everything I do is wrong {MainStreet}

Chapter four - Owen

ik loop voorzichtig naar hem toe, 'Owen ..' hij draait zich naar me toe. ik zie zijn betraande gezicht en rode ogen van het huilen. iedere mainiac zou nu diehard flippen maar ik weet dat dit niet het goede moment is voor een selfie, handtekening of iets in die richting en eerlijk gezegd ben ik daarvoor ook niet echt in de mood  ik voel me nogal ongemakkelijk omdat ik niet weet wat ik moet doen, we zitten hier ten slotte allebei om dezelfde reden ; We willen een eind aan ons leven maken.

'Owen, we moeten weg hier' breng ik moeizaam uit 'ik wil niet' zegt hij met een brok in zijn keel 'ik wil niet meer leven' jammert hij en barst uit in tranen. dit is zo awkward want Owen kent me niet maar ik wil hem troosten, ik besluit hem in mijn armen te nemen en het te troosten. ondertussen zorg ik ervoor dat hij opstaat en loop samen met hem naar de berm langs het spoor.

'Owen waarom wil je, uhm.. nouja zelfmoord plegen?' 'Omdat ik het niet meer zie zitten het is uit met  Britt, mijn vriendin. ze was mijn alles, mijn steun en toe verlaat. tot ik haar gisteren betrapte met Bjorn, ze zei dat het niets was, een misverstand. maar dit was geen misverstand meer, ze lagen boven op elkaar en vraten elkaar bijna op .. ' ik zie het verdriet in zijn ogen en ik vind het verschrikkelijk hem zo te moeten zien .. 'luister naar me' zeg ik en ik duw zijn kin omhoog zodat hij me recht in mijn ogen aankijkt. 'ik geloof dat we hier precies voor hetzelfde zijn, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar Owen denk eens aan al je fans, denk aan MainStreet, aan je ouders, aan Fay, je vrienden & vriendinnen. ze zullen je zo erg missen, je moet echt goed nadenken voor je zo'n mega beslissing neemt, zoiets is voor altijd. dus droog nu alsjeblieft je traantjes en laat dit never meer gebeuren'

ik zie hem nadenken 'ja je hebt wel gelijk, het spijt me dat ik je hiermee lastig gevallen heb.'

'je hebt me alles behalve lastig gevallen lieve Owen, ik ben juist gerustgesteld dat ik je heb kunnen redden' hij mompelt iets wat lijkt op 'ja voor nu' 'wat zeg je?' 'nee nee niets, ik heb alleen een vraagje. hoe heet je eigenlijk?' het komt er nogal ongemakkelijk uit 'ik ben Dominique de meesten noemen me Do' 'oke Do, ik wil je nog wat vragen. Waarom wilde jij een einde maken, aan je leven? ik bedoel je bent zo mooi en in die 10 minuten dat ik je ken weet ik gewoon dat je zo een lief meisje bent' 'Het is gewoon dat niemand om me geeft en iedereen die ik ken haat me. echte vriendinnen heb ik niet en ik haat gewoon me hele leven.' hij pakt mijn hand, zegt niet en schuift mijn mouw omhoog zijn ogen worden groot & vullen zich opnieuw met tranen ..