First Love / M Y G

65

1 Ay Sonra;

"Tedavimin iyi gittiğini söylüyordunuz, hastaneye her geldiğimde ve kontrollerini yaptırdığımda her şeyin yolunda olduğunu söylüyordunuz, beni kandırdınız mı? Durumun ciddileşmeye başladı da ne demek oluyor?"
Nefes nefese bitirdiğim cümlemden, sonra doktor bana acınası bir şekilde bakıyordu.

"Eun Hee, keşke elimden bir şey gelse fakat yapamıyorum. Senin için her şeyi denedik,  hastalığın her geçen gün daha da ilerlemeye başladı ve bunun ötesine geçemiyoruz, ne denir bilmiyorum."

"Lütfen ne varsa söyleyin, bu hayattan yediğim ilk darbe olmayacak." Dedim ve dolmuş gözlerimi sildim.

"Artık hastalığının önüne geçemiyoruz, ne yapacağımızı bilemez olduk. Senin için bütün iyi tedavi yöntemleri uyguladığımızı en iyi sen biliyorsun."

"Peki ne olacak? Lütfen açık konuşun."

"Bilmiyorum, Eun Hee. Tek bildiğim artık tedavine eskisinden de, daha yoğun bir şekilde devam etmemiz gerektiği. Senin için her şeyi yapacağıma söz veriyorum, merak etme."

"Size, her zaman minnettar kalacağım."

"Artık hayatındaki bazı şeyleri, kısıtlaman gerekiyor."

"Ne gibi?" diye sorduğumda, doktora karşı güçlü görünmeye çalışıyordum, fakat başaramıyordum. Canım öyle çok yanıyordu ki.

"Artık fazla hareket etmemen gerekiyor, koşmayacak hatta yürümeyeceksin."

"Bu kadar şeyin arasında ne yapacağım? Yürüyemeyecek miyim? Bu nasıl bir saçmalık!"

"Lütfen bana kızma, hastalığın fazla ilerlediği için seni yormamamız gerekiyor, Senin kimsenin yormaması gerekiyor."

"Peki ne olacak?"

"Senin için uygun bir tekerlekli sandalye ayarladık."

"Ne?" diye sorduğumda, sesim fazlasıyla yüksek çıkmıştı. Kendimi toparlamaya çalışıyordum ama duyduğum şey buna engel oluyordu. Gerçekten tekerlekli sandalyeye bağlı yaşamak zorunda mı kalacaktım?
Yoongi'ye baktığımda derin bir nefes verdiğini gördüm.

"Biliyorum, şaşkınsın ama inan elimizden başka bir şey gelmiyor. Seni yormamak için her şeyi yapacağız, lütfen sen de bize destek ol."

"Hayatımda ilk defa böyle bir şeyle karşılaşıyorum."
Derken sesimin durgunluğu, beni ürkütmüştü artık hiçbir şeyden zevk alamaz hale gelmiştim.

"Biliyorum ama gerçekten, elimden başka bir şey gelse senin için her şeyi yapmaya hazırım. Biliyorsun, seni kızım gibi çok seviyorum."

"Anlıyorum. Çok teşekkür ederim."

"Erkek arkadaşın, sana destek olur öyle değil mi?" Doktorun sözü karşısında geri de odanın bir kısmında bizi izleyen Yoongiye baktım. Gözlerinin dolmuşluğunu, şu an buradan bile görebiliyordum.
Yoongi acı içinde başını salladığında, bende göz dolmasını geçip ağlamaya başlamıştım.

"Geçecek çocuklar.
Yoongi ve Eun Hee, sizin birbirinize olan bağlılığınız her şeyin üstesinden gelecek. İnanın bana."
Doktorun güzel cümlesi karşısında gülümsemem büyürken, Yoongi bana doğru bir adım attı. Uzun kollarıyla beni sıkıca sararken dolan gözlerimi silerek ona karşılık verdim. Doktor haklıydı,  birlikte olduğumuz sürece her şeyin üstesinden gelecektik. Bu zamana kadar, beraber her şeyi atlatmış bir ikiliydik biz. Her şeyi.
Doktora baktığımda, bize gülümsüyor olduğunu gördüm. Sadece dudaklarımı oynatarak;
"Teşekkür ederim." Diye fısıldadım.

