Angel

37. Kiezel

Angel's P.O.V.

Ik kijk zuchtend naar de donkere lucht en trek mijn capuchon over mijn hoofd. Langzaam sjok ik verder door het bos. Ik heb Jody achter me gelaten. Eindelijk ben ik van haar af. Ze kan het onmogelijk overleefd hebben. Ik lach en gooi mijn capuchon weer van mij hoofd af. Waarom ben ik zo chagerijnig? Ik ben EINDELIJK van haar af! Ik loop vrolijk door, terwijl ik zachtjes 'I'm walking on sunshines' neurie. En... waar zou ik nu heen kunnen gaan? Terug naar huis? Daar zitten ze me vast op te wachten... Gewoon in dit bos blijven? Ik denk dat dat niet zo handig is. Als ze Jody's lijk vinden, kammen ze meteen het hele bos uit en als ze mij dan vinden... Ik moet ervoor zorgen dat ik dan allang weg ben. Misschien kan ik-

Mijn gedachtes worden doorbroken door een zacht gejank. Meteen stop ik met neurieen en kijk argwanend om me heen. Dan hoor ik het opnieuw. Wat is dat?... Voorzichtig loop ik naar de bosjes waar het geluid vandaan komt. Even twijfel ik, maar dan duw ik de bosjes aan de kant. Mijn ogen worden groot wanneer ik het bebloede hoopje vacht voor mij zie.

"Dit meen je niet..."

Twee amberkleurige ogen kijken me smekend aan.

"Kiezel ben jij dat?!?"

Kiezel piept zachtjes wanneer ik mijn hand naar hem uitreik. Ik stel hem gerust en fluister zachtjes.

"Rustig maar. Ik ben het. Angel."

Kiezel knippert tweemaal met zijn ogen en kijkt me dan wantrouwend aan. Wat doet Aiden's hond hier?  Waarom is Kiezel hier? En waar is Aiden? Ik aai Kiezel zachtjes over zijn hoofd en zoek naar zijn verwondingen. Dan merk ik de hevig gezwollen en ontstoken poot op.

"Arme Kiezel..."

Kiezel houdt zijn kopje schuin en legt zijn oren in zijn nek, terwijl hij zachtjes piept. Ik slik en til voorzichtig zijn poot op. Kiezel begint meteen te grommen en trekt zijn poot snel terug.

"Rustig maar Kiezel. Ik wil je helpen!"

Dan pak ik opnieuw Kiezel's poot, dit keer er voor zorgend dat hij hem niet meer terug kan trekken en inspecteer de wond opnieuw.

"We moeten meteen naar de dierenarts..."

Maar dan zien ze mij... Ik kijk Kiezel in zijn ogen. Meteen weet ik dat ik hem niet kan achterlaten. Ik slik en til Kiezel dan voorzichtig op. Eerst protesteert hij hevig, maar wanneer ik hem zachtjes over zijn hoofd aai stopt hij en kijkt me een beetje bang aan. Ik lach en stel Kiezel gerust.

"Rustig maar, ik heb honden altijd al leuk gevonden. Ik ga je heus niks aandoen."

Dan begin ik te rennen. Ik moet Kiezel meteen naar een dierenarts brengen. En daarna...

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Daarna is het tijd voor wat plezier...

------------------------------------

Demon's P.O.V.

Zo stil als de nacht sluip ik door het lege steegje. Het is stil en niemand loopt nog op straat. Ik volg nog steeds Angel's geur.

Angel...

Mijn duistere stem echoed door het donkere steegje. Angel's geur wordt steeds sterker en ik voel dat ik dichterbij kom.

Zo heel lang heb je niet meer...

Angel...