Bulutların Ardında -anonim-

BA-12

21/11
~~~
Kaan apartmanın kapısının önünde, montuna sıkıca sarılmış bir şekilde, on dakika önce arayarak dışarı çağırdığı Afra'yı bekliyordu. Yarım saat önce yağmaya başlayan karın beyaz ve yumuşak görüntüsü sokağın aydınlanmasını sağlamıştı.

Apartmanın açılan kapısı Kaan'ı kapıya döndürdü. Uykulu yüz ifadesiyle dışarı çıkan Afra, Kaan'ı gördüğünde yüzüne samimi bir gülümseme yerleştirdi.

"Ne oldu?" Kaan, Afra'nın yanına gidip sorusunu cevapladı.

"Uyku tutmadı."

"Hastayken her uyku tutmadığında dışarı birilerini mi çağırırsın?"

Kaan gülümseyip Afra'nın eline uzandı.
Karşılık olarak kendine uzanan eli tutan Afra başta bunu neden yaptığını anlayamamıştı. Ama birkaç dakika sonra bu duruma alışmıştı.

Yol boyunca yürümeye devam ederken ikisi de birbirlerine ne diyeceklerini bilemiyorlardı. En sonunda Kaan bir şeyler konuşmayı başarabildi.

"Neden kabul ettin?"

Afra neyden bahsettiğini anlamamış bir şekilde Kaan'a baktı.

"Çağırdığımda diyorum. Gelmeyi neden kabul ettin?"

Afra rahatsız olmuşçasına Kaan'ın elinde olan elinin parmaklarını oynattı. Ama Kaan bunu umursamayıp avcundaki soğuk eli tutmaya devam etti.

"Önemli bir şey olduğunu düşündüm."

"Yani evet, benim için önemli."

Yolun kenarındaki parka girip bir banka oturdular. Kaan hâlâ hastaydı. Dışarıdan gören yabancı biri bile Kaan'ın hasta olduğunu anlayabilirdi.

Kızarmış burnu ve göz altları, morarmış dudakları her şeyi apaçık belli ediyordu. Bu durumdayken böyle bir havada dışarı çıkması için delirmiş olması gerekiyordu.

Ama Kaan zaten deliydi. Yılın yağan ilk karına deliydi. Bu anın aklına düşürdüğü hatıralara deliydi. Kaan, geçmişine deliydi.

Oturduklarında Afra'nın elini bırakan Kaan, başını Afra'ya döndürdü.

"Keşke bu kadar suskun olmasan."

Afra hafif bir tebessüm etti.

"Büyüdükçe kelimelerin anlamları ağırlaştığında insanın sarf edesi gelmiyor."

Kaan karşılık olarak gülmek istedi. Kendini zorladı ama buna hâli kalmamıştı.

Sanki anlamış gibi Kaan'ın yerine Afra güldü.

"Ama şuanki suskunluğumun sebebi bu değil tabii. Sadece gecenin bir yarısı bu havada uykulu hâlimle ne konuşabileceğimi düşünüyordum."

Kaan avcunu açıp havaya doğru uzattı. Eline kar taneleri doluştuğunda parmaklarını kapatıp onları yok etti.

Afra, Kaan'ın eline gözlerini kilitlemiş bir şekilde ne yaptığına bakıyordu. Ama o sırada Kaan'ı izleyen tek kişi Afra değildi.
~~~
Selamlar!

Yine kısa bir bölüm oldu, ama bu sefer bahanem var. Bölümün devamı texting olacaktı ve onu ayrı bir bölüm olarak yazmak istedim. Çok yakında gelecek o bölüm de.

Umarım beğenmişsinizdir.

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere.

Adios!