The 2de Capitoolgames

Hoofdstuk 1 (de boete)

Ik heb me heel mooi aangekleed, want zometeen begint de boete. Iedereen staat al op zijn plek en de boete begint. "Welkom, welkom, welkom. Welkom bij de 2de Capitoolgames en mogen de kansen immer in je voordeel zijn! Maar eerst, mag ik jullie een speciale mededeling geven! Want dit wordt gehouden in de stijl van een kwartskwelling! En de kwartskwelling luid..." Ze krijgt een papiertje aangereikt. "Omdat het Capitool vele familie's heeft gescheiden, zullen de tributen samen met hun jongste broertje of zusje de arena in gaan. Ongeacht de leeftijd." Ik schrik, als ik getrokken wordt, moet kleine Clove (ze is vernoemd naar Clove uit de 74ste hongerspelen) ook de arena in, maar dat mag toch niet! Ze is 5 maanden oud! Ze kan de arena niet in. Oké, even rustig worden, hoe groot is de kans van alle kinderen hier dat nou net ik getrokken wordt, terwijl er maar 12 meisjes getrokken worden?

Dat helpt en ik wordt rustiger. Ik begin een beetje met mijn paarse hairextension te spelen. Ik heb nog 3 andere kleuren, dus ik weet niet waarom ik voor de paarse ben gegaan. De andere kleuren zijn blauw, roze en lila. Als ik weer opkijk is het filmpje dat blijkbaar al begonnen is net afgelopen. Dan beginnen de namen getrokken te worden, anders dan vorig jaar gaat het nu meisje, jongen, meisje, jongen etc. Oké, ik moet even stoppen met nadenken en de boete gaan volgen.

"Daylena Saule Flickerman." Ik weet wie dat is, dat weet iedereen, het is de dochter van Caesar Flickerman. Ze komt dapper naar voren en houdt zich groot. "Wie is jouw jongste broertje of zusje." Vraagt de vrouw vriendelijk. "Novie Saxony Flickerman."Zegt ze, blijkbaar heeft ze dus een zusje. Een meisje komt uit het publiek tevoorschijn. Ze kijkt doodsbang. "En hoe oud zijn jullie?" Vraagt de vrouw vrolijk. "Novie is 11 en ik ben 15." Zegt Daylena verdrietig. Novie begint te huilen en Daylena troost haar. De vrouw, waarvan ik nu opeens de naam weer weet pakt alweer het volgende kaartje. "Randy Fabio Kioko." Zegt ze. Een jongen komt naar voren, hij is echt heel klein. "En wie is jouw jongste broertje of zusje?" Vraagt Sirene (die vrouw heet Sirene) en blijkbaar is dat nu een vaste vraag, ze zijn echt niet creatief. "Badboy Stoké Kioko." Zegt hij. Een reus van een kerel komt naar voren. Hij is minstens 2 meter groot en heeft stoppels. "Randy is 12 en ik ben 18." Zegt Badboy verveelt. Hij heeft het gezegd voor Sirene. Het kon vragen en ik kan zien dat ze zich daaraan ergert. Boos pakt ze het volgende kaartje voor een meisje. Ik maak me geen zorgen, hoe groot is de kans nou dat ik het ben? Nou ik zou het zeggen, de kans is heel klein, er staan hier minstens 1000 kinderen!

"Dayla Tania Morgan." Zegt ze. Ik verstijf helemaal en mijn ogen worden groot, dit is een grapje. Toch? Als een soort robot loop ik eerst naar de rand. Mama tilt huilend Clove over het hek. Ik til Clove op en loop het podium op. "Is dat je jongste broertje of zusje?" Zegt ze vol afschuw. "Ja, ze is 5 maanden. Ze heet Clove Sava Morgan." Zeg ik huilend. "Mag ik haar eens vasthouden?" Vraagt Sirene voorzichtig. Met tegenzin knik ik en zodra ze haar vast heeft wordt ik helemaal gek.

Ik val een bewaker aan. "Jullie kunnen Clove niet mee laten doen, ze kan nog geeneens lopen!" Gil ik hysterisch. Clove begint te huilen, maar ik merk het maar vaag. Ik Flip helemaal en val elke bewaker die ik zie aan.

Uiteindelijk slagen ze erin me tegen de grond te duwen, terwijl ik hysterisch gil dat Clove niet mee mag doen. Een dokter komt aan met een grote spuit, bij het zien ga ik nog wilder tegen spartelen. Dan drukt de dokter de grote spuit in mijn arm en wordt de wereld wazig. "Mama help me!" Schreeuw ik, maar mijn stem klinkt zwak. daarna wordt alles zwart.

Het is niet zo dat ik bewusteloos ben, het is meer dat ik verlamd ben ofzo en mijn ogen niet meer open kan doen, ook al zijn ze wel nog open. Ik kan alles nog horen, maar mijn hoofd is wel wazig en het dringt niet meer bij me door. Iemand tilt me op, waarschijnlijk een bewaker en draagt me naar iets toe, waarschijnlijk het gerechtsgebouw. Ik voel een bank onder me, maar ik kan me nog steeds niet bewegen. Dan voel ik weer spuit. Even denk ik dat ze me doden omdat ik een gestoorde gek ben geworden, maar dan vallen mijn gedachtes nog meer uit en val ik in een soort van slaap.