***
"Dikkatli ol."

"Tam yerleş."

"Eun Hee, salak mısın? Düzgün otur, şu lanet şeye!"

"Ah şapşal sevgilim." derken, başımı öpmüştü. Bir saattir durmaksızın bana söyleniyordu. Doktorla olan konuşma bitmişti. Benim için, yeni bir tekerlekli sandalye hazırlanmıştı. Şimdi de ona oturmaya çalışıyordum. Bu işe yabancı olduğum için Yoongi'ye ve kendime saçma anlar yaşatıyordum.
Sonunda yerleştiğim tekerlekli sandalyeye karşı gözlerimi devirdim. Her seferinde bizi bu derece zorlayacak mıydık?

"İyi misin? Rahat mı?"

"Evet, ama alışmam uzun sürecek." dediğimde, Yoongi derin bir nefes aldı.

"Yanında olacağım." dedi ve yumuşak dudaklarını yanağıma bastırdı.

Artık hastaneye yatacağım için gergindim. Yoongi'nin benim için pratiklere gitmemesi,  konserlere olduğundan daha geç yetişmesi, benim için kendinden her şeyi kısıtlaması canımı sıkıyordu. O bir idoldü. Bazen gerçekten ona ayak bağı olduğumu düşünüyordum. Ona fazlalık olduğum bir gerçekti. O bunu kabul etmezdi, ama bir gerçekti.
Bu sırada Yoongi tekerlekli sandalyemi sürerken, kalacağım odanın önüne gelmiştik. Derin bir nefes aldım. Ve Yoongi'ye baktım. Umut veren gülüşünü bana sunduğunda, az da olsa rahatlamıştım.
İkimizin de aslında çok mutsuz olduğu, ama birbirimize belli etmemeye çalıştığımız o kadar belliydi ki...

***
Yoongi odaya, üyelerle beraber girdiğinde heyecanla ellerimi çırpmıştım. Onları çok özlemiştim. Konserleri bitmişti, ve hastaneye beni ziyarete gelmişlerdi.
"Hoş geldiniz!" diye heyecanla konuştuğumda,  yataktan kalkmaya çalışmıştım ama Yoongi hemen yanıma gelip beni durdurmuştu.
"Delirme Eun Hee! Doktor hareket etmemen gerektiğini söyledi."

"Ölü gibi?"

Üyeler hep bir ağızdan gülüşürken, tek tek bana selam verip. Karşımda ki koltuğa uzandılar.
Onlara sarılıp, öpemiyordum. Hastalığım yüzünden mikrop kapabilirdim. Bu yüzden, maske ile oturmak durumundaydım. Yoongi bile bunun farkında olduğundan, bana yakın temas içinde bulunmuyordu.
"Nasıl oldun?" diyen Namjoon'a;

"Gördüğün gibi." diyerek kendimi ve tekerlekli sandalyemi işaret ettim.

"Daha iyisin." diyen Hoseok, her zamanki gibi umut içinde gülmüştü. Ona aynı şekilde gülümsedim ve derin bir nefes aldım.

"Hatta son gördüğümüzden daha güzelsin." diyen Taehyung kare gülüşünü bana sunarken,

"Sizde daha iyi görünüyorsunuz." dedim.

"Konserlerin bitimi, işinize yaramış." diye de ekledikten sonra güldüm.

"Kesinlikle haklısın! Dans etmek zorunda kalamayacağım." diyip araya giren Jin herkesi güldürmüştü.

"Biz iyiyiz, sende iyi olacaksın." diyen Jimin yanıma gelip bana sıkıca sarıldığında,  gözlerimin dolduğunu hissetmiştim. Bana ailem gibi hissettiriyorlardı. Jimin'in bu hareketi üzerine bütün üyeler ayaklanıp bana sarıldılar. Kahkahalarımız birbirine karışırken, gerçekten onları ne kadar çok sevdiğimi bir kez daha fark ettim.
Bizi ayıran Yoongi olurken;

"Yormayın, sevgilimi." diye söylendi.

"Kıskanıyorum demiyorsunda." diyen Jungkook'a herkes bir ağızdan gülerken, Yoongi ile birbirimize bakıp karşılıklı gülümsemiştik...