Bu Benim Öyküm

Bölüm-1

         Hayat, Yaşamak, Mutlu olmak... Bu kelimeler  size neyi anlatıyor? Bana; direnmeyi , savaşmayı,  güçlü olmayı anlatıyor. Ben bu olaylarla erken tanıştım. Direnmeyi, savaşmayı, güçlü olmayı ve ağlamamayı erken öğrendim.
          Daha küçüğüm. 6 yaşındayım. Alkolün ne olduğunu, alkolik babanın nasıl biri olduğunu, kavgayı, sigarayı küçükken öğrendim. Onlarla tanışmam zor olmadı. Babam eve geç gelmişti. Sarhoştu. Bağırıyordu, dağıtıyordu, anneme kızıyordu. Ben ve kardeşlerim ise sessizce ağlıyorduk. Elimizden bir şey gelmiyordu. Kardeşlerimi uyutabilmiştim ama ben uyuyamadım. O gün sabaha kadar gece olanları düşündüm. Babama kızıyordum ve ondan nefret etmeye başlamıştım. Elimde olsa onu bir kaşık suda boğardım. Hiç düşünmezdim. Ama dediğim gibi elimde değildi. Sabah olmuştu, gece yaşanılanları düşünürken uykuya dalmışım. Uyandığımda annem kahvaltı hazırlıyordu ve her zaman ki gibi babam erkenden evden çıkmıştı. Dünkü kavganın sebebini bilmiyordum ve anneme soramazdım. Zaten üzgündü. Onu bir de ben üzmek istemedim. Akşam olmuştu. Babam eve erken geldi. Elinde bir çiçek vardı. Annemden özür dilemişti. Kardeşlerim hemen gülmeye başlamışlardı. Benim ise gözlerimden ateş püskürüyordu resmen. Ona kızgındım. Hemde çok kızgın. Onlar barıştıktan sonra ben uyumaya gittim. Ertesi gün okul vardı. Okulu çok severdim. Kavgadan, gürültüden uzak bir yer. Ana sınıfına gidiyordum. Arkadaşlarım vardı. çok sevdiğim öğretmenlerim. Şimdi bu olayı yazarken 14 yaşındayım. İzmir de yaşıyorum. Bunun da bir hikayesi var. Yaklaşık 4 yıl önce Sivas ta  okullar ara tatile girmişti. Biz evden köye gidiyoruz diye çıkmıştık. Oysaki elimizde, önceden köye giderken götürdüğümüz bavullardan daha fazla bavul vardı. Köye gelmeden önce büyük bir otobüse binmiştik. Önünde Sivas-İzmir yazıyordu. Bir şey anlamamıştım ama heyecanlıydım. İlk defa otobüse binecektim. Yolculuğumuz başlamıştı hatta bitmişti. izmire gelmiştik. Otogardan bizi teyzemler aldı. Annem yolda telefonunu ve hattını camdan attı. Nedenini merak etmiştim ama soramadım. Teyzemlere geldik. Teyzem anneme yeni telefon ve hat verdi. Babam ise bizim köyde olmadığımızı öğrenmiş. Tüm teyzelerimi aramıştı. İzmir de olduğumuzu biliyordu. Ama hangi ilçesinde olduğumuzu bilmiyordu. Bizimle konuştu. O kadar çok korkmuştum ki. Konuşamadım. O gün korkuyla uyumuşum.

         Devamı diğer bölümde