DAĞITIM

Dağıtım |1.bölüm|

Eğitim kampı görevlilerinden birinin kağıdı elime tutuşturmasıyla sıranın bana geldiğini farkettim. Ben de bu yıl 18 yaşına varmıştım ve istenmeyen bir çocuktum bu kuyrukta bekleyen diğerleri gibi.
Eğitim kampı, ailelerin istenmeyen çocuklarını alır. 18 yaşına kadar büyütür. Ve sonra çeşitli nedenlerle seni dünyanın öbür ucuna yollar. Artık benim de gitme vaktim geldi.
Nereye gideceğim? Kiminle olacağım? Gibi sorular beynimi kemirirken kağıdı okumaya başladım.

Adı:Nehir
Soyadı:Bulut
Gideceği şehir:Almanya-Berlin
Mesleği:Pizzacı
Kalacağı kişi: bayan Hoffman

Okumayı bitirdikten sonra  Almanya'ya gidecek olanların toplandığı yere doğru yöneldim. Orada ben hariç 5 kişi duruyordu. Biraz çekinerek yanlarına gittim.
İçlerinden biri çok komik ve girişkendi. Bana adımı sordu.
-Şey...ıı....Nehir...Nehir Bulut.

Heyecandan elim ayağıma dolaştı.Ne söyleyeceğimi bilemedim. Neden soyadımı söylediysem...
Ondan da hemen cevap geldi.
-Ben Mert. Tanıştığıma memnun oldum.
-Ben de
Dedim kısaca.
Sonra kağıdımı istedi. Ve kendi kağıdını bana yöneltti. O an hiç düşünmeden kağıdını alıp kendi kağıdımı verdim. Ve onunkini okumaya başladım.

Adı:Mert
Soyadı:Demirhan
Gideceği şehir:Almanya-Berlin
Mesleği:Berliner pastanesi'nde aşçı
Kalacağı kişi:Bay fischer

Tam okumayı bitirdiğim sırada Mert sen de bizimle aynı şehirdesin, dedi.
Bizimle derken sanırım yanımızdakilerden bahsediyordu.
Onlar da hemen kendini tanıttı ve kağıtlarını verdi.

Adı: Ezgi
Soyadı:Sayar
Gideceği şehir:Almanya-Berlin
Mesleği: Muhasebeci
Kalacağı kişi: Bayan Schröder

Adı:Ege
Soyadı:Güler
Gideceği şehir:Almanya-Berlin
Mesleği: Satış Danışmanı
Kalacağı kişi:Bay svensson

Adı:Tan
Soyadı:Batan
Gideceği şehir:Almanya-Berlin
Mesleği:Müzik öğretmeni
Kalacağı kişi: Bay Williams

Adı:Su
Soyadı:Atılgan
Gideceği şehir:Almanya-Berlin
Mesleği:Ressam
Kalacağı kişi:Bayan Jansson

Kağıtları okumayı bitirdiğim sırada eğitim görevlilerinden biri yanımıza geldi. Bize uçak biletlerimizi verdi. Ve onu takip etmemizi istedi.
Ben bir yandan eğitim görevlisini takip ederken bir yandan da edilen sohbetleri dinliyordum.
Eğitim görevlisi bizi uçağa bineceğimiz yere bıraktıktan sonra yanımızdan ayrıldı.

Çok fazla gerilmiştim. Çünkü hayatımda daha önce hiç uçağa binmemiştim ve yükseklik korkum vardı. Ben kendimle mücadele etmeye çalışırken,
Ege:
-Ne oldu? Bir sıkıntı mı var?
Diye sordu.
-Şey.... Aslında....ben uçaktan korkuyorum.
Böyle bir şey söyleyip kendimi niye rezil ettim diye düşünürken,
-Biz seninle yan yana oturacağız. Bir şey olursa yanındayım. Ve hiç bir şey olmayacak dedi, Ege.
Aslında korkumu geçirmemişti. Ama yine de gülümsedim, mutluymuş gibi davranmaya çalışarak.

Biraz sohbet ettikten sonra uçağın kalkış anonsu yapıldı. Ne kadar korksam da yeni bir hayat için heyecanlı ve tedirgindim. Onlar da benim gibi ilk defa eğitim kampının dışına çıkıyorlardı.
Aynı duyguları paylaştığımızı hissediyordum içten içe. Ne de olsa daha bebekken terkedilmek gibi bir kaderi paylaşıyorduk hep beraber...