Meant to be?

24.

Hij zet zich recht en legt zijn linkerarm duidelijk zichtbaar op de witte lakens. Ik bekijk de tekeningen. Het zijn allemaal kleine verschillende plaatjes. Geen één grote, toch zo geen grote van een roos of naakte vrouw. 

Ik besluit aan zijn hand te beginnen. Aan het begin van elke vinger staat een Romeins cijfer, in een ruw geschrift.

'Welk getal is het? En waarom dat getal?' fluister ik.

Jamie grijnst. 'Hier is mijn kleine journaliste weer.' Op de één of andere manier vind ik de opmerking niet leuk. Misschien omdat de journalisten die ik hier zie gemeen en bemoeizuchtig zijn. 

'Het getal is 1969, het geboortejaar van mijn moeder.' zegt hij. Ik glimlach. Tussen zijn duim en wijsvinger, iets meer op zijn handpalm staat een klein kruisje.

'Geloof je?' vraag ik.

Hij haalt zijn schouders op. 'Ik vind het een mooi idee, geloven in iets dat boven de aarde staat, maar ik kan het zelf niet vrees ik.' 

Op zijn pols staat het woord "London". Die betekenis lijkt me duidelijk genoeg. Iets daarboven staat in een paar simpele lijnen Saturnus getekend. Mijn mond valt open. Het kleine planeetje lijkt perfect op het hangertje rond mijn ketting dat ik elke dag aanheb.

'Ow...Die...Daar had ik je over moeten vertellen. Ik heb hem laten zetten de dag dat ik je omver liep.' zegt hij een beetje ongemakkelijk. Ik kijk hem ongelovig aan.

'Zet jij zomaar een tatoeage voor elk persoon die jij tegenkomt?

Hij grijnst. 'Nee. Alleen van jou. Jij was anders dan iedereen die ik al heb ontmoet. En zoals je ziet, was het een goed idee deze te zetten.' grijnst hij. Een warme kriebel schiet door mijn hele lichaam. 

'Idioot.' zucht ik. De volgende die ik aanwijs zijn vier woorden in het Hebreeuws -denk ik- geschreven.

'Wat staat hier?' vraag ik.

'De namen van de jongens, en de bandnaam.' legt hij uit. Nu kom ik aan bij een zinnetje, in een smal, hoekig handschrift. 

'Who are you, when nobody's watching?' lees ik voor. Ik kijk hem vragend aan.

Hij haalt zijn schouders op. 'Die is gewoon toepasselijk op de maatschappij van nu. Mensen oordelen veel te snel... En zo kunnen we ons zelf niet meer zijn.'

Ik knik. 'Mooi.' Schuin daarnaast staan nog een paar woorden.

'Can I cry now?' staat er. Hij lacht. 'Dat is een soort statement. Ik vind niet dat huilen een teken van zwakte is en ik wil dat ik dat mensen kan duidelijk maken.' Ik knik weer.

'Zullen we de rest een andere keer doen? Mijn arm krijgt kramp.' grijnst Jamie. Ik schud mijn hoofd.

'Nog één.' zeg ik koppig. Hij zucht en laat zijn hoofd in zijn kussen vallen.

'Luctor et emergo.' lees ik voor.

'Het betekent-' begint Jamie.

'Ik worstel en kom erdoor.' onderbreek ik hem. 'Vlot vertaald natuurlijk.' 

Hij kijkt me verbaasd aan. 'Kan jij Latijn?' vraagt hij. Ik knik. 'Ik heb het op school. Het is een mooie zin trouwens. Ik denk dat ik hem doop tot mijn lievelingstattoo. Tot nu toe, wel te begrijpen.' zeg ik.

Ik merk dat Jamie niet meer luistert. In plaats daarvan staart hij naar mijn lippen. Ik besluit niet te twijfelen en druk mijn lippen op de zijne. Hij trekt van verbazing kort terug. 

'Weet je het zeker?' fluistert hij lief. Mijn hart maakt drie salto's; Hij wilt zeker weten of alles goed is. Ik knik.

'Zeker.' Jamie lacht en pakt teder mijn hoofd vast. Hij kijkt me even aan en ik knik. Dat is wanneer onze lippen elkaar terug vinden.