόμενη την κατάσταση στην οποία είχε έρθει η ζωή της. Την μητέρα της δεν την είχε γνωρίσει ποτέ, είχε εγκαταλείψει εκείνη και τον πατέρα της όταν ήταν πολύ μικρή. Για μάνα είχε την θεία Άλις, την μικρή αδερφή της μητέρας της. Πλέον ήταν και το μοναδικό της στήριγμα μετά το τρομερό ατύχημα του πατέρα της που του κόστισε τη ζωή.