Kadın Seri Katil #Wattys2018

~14.BÖLÜM~

Alex ve Zack açılmış dudakları ile James'e bakarken o gayet memnun bir biçimde duruyordu bu oyunun içinde. Nasıl olsa daha önceden başlamış bir oyunda o yalnızca devam ettiriyordu. Geçen günlerde Alex'in arkadaşına da böyle olduğunu söylemişlerdi, yalnızca devam ettiriyordu!

Ancak Alex bir an da bunu beklemezken öylece yüzüne bakmaya devam etti, tıpkı Zack gibi. Alex şaşkındı evet ama Zack bambaşka bir boyuta girmiş gibiydi. Abisi ne diyordu? Aralarında böyle bir şey olmasına hiç imkan vermemişti.

Victoria ve Gabriel ise aynı şaşkınlıkla onlara bakarken dudaklarından sevinç dolu bir nida çıktı;

"Öyle mi?! Bize hiç bundan bahsetmemiştin James!"

James annesine dönerken belindeki eli ile yanındaki kadını kendine daha çok çekti. "Çok yeni, bu yüzden bahsetmedim. Ama hazır karşılaşmışken tanışın istedim."

Alex yutkunarak bakışlarını karşısındaki kadına çevirirken belinde hafif bir harekete geçiren dokunuş hissetti ve hemen kendisini toplayarak elini karşısındaki kadına uzattı. Yüzüne de bir gülümseme ekleyebilmeyi unutmadı.

"Merhaba efendim, ben Alex Roger."

Victoria hemen hafifçe titreyen elini kızın eline bıraktı ve memnuniyetle sıktı. "Memnun oldum Alex bende Victoria , bu arada Alex diyebilirim değil mi?"

Alex ilk kez karşılaştığı bu duruma karşılık hızlı bir yanıt verdi. "Elbette! Bende çok memnun oldum."

Ardından yanındaki adama geçti ve onun elini sıktı. Aynı sıcak ifadeyi ondan aldığında kendini deli gibi hissetti!

"Merhaba Alex. Ben de Gabriel Luther. Çok memnun oldum."

"Teşekkür ederim, bende."

Ardından Zack'e gelirken ona gülümsedi ve manidar bir biçimde konuştu. "Seninle daha sonra detaylı bir biçimde konuşuruz Zack. Oldukça endişeli görünüyorsun."

Zack hemen ona dahil oldu. "Evet, annemi bir an öyle görünce..."

Alex içindeki gerçek merak ile hemen Victoria'ya döndü. "Nasılsınız bu arada? Önemli bir durum yoktur umarım."

Victoria karşısındaki kızı incelerken oğlu ile olan uyumuna bakıyordu. Yüzü gülerken adeta yeni bir enerji kaynağı bulmuştu kendine!

"Parkinson hastasıyım, arada böyle durumlarla karşılaşabiliyorum. Ama şimdi çok iyiyim, endişelenecek bir durum yok."

Alex buna anlam veremediği bir şekilde üzülmüştü. İçerisine gelen bu duygu ona yine yabancı gelirken adeta içi eziliyor gibi oldu.  Unuttuğu duyguların ortaya çıkışı, kalbini bir çakı ile çizmiş hissi veriyordu ona. Nasıl oluyordu bilmiyordu ama derinden hissettiği bu duygular ona zarar veriyordu. Alışkanlıklarından çok daha uzağa götürüyordu.

"Öyle olmasına çok sevindim. Sanırım çıkıyordunuz, ben sizi tutmayayım..."

Victoria ondan ayrılacağı endişesi ile hemen öne atıldı. "Evet çıkıyorduk ama sen bizi tutmuyorsun. Aksine oğlumun kız arkadaşı ile tanıştığım için çok mutlu oldum. Sende bizimle gelmek ister misin? Tabii eğer işin yoksa? Hem daha yakınsan tanışmış oluruz."

Alex bir an yutkunup gözlerini ondan kaçırıp ardından yanındaki adama dönerek yukarıya, gözlerine baktı. Neyseki o da kendisine bakıyordu. Ne demesi gerektiği ile ilgili ona sorarcasına bakarken aynı zamanda dile getirdi.

"Bir işim yok ama... Doğru bir zaman mı?"

Bu başka bir soruydu aslında ve James bunu hemen anlamıştı. Gözlerinin içerisine yakından bakarken aslında kendisinin de şaşırdığı başka düşüncelere dalmıştı James. Bakışları kızın büyüyen gözlerinde dolaşırken yutkundu ve annesine döndü.