love stronger than hunger || p. jm & j. jk oneshot

love stronger than hunger

Hej! Jest to moje pierwsze opowiadanie publikowane na Wattpadzie, więc z góry chcę przeprosić jeżeli wystąpią w nim jakiekolwiek błędy w pisowni albo treści. Nie jest ono idealne, ale mam nadzieję, że się spodoba :) Zapraszam i miłego czytania!

JEONGGUK P.O.V

Jeongguk stał nad garnkiem i mieszał w nim drewnianą łyżką. Para, która się z niego unosiła, leciała prosto w jego twarz. Przez to, na jego policzkach pojawiły się lekkie rumieńce. W tym mieszkaniu kuchnia była bardzo mała, dlatego szybko robiło się w niej duszno. Jeon czuł, jak zaczynał pocić się na plecach. Na jego czole pojawiły się pierwsze krople potu. Brunet urwał kilka papierowych ręczników i wytarł nimi wilgotne miejsca na twarzy.

Kolejny raz przygotowywał bibimbap na obiad.

Jeongguk gotował go prawie codziennie, od dwóch miesięcy. Tak naprawdę, miał już serdeczne dość jego zapachu, wyglądu, a szczególnie smaku, który powodował u niego potworne mdłości. Jeon znał już cały przepis na pamięć. Z łatwością mógłby przygotować go z zamkniętymi oczami. I chociaż często miał ochotę wyrzucić zawartość garnka do kosza, nie robił tego. 

I nie zrobi, ponieważ bibimbap był ulubionym daniem Jimina. 

Jeongguk wyłączył palnik, kiedy uznał, że ryż był już gotowy. Z górnej szafki nad zlewem wyciągnął dwie głębokie miski. Włożył do środka wcześniej przygotowane składniki, po czym nałożył do nich równe porcje ryżu. Z szuflady obok, wyciągnął dwie pary metalowych pałeczek i położył je na równoległych brzegach naczyń. 

– Jiminnie, obiad jest już gotowy, przyjdź proszę! – zawołał, biorąc wszystko do rąk.

Jeon ostrożnie podszedł do niskiego stołu w salonie. Starał się niczego nie upuścić. Ułożył miski naprzeciwko siebie i usiadł na ziemi, krzyżując nogi w kostkach. Rozmasowywał zimne dłonie o materiał spodni, próbując je rozgrzać. Nienawidził, kiedy marzły mu ręce. W ostatnim czasie zdarzało się to dość często, przez co skóra na jego rękach była okropnie szorstka i wysuszona.

Ogrzewanie w ich mieszkaniu znowu nie działało tak jak powinno. Już czwarty raz w tym miesiącu. Jeon w końcu będzie musiał wezwać jakiegoś elektryka, żeby to naprawił, inaczej będą marznąć przez całą zimę. Tak przecież nie mogło być. Nie po to codziennie harował, żeby opłacać czynsz na który ledwo im wystarczało, a potem i tak czuć się jakby byli bezdomnymi i spali na zewnątrz. Właściciel przecież też był do czegoś zobowiązany. 

Jeongguk przez cały czas nie spuszczał wzroku z wejścia do salonu. Miał nadzieje, że jego mąż może tym razem zdecyduje się przyjść sam. Brunet zawsze na niego czekał. Nawet jeżeli sam był bardzo głodny i chciał już jeść. Po pierwsze, nie chciał tego robić samotnie. A po drugie gdy jedli razem, istniała większa szansa, że pod jego naporem Jimin również coś zje.

Jednak po długim czasie nikt się nie pojawił i niestety nie zapowiadało się, żeby to się zmieniło. Jeongguk podejrzewał, że Jimin znowu zasnął albo kolejny raz udawał, że nie słyszy jego wołania. 

Często kiedy Jeon szedł po niego do pokoju, żeby przyszedł na obiad, ten leżał na łóżku, zwinięty w kulkę. Słuchał muzyki albo po prostu zatykał uszy. Kilka razy zdarzyło się też tak, że Park barykadował wejście do sypialni meblami, które tylko zdołał przenieść. Wtedy Jeongguk nijak nie mógł się do niego dostać. Nie wiedząc co ma robić, brunet najczęściej siadał pod drzwiami i czekał dopóki Jimin nie zdecydował się wyjść. Czasami trwało to nawet do wieczora. 

Jeongguk już miał wstawać, żeby pójść po swojego męża, ale zastygł w bezruchu. Zza rogu nagle wyłaniła się drobna postać. 

Samym wyglądem można było porównać ją do chodzącej śmierci. Potargane blond włosy z ciemnymi odrostami, blada i wysuszona skóra, przeraźliwie wychudzone ciało, na którym wisiały kiedyś dopasowane ubrania. I oczy - oczy, które patrzyły na wszystko z niegasnącą radością, teraz były puste i ciągle wbite w podłogę. Wyglądały jakby nie było w nich już ani krzty życia.