Perfect

 Het was donker en de schemerige lampjes van de lantaarnpalen buiten waren nauwelijks te zien.  De laaghangende mist verborg zo’n beetje alles wat er buiten te zien was. De wind gierde langs het raam en je hoorde de takken heen en weer gaan en tegen het raam tikken. Alex kon niet goed slapen, ze lag al een uur in bed met haar ogen dicht maar kon toch niet in slaap vallen. Ze had haar kleren zo neergelegd dat als ze uit bed zou stappen zij er geheid over zou struikelen. Haar kamer was erg donker in dit licht, het enige licht wat er op haar kamer te zien was kwam onder de deur vandaan, haar pleegmoeder had het licht vast weer aan laten staan. Haar kamer was klein en het rook naar vochtige plekken, door het gebrek aan aandacht voor de kamer.  Alex zat in een pleeg gezin van 8 kinderen. Frank zijn pleegbroertje van 8 hij was een echte etter, Jan van 7 die eigenlijk nooit wat zei maar altijd op de vreemdste momenten opeens achter hem stond, Edwin 6 een lastpak die met frank het hele huis op stelten zet,  Emmy een meisje van 3 die erg van roze houd en altijd verkleed loopt als een klein prinsesje,  Sarah van 5 die nooit genoeg kan krijgen van suiker en daardoor ook altijd door het huis stuitert, Noah en Noël  een tweeling van 5 die samen niet te stoppen zijn alles wat hun in de weg staat gaat kapot, En dan heb je Alex nog, een meisje van 16 die van lezen houd en haar best doet om niet teveel gezien te worden in huis. Haar pleegouders waren niet de aardigste, haar pleegvader Albert, kon zo boos worden dat het leek alsof hij zou ontploffen. En haar pleegmoeder Ally kon het allemaal niks schelen meestal zat ze op de bank tv te kijken met een of andere snack erbij. Haar pleeg ouders et eten stelde niet veel voor, meestal was het een paar aardappels die al zo oud waren dat er nieuwe wortels uit kwamen groeien, met een paar oude restjes van Ally en Albert. Ze voelde zich altijd anders vergeleken met haar pleegbroertjes en zusjes, zij zat altijd alleen op haar kamertje. Alex’ haar ouders zijn vroeger omgekomen, hun doodsoorzaak is nooit compleet duidelijk geworden. Haar moeder was erg mooi met lang goudblond haar, haar ogen waren bruin maar als ze in een bepaald licht stond leken haar ogen wel goud. Haar huid was zo licht dat het we leek te glinsteren. Haar vader had echter zwart haar en hele donker bruine ogen  zodat het wel bijna zwart leek. Zijn huid was ook donkerder dan die van zijn moeder. Alex was precies het midden van haar ouders, ze had donkerblond tot bruin haar, gewone bruine ogen en een redelijk gekleurde huid.  Alex was 5 toen haar ouders overleden. Ze zaten samen in de auto op weg naar tante Josefien en ome Willem waar ze eens in het jaar naar toe gingen, ze vonden  Alex al een vervelend kind vanaf het moment dat zij was geboren . Het was ’s avonds laat en het was erg donker. Het enige wat zezich er van kon herinneren was een fel licht en de geur van de bomen die om hen heen stonden, daarna werd alles donker. Ze werd wakker in een weeshuis waar er bijna geen aandacht in haarwerd gestoken, haar ome Willem en tante Josefien waren de enige familie die Alex nog over had, maar ze moesten niks van haar weten. Er werd haar niet verteld wat er met haar ouders was gebeurd tot ze er om vroeg, en het enige wat de verzorgers  toen zeiden was “ze zijn er niet meer meid.”  In het weeshuis was het niet erg prettig, ze kreeg bijna niks te eten, ze mocht geen spelletjes doen en ze moesten altijd stil zijn. Maar het was altijd beter dan alleen op de straat lopen. De mensen waren niet echt vriendelijk maar ook niet onvriendelijk. Je merkte aan de kinderen dat het huis een oud gebouw was, ze werden vaak ziek en vaak overleefden ze dat niet. Het gebrek aan medische hulp in de buurt was een oorzaak daarvan. De kinderen waren doodsbang dat ze er niet heel uit zouden komen. Het eerste pleeggezin waar Alex in kwam was redelijk snel na haar aankomst in het weeshuis, dat kwam niet omdat dat pleeggezin Alex graag wou maar het weeshuis wou graag van Alex af, want er gebeurden altijd rare dingen als Alex in de buurt was. Zoals het lampje dat bij haar bed stond, soms wou het niet aan en soms zonder hem aan te zetten ging hij zo fel branden dat het lampje kapot ging. Na een paar keer besloot de leiding dat Alex maar beter geen lampje kon hebben.

