Mr. Popular and I

Hoofdstuk 1 - Officieel Dakloos

Hoofdstuk opgedragen aan de schrijfster van de Engelse en officiële versie van dit boek thefreakoffreaks

Thank you for letting me translate it! <3

Lea

Vraag maar niet waarom ik op de koude, donkere stoep sta met mijn ouders aan weerszijden van mij, starend naar mijn ingestorte huis. Alle drie staan we in onze badjassen, armen over onze buik geslagen om de koude lucht weg te jagen. We kijken fronsend naar ons huis – of wat er nog van over is.

''Verdomde termieten.'' Mompelt mijn vader, zijn wenkbrauwen trekken naar elkaar toe waardoor er rimpels tussen zijn ogen ontstaan.

''Wat gaan we nu doen?'' Mijn moeder zucht hopeloos.

Uitgerekend op één van de koudste avonden die we hebben gehad in een lange tijd heeft mijn moeder besloten haar zijden pyjama aan te doen – wat een slecht idee mam.

Ik spring een beetje op en neer, hopend dat mijn lichaam daardoor weer wat opwarmt. Natuurlijk lukt dat niet en ik voel kippenvel overal op mijn lichaam ontstaan, de haartjes in mijn nek beginnen overeind te staan van de kou. Geweldig.

Voor nog eens vijftien minuten kijken we naar de ruïne wat we ooit ons huis noemden, terwijl brandweerlieden het huis nog eens doorzoeken om er zeker van te zijn dat er niemand meer binnen is. Het dak is compleet ingestort en heeft de meubels vernietigd. Het is alsof ons huis is getransformeerd in een broodje. Alsof het nog niet duidelijk genoeg was, kwam er zojuist nog een brandweerman om ons te vertellen dat het huis niet meer bewoonbaar is.

We leven tenminste nog.

Onze buren komen al snel om ons heen staan, kijkend naar de scene die zich voor hen afspeelt. Sommigen van hen komen naar mijn ouders toe om hun medeleven te tonen, terwijl hun kinderen aan het giechelen zijn.

Wel ja, dat maakt alles nog beter. Dankzij de termieten hebben we zojuist ons huis verloren en worden we uitgelachen.

Ik wil dingen zeggen die niet voor kleine kinderoortjes bedoeld zijn, maar ik zeg niks. Een paar uur geleden lagen we nog vredig te slapen, tot we ineens een hard geluid hoorden en de muren ineens instortten. Gelukkig konden we alle drie ontsnappen. Jammer genoeg is dat niet te zeggen voor onze spullen.

Shit, mijn laptop.

Ik ga op mijn tenen staan en praat tegen mijn vader. ''Waar gaan we vannacht verblijven?'' Vraag ik, terwijl ik probeer de toon van irritatie in mijn stem te onderdrukken.

''Ik denk dat we tijdelijk maar in een hotel moeten verblijven. Ik regel wel wat, liefje.'' Hij aait me over mijn haar alsof ik een hond ben en ik ga weer normaal staan.

Ik heb het koud, ik heb honger en ik ben moe. Ik heb geen zin om nog een minuut langer op de straat door te brengen, ik voel me vernederd. Aarzelend kijk ik de kring van mensen die bij ons is komen staan rond. Mijn ouders en ik staan in het midden van een cirkel van buurtbewoners die om ons heen is ontstaan.

Fan-fucking-tastisch

Mocht je het nog niet door hebben, ik heb een hekel aan aandacht. Dus deze situatie helpt niet echt.

Oh shit, mijn make-up ligt nog binnen.

Focus Lea. Je make-up is momenteel allesbehalve belangrijk.... Oké, misschien toch een beetje belangrijk.

Mijn frons gaat niet weg, maar het wordt wat minder wanneer ik Marissa's stem hoor over het lawaai van de buren. Ik draai mijn hoofd in haar richting.