KAYIP İSİMLER

BÖLÜM-1

"Tamam. Yeter bu kadar ağlamayın." dedim "n" leri uzatarak. Bugün korkunç yuvamdan ayrılıyordum. Gerçi yuva olması konusunda kendimle hem fikir değildim ama olsun. "Tamam ağlamıyacam. Ama arayacaksın beni." bu kız salaktı. Bu kız aptaldı ve bu kız maldı da. "Herhalde arayacam. sence de seni bırakacağımı düşündün mü?" Gülerek karşılık verdi.Sonunda diye geçirdim içimden. "HAYIRRR" dedi bu seferde "r" harflerini uzatarak.Selin ben 10 yaşımdayken gelmişti. Benden iki yaş küçük olduğu için ben sahiplenmiştim onu. Ayrılmak zordu ama ağlama rutinimi eve kakalamıştım. İlk kez tek kalacaktım sonuçta. 'İlk ve hep'dedim kendi kendime ilk olacaktı ve hep olarak devam edecekti yalnızlığım. Hepsine tekrardan el salladım ve arkamı döndüm. Çok güzel olacağını düşünmüştüm buradan ayrılma hissinin. Biraz kırgınlık vardı biraz da hüzün. Az değildi ama, 19 yıl kalmıştım burada. Elimdeki bavulun çekçeğini tutup adımlarımı hızlandırdım. Ha bu arada üniversiteyi kazanmıştım. Ve hayal ettiğim mesleğim hukuk okuyacaktım. Hukuk isteme hikayemin asıl nedeni annem di aslında.Çok acı çekmiş. O da yalnızmış benim gibi. Annem beni bir ay erken doğurmuş. Baba demeye utandığım insan yüzünden. Annemi vurmuş o gün çok kötü dövmüş.Bende bu yüzden annem gibi kadınların sesi olacaktım. Çok çalışmıştım annem için. O gün o adam annem hamileyken anneme vurunca, annemden kan gel...

"Hey! dikkat etsene" diyen çocukla gözlerimi kırpıştırdım. Ben, yolun ortasında diz çökmüş ağlıyordum. "İyi misin?" diyerek yanıma oturan benim yaşlarımda ki çocuğa baktım. Hafif çıkmış sakallarıyla bana bakıyordu. "iyi-yim" dedim sonunda cevap vererek. Ayağa kalktım. Her zaman düştüğümde ki gibi. Yalnız ve sessiz.İlerlerken birden bir şey unutmuş gibi arkamı döndüm. Gibi değil unutmuştum. "Teşekkür ederim" dedim samimi bir gülümseme ile. Elini havaya kaldırıp önemli değil der gibisinden indirdi. Sonra önüme dönüp yürümeye devam ettim.

***

Sonunda evimin önüne gelebilmiştim. Evimin. Binaya girdiğimde bina yeni boya kokuyordu. Ve ben bu kokuyu sevmiştim. Dört katlı binanın ikinci katına geldim ve 4 numaraya baktım. Benim dairem 4 numara 4 numara 4 numaraaaaa. Evet sanırım 19 yaşımda kafayı sıyırıyordum. Ve sonra ilk defa 19 yıldır bu kadar mutlu olduğumu hissettim. Birden karşı kapıdan yüksek bir müzik sesi gelince kafamı karşı daire ye çevirdim.

"Gökyüzünde ne çok yıldız var

Biri parlak, biri ürkek, biri yalnız

Diğeri sanki burda." parlak, yalnız ve ürkek.

"İçimizde ne çok hırsız var

Biri aldı beni götürdü sonra sattı hem de yok pahasına

Ah şu hırsızlar

Her gece rüyamda senin kılığında dolaşırlar

Ah karanlıklarSeni benden, seni dünden, seni gerçeklerden korurlar."

Açıkçası, sevmiştim. Birden kapı açılınca büyümüş gözlerimle kapıya baktım. Karşımdaki çocuk da aynı ifadeyle elinde çöp poşeti üstünde sadece bir eşofmanla bana bakıyordu. "ıhhm şey ben buraya taşındım da şey yanlış anlamayın kesinlikle müziği dinlemiyordum ben anahtarımı arıyordum." deyip tedirgince gülümsedim. Çocuğun dudakları yukarı doğru kıvrılınca daha da kendime geldim. "Anahtarın kapıda" dedi kapıyı gözüyle işaret ederek. ıhıhıhı sıçtım. hangi ara koyduğum anahtarımla deliği çevirirken "Aaa, öyleymiş.Baya dikkatlisiniz sağolun iyi akşamlar" diye sıralayarak eve girdim. Evet ben deniz mal insan çocuğun bir şey demesine izin vermeden kapıyı kapatmıştım. Kapıyı tedirgince tekrar açınca elindeki çöpü atmış, kapı pervazına yaslı bir şekilde sanki geleceğimi biliyormuşçasına bir sırıtışla açtığım kapıya bakıyordu. "Pardon" dedim utana sıkıla. başını iki yana sallayarak güldü "Anlaşılan seninle çok işimiz var."

***

Ya ben çok maldım ya da çocuk ne dediğini bilmiyordu. ikinci seçenek daha baskın gelirken eve baktım. Öncelikle zaten ev 2+1 di. Salonla mutfak bitişikti ve kapıdan girdiğiniz an salonla mutfağa resmen girmiş oluyordunuz. Arka tarafta ise iki tane daha oda vardı. Birini gelmeden kendi odam yaptırmıştım. Diğerini de çalışma odasına çevirmiştim. sonra zaten banyo tuvalet falan vardı. Peki diyeceksiniz ki sen bu evi nasıl aldın. Annem, yine düşünmüş beni. O para bırakmış. Bunları tabi ben annemin halasından öğrenmiştim zamanında. Büyükçe bir iç çekip etrafa baktım. Güzel olmuştu güzel. Okuluma da bir otobüs mesafesiydi. Düşüncelere dalarken kapı tıklanmaya başladı. Kimdi bu? Koşarak kapıya bakmaya gidip 10 saniye falan bekledim. Gelen kimse koştuğumu anlamasın. kapıyı açtığımda karşımda karşı komşumu gördüm. "Tanışamadık. Ben Baran" dedi ve gülümsemeye başladı.