More than friend // N.H.

023: Inaczej

- Cher, czego ty nadal szukasz? – Eleanor stanęła w progu i przyjrzała mi się uważnie.

Stałam w swoim pokoju, w apartamencie, który dzieliłam, z Perrie, i szukałam swoich kremowych szpilek z malutkimi kokardkami, które idealnie pasowałyby do mojej (równie zbliżonego odcienia) sukienki, którą miałam założyć już następnego dnia na ceremonię ślubną Liam’a i Danielle.

Okręciłam się wokół własnej osi i wtedy napotkałam parę butów, których tak intensywnie poszukiwałam. Podeszłam do tego miejsca i chwyciłam kremowe ‘zawiniątka’, po czym włożyłam je do swojej sportowej torby, leżącej obok nóg Calder. Dziewczyna wyglądała naprawdę kwitnąco; falowane włosy spuszczone na ramiona, rumieńce na twarzy oraz popielata bluza, zgaduję, że Louis’a, wraz z białym podkoszulkiem i czarnymi spodniami wyglądały idealnie.

- Co tam u naszej małej kruszynki? – Wskazałam głową na jej brzuch, uśmiechając się ciepło.

Eleanor rozpromieniała. Ona wręcz uwielbiała gdybać na temat wyglądu jej dziecka.

- Dzisiaj już mniej kopiemy, prawda, Lauren? – Pogłaskała się po brzuchu, mówiąc słodkim głosikiem – Mam przeczucie, że to będzie dziewczynka, Cher.

- Dlaczego Lauren*? – Zapytałam spoglądając na dziewczynę.

- Um, nie wiem. – Wzruszyła ramionami – Po prostu podoba mi się i tyle.

- A jeśli będzie chłopiec?

- Puk, puk. – Przerwał nam Louis, który stanął za Eleanor i objął ją, czule całując w policzek – Jak tam? Gotowe?

- Oczywiście. – Uśmiechnęłam się do szatyna, a ten odwzajemnił mój gest. Tak trudno w to uwierzyć, że jeszcze parę miesięcy temu, tak bardzo mnie nienawidził.

Wyszliśmy z apartamentu i skierowaliśmy się do samochodu Tomlinson’a. Chłopak wrzucił na tylne siedzenie moją torbę (co nie, że dziwne, iż ją zniósł na dół?).

- Lou, mógłbyś podrzucić moją torbę do pokoju Niall’a? – Szatyn spojrzał na mnie zaskoczony – Przejdę się i od razu zahaczę o nowy dom Liam’a i Danielle. Trzeba dopilnować detali.

- Okej. – Odparł dość podejrzliwie, a kiedy się obróciłam i zaczęłam zmierzać w lewo, usłyszałam jeszcze za sobą – Cher, wszystko dobrze?

- A dlaczego miałoby być źle? – Uśmiechnęłam się do Louis’a – Do zobaczenia później.

*

Idąc londyńskimi ulicami możesz sobie nie wyobrażać jak wiele radości mogłoby dać drugiemu człowiekowi jedno skinienie głowy, uśmiech, spojrzenie bądź słowo. Drobny gest, a tyle radości. Każdy człowiek potrzebuje bliskości drugiego, jednak nie każdemu jest dane tego skonsumować. Badziewny dobór słów.

Mam na myśli moich fanów. Z każdym krokiem, czuję się coraz bardziej pewnie, a przerwa, jaką sobie zrobiłam po ‘ostatnich wydarzeniach’ (wyssanych z palca, można też tak powiedzieć), trochę mnie oddaliła od moich Brats. Zrobiłam sobie mnóstwo pamiątkowych zdjęć z fanami, porozmawiałam z nimi i złożyłam kilka autografów. Nikt nie pytał mnie o Harry’ego. Jedna dziewczyna życzyła mi szczęścia z Niall’em, a nawet poprosiła, bym złożyła życzenia Liam’owi i Dani z okazji ich ślubu. Urocze.

Szłam powolnym krokiem, z kawą w kartonowym kubeczku i podziwiałam okolicę. Tak dawno nie byłam na spacerze, że prawie zapomniałam jak to jest być przez chwilę samym. Nie, żeby kogoś towarzystwo mi przeszkadzało. Chociaż tak. Styles’a nadal nie trawię.