Fotoğraf Makinesi

Bölüm 8 "Her şey yolunda.YANINDAYIM"

Görüntülenme,  vote ve yorumlar artıyor ve ben acayip ötesi seviniyorum. Önceki bölümü ve bu bölümü telefondan yazdım çünkü telefondan yazmak laptopta yazmaktan daha kolay. Ama bölümler size kısa geliyorsa bana söylemeniz yeterli daha uzun ve ayrıntılı bölümler yazmaya çalışırım :) Umarım bu bölümü beğenirsiniz. Eğer ithaf istekleri olursa söyleyin bu arada :) Sizi çooooook seviyorum canlarım benim :*

-Kerem

Ben bu kadınları anlamıyorum. Gerçekten anlamıyorum ya! Kız bildiğin kaçıyor!

Zeynepin odadan aniden çıkacağını sezdiğimde koltukta oturuyordum. Ani bir hareketle kapıyı açıp çıktığında hemen fırlayıp peşinden gittim. Ormanın derinliklerinde gözden kaybolmuştu.

"Zeyneeeeeep! "

Nerden çıktığımı bilmiyorum ama uzun bir koşuşun ardından ana yola çıktım ve Zeynep e bakınmaya başladım. Bi ara bir ses duydum ve sesin geldiği yöne doğru koşmaya başladım ama  hiç bir şey yoktu... Zeynep nerdesin!

-Zeynep...

Uyandığımda kapalı ve karanlık bir yerdeydim. Biraz hareket ettiğimde alanın baya dar olduğunu farkettim. Üzerimden bir şeylerin düştüğünü farkedince elimle onları buldum. Bir fener ve bir kağıt. Feneri yakıp tam olarak nerede olduğumu anlamaya çalışıyordum. Bir çıkışı bir kapısı olmayan kapalı bir kutu gibi bir yerdeydim ve bu benim canımı acccayip sıkmıştı. Azıcık hareket edeyim derken bacağımı bir yere sürttüm sanırım acımaya başladı.Kanayıp kanamadığını göremiyordum bile! Feneri kağıda tuttuğumda bunun da diğerleri gibi bir mektup olduğunu farkettim. Zarfı açtım ve okumaya başladım.

"Söz dinlememek konusunda çok mu inatçısın? Ya da çok Salaksın bazı şeyleri göremiyorsun. Merak etme sevdiğinden ayırmadım seni. Ama Son defa söylüyorum Zeynep. Ailenin katili çok yakınında! "

Yine ne saçmalamıştı bu psikopat?

Ne kadardır burda olduğumu bilmiyordum. Ama artık ortamın oksijeni bana yetmiyordu. Nefeslerim kesilmeye başladığında Bağırmayı ve etrafıma vurmayı kesmiyordum.

"Yardım ediiiin! Kimse yok mu! Kereeeem! "

-Kerem...

Bakınıyordum Bakınıyordum Zeynep i bulamıyordum deli olacaktım! Tek çare otele geri dönmekti bende öyle yaptım. Arabanın olduğu yerden geçerken arabadan bir ses geldiğini duydum.

"Kereeeem!"

Zeynep'in sesi mi o?

"Ze-zeynep?"

"Kerem burdayım kurtar beni lütfen!"

"Tamam güzelim sakin ol"

"Kerem ben artık day..." 

Zeynep'in sesi kesildi. "Zeynep zeynep iyimisin!"

Pantalonumun ceplerine bakıyorum ama anahtarın odada kaldığını hatırlayıp ışık hızıyla odaya gidiyorum. Anahtarı alıp arabaya dönüyorum ve bagajı açıyorum. Bagajı açtığımda Zeynep'i huzursuz bir surat ifadesiyle buluyorum. Hemen bagajdan çıkarıyorum . Suratı bembeyaz !

"Zeynep,zeynep güzelim kendine gel."

"Kerem?" -Gözlerini hafif açıp adımı söylemesiyle sanki içimi bir huzur kaplıyor. Onu buldum!

"Zeynep iyimisin?"

"Be-ben bilmiyorum. Nefes alamıyorum Kerem."

"Şşşş derin derin nefes almayı dene güzelim hadi..."