Je had ook die keer dat er opeens een jongen was verdwenen vlak nadat hij ruzie had gemaakt met Alex. Gelukkig werd hij diezelfde dag nog gevonden onder het trappenluik. Hij wist niet hoe hij er kwam. Het weeshuis was blij dat er een gezin was die een plekje open had voor nog een kind, en zonder ook maar enig overleg met elkaar besloot de leiding om Alex te sturen. Het gezin waar ze in terecht kwam had al vijf kinderen, en Alex werd niet bepaald  vriendelijk ontvangen. Een van de weinige dingen die haar pleegmoeder tegen haar zei was “Hier is je bed en daar is de badkamer” ,  “Alex wees eens stil” en “Alex ruim dit even op” . Maar vaak kon ze haar naam niet eens meer herinneren.  Meestal zat ze op haar kleine kamertje dat naar rottende vis rook en zijn bed met de dekens die kriebelen  omdat dat de enige pek was waar ze eventjes zichzelf kon zijn. Ze las graag boeken in die tijd om de tijd een beetje te doden, vooral Moby Dick was haar grote favoriet. Maar na een maand of twee werd ze overgeplaatst naar een ander gezin en zo ging het tot haar 13e door. Sinds dien zit zij bij Ally en Albert. Ze mocht ze nooit bij hun voornamen noemen maar moest altijd Mevrouw of Meneer Appelboom zeggen.  Alex keek op haar  wekker, 3 uur ’s nachts, ze kon dus nog lang niet opstaan. Ze rolde op haar zij en deed haar ogen weer dicht. Ze lag een hele poos in bed te draaien tot ze wat hoorde wat van buiten leek te komen. Alex ging op de rand van haar bed zitten en wreef in haar ogen, misschien had ze het zich gewoon verbeeld. Ze hoorde het geluid nog een keer en besloot dat ze maar moest kijken waar het vandaan kwam.  Ze stond op en liep langzaam naar het raam toe om te kijken waar het geluid precies vandaan kwam. Het regende buiten en door de mist was er nauwelijks iets te zien. Ze kneep haar ogen samen om het te kunnen zien. Buiten leek er niks speciaals te gebeuren. Ze wou net terug lopen toen ze zag waar het geluid vandaan kwam. Er was een raar schemerig licht wat van twee dieren leek af te komen, maar ze kon het niet goed zien. Ze wreef nogmaals in zijn ogen en toen zag ze het.  Het waren twee prachtige grote vogels. Een daarvan  was er zwart, het donkerste zwart dat ze ooit in haar leven gezien had,  het leek net alsof de omgeving om de zwarte vogel heen donkerder werd . En de andere vogel had een heel wit veren pak waarbij het leek alsof er soms ook wat gouden veren doorheen zaten.  Waar het in tegenstelling tot de donkere vogel licht om leek te worden.  Beide vogels zagen er op hun eigen manier aantrekkelijk uit. De vogels leken niet echt blij met elkaars gezelschap en vlogen in cirkels om elkaar heen terwijl ze dreigende geluiden bedoeld voor de ander maakten. Alex keek wel een paar minuten naar de vogels die de raarste kreten uitkraamden en vleugenkunsten lieten zien. Het verbaasde haar dat de vogels niet uitgeput raakte want ze vlogen heen en weer met duikvluchten tot zichzelf optrekken wanneer ze net  10 centimeter boven de grond vlogen. Net toen Alex zich weer wou omdraaien en terug haar bed in gaan liggen voelde ze haar maag omkeren en duizelig worden. Net op het moment dat ze bijna flauwviel gebeurde het. Het licht werd steeds feller maar ook weer donkerder, het geluid dat de vogels maakten werd steeds harder. Ze draaide zich snel weer om en zag het net gebeuren. De duistere zwarte vogel haalde uit naar de witte vogel maar niet met zijn snavel of zijn vleugel, maar met een explosie van duisternis. Het leek alsof al het licht uit de omgeving naar dat punt ging en daarna omzette naar de duisternis die de zwarte vogel om zich heen had zitten . Alex knipperde met haar ogen en toen ze haar ogen weer open deed was de zwarte vogel weg, het enige was te zien was, was de laaghangende mist en een meisje precies op de plek waar de witte vogel een paar seconden geleden nog was.