Beauty and The seven Beast || Complete ✓

••• My turn

Hindi ako tumigil sa pag punta sa bahay nyo.
Araw araw, umulan bumagyo, nasa harap ako ng gate at umaasa na lalabas ka para sabihin na hindi kita susukuan hanggang sa bumalik ka.

"Why all of the sudden nag bago ang isip mo?"

Natatawang tanong sakin ni Daemon habang kaharap ko ang iba ko pang kapatid.

"I don't wanna go to America."

Maikli kong sagot sa kanila.

"Why?"

Tanong naman ni Zac na halatang nag aabang sa sasabihin ko, kitang kita na iyon sa kung paano nya ako taasan ng kilay.

"Anong bakit? Tch cause i don't wanna go."

Inis kong ulit sa sinabi ko.
Ayokong sabihin sa kanila na dahil iyon kay Riley, walang malalim na dahilan ayoko lang mapag buntungan ng asaran.

Hindi ko rin naman agad naisip ang desisyon ko at ilang beses akong pinilit ng mga barkada ko para pumayag.

Ngayon lang sila nanalo sa lahat ng pamimilit nila sakin mula noon.
Kung ano anong dahilan at halimbawa ang binigay nila samantalang wala naman silang mga girlfriend.

Wala kaming pakialam sa mga babae hanggang sa nakilala ko si Riley.

"Bry. Bry. Hoy Bryon!"

Napatingin ako sa mga kapatid ko at hindi napansin na natulala pala ako.

"Bryon. Is this your final decision? I'll gonna give you, and Jaythan a chance to take the exams once again. But remember, huli na 'to if you can't still make it, sorry wala na kong ibang magagawa."

Seryosong tanong sakin ni Vicku.

"Trust me. I can pass the exams this time."

Seryoso kong sagot sa kanya.
Wala lang naman ako sa concentration nung mga panahon na nag ttake ako ng exams kaya bumagsak ako.
I don't even think to read those questions that time.
Meron din ata akong isang major subject na na-skip ko at hindi ko nasagutan.

May dala akong beer nun sa bag ko, inilipat ko lang ng lalagyan para di nila mapansin na kahit sa kalagitnaan ng exams ay umiinom ako.

Ganun ako ka gago that time.
Napakarami pang advice ang narinig ko bago ko na realize kung ano ang mga pinag sasabi ko.

I was depressed, i was alone, broken and angry as fuck.
Na akala ko running away can change everything.
Na mas gagaan ang pakiramdam ko pag sinunod ko kung ano yung sinasabi ng isip ko nung mga oras na yun.
Na turuan ko ng leksyon ang sarili ko, iniisip ko na baka sila naman mag habol sakin.

Until i realized na wala naman silang mapapala kung sila ang hahabol sakin.
Masyado akong gago para pahalagahan, at isa akong gago para lumayo sa mga taong tingin sakin mahalaga ako kahit hindi ko makita kung anong halaga ko sa kanila.

May common sense naman ako kahit sa mga maliliit na bagay.

--- Riley's POV---

Hanggang kaylan ba mag ttyaga si Bryon na tumayo sa harap ng bahay? Ilang beses ko ng sinabing ayoko na pero nandito parin sya.

"Nandyan si Bryon?"

Tanong ni Jaythan habang nakasilip ako sa maliit na siwang mula sa bintana ng kwarto.
Nakatayo lang si Bryon doon at walang ginagawa.

Lumingon ako kay Jaythan na palapit sa akin at saka sumilip sa bintana.

"Gusto mo bang makausap?"

Nanlaki naman ang mata ko sa mga sinabi nya.

"Hindi ah. Ano bang sinasabi mo jan."