"Taşınıyoruz."
Annemle babam mutfak kapısını kapatmış konuşurken onları gizlice dinlediğimden habersizlerdi. Zaten ben babamın taşınıyoruz lafından sonra kendime bir an gelemedim. Annemin sesiyle irkildim.
"Sedat bu kadar çabuk karar veremeyiz. Biliyosun Eylül buraya daha yeni adapte oldu. Betül düzenini buraya göre ayarladı."
"Biliyorum Ayşe'm. Ama bu hepimiz için iyi olacak. Şu an durumumuz iyi olabilir fakat kızlarımız üniversiteye başladıklarında onları rahat ettirmek için bu işi kabul etmem lazım."
"Haklısın hayatım. Belki de...
Daha fazlasını dinlemeden kendimi odama attım. Bana bunu nasıl yaptıklarını anlayamıyordum. Uyum sorunu yaşadığımı biliyorlardı. Çanakkale'den buraya geleli zaten çok olmamıştı. Bu koskaca şehire Istanbul'a alışmak zaten zor olmuştu. Şimdi nereye sürükleyecekleyeceklerdi bizi?! Fırat... O ne olacaktı? Biricik aşkım. En zor zamanlarımda yanımdaydı. Onu bırakıp nasıl gideceğim???
Bu akşam ki yemek her zamankinden daha sessizdi. Sessizliği babam bozdu. "Kızlar, biz annenizle bir karar aldık. Bu hepimiz için daha iyi-
"Bu hiç birimiz için iyi olmayacak. Hep aynı şey çocukluğumdan beri il il geziyoruz. Bir yerde duramadık. Yeni insanlar yeni yerler... Bıktık usandık ya!"
Hayatımda ilk defa babama sesimi yükseltmiştim. Sofradan kalkıp odama gittim. Tutamadım kendimi ağlamaya başladım. Kapının lanet gıcırtısını duydum. Ama kafamı çevirip bakmadım. Arkadan sarılıp çenesini omzuma koyunca annem olduğunu anladım.
Hep böyle yapardı. Ve bu bana huzur verirdi.
"Ne kadar üzüldüğünün farkındayım. Bu bizim için en iyisi. Biz sizin geleceğinizi düşünüyoruz. Hem sen değil miydin burdan gitmek isteyen? Al işte sana fırsat. Yepyeni bir şehir."
"Ne! Ne???
Yepyeni bir şehir mi? Anne sen ne diyosun? Ben sanmıştım ki... Ne önemi var ki benim ne düşündüğüm ün. Siz veriyosunuz zaten kararları.
Annemin ellerini bıraktım ve karşısına geçtim.
Ya Fırat ne olacak peki? Farklı şehirlerde uzakta... O hep benim yanımdaydı ben ne yapcam onu bırakıp gidicem öyle mi?? Bunu nasıl söylerim ona?"
"Bilmiyorum. Ama yapacak bir şeyimiz yok."
Birdenbire kendimi anneme sarılıp ağlarken buldum. Hayatımın en zor günleri başlıyordu.
