the demons heart

De meeting

Ik hoorde de diepte in zijn stem. Het was een diepte die de kwaadaardigheid in iedereen los kon krijgen. Hij maakte iedereen gek. Gek genoeg om hem te volgen. Zijn ogen waren donkerder geworden terwijl hij zijn toespraak hield, toch was er iets speels in zijn ogen als hij sprak. Hij leek het fijn te vinden om de angst te zien in de ogen van zijn volgers. Ik was al even aan het ronddolen in de gangen van het gebouw waar de meeting onder leiding van Lucifer altijd plaatsvond toen ik het zaaltje vond. Van over heel de zaal had hij mijn aanwezigheid gemerkt.
"Aimee, fijn dat je er bij kunt zijn. Zet je maar vooraan." zei hij met een duistere blik en ik knikte zacht voor dat ik me naar voren begaf en me naast Ariane zette. Zijn ogen vonden even de mijne, ze kwamen zo mooi uit door zijn bruine haren, ookal waren zijn ogen vaak praktisch zwart.
Het was moeilijk om in zijn ogen te kijken en er kalm onder te blijven. Zijn blik leek altijd recht door je ziel te gaan. Zachtjes liepen de rillingen over mijn ruggengraat en een grijns lag meteen om zijn lippen. Er was niet veel dat je voor zijn ogen kon verbergen.
"Zoals ik dus al zei, HIJ denkt dat door ons te verbannen naar de hel, hij ons zwak heeft gemaakt, een speelbal van zijn wetten. HIJ vergist zich diep. Wij zijn sterker dan HEM. En dat gaan we bewijzen!" sprak hij opnieuw duister naar heel de zaal. Hij was een opstand aan het plannen tegen de Almighty zoals we hem vaak noemden.
Eenmaal de toespraak gedaan was wist ik dat ik me best zo snel mogelijk uit de voeten kon maken. Ik moest naar de Almighty om verslag uit te brengen. Ja je zou me een dubbelspion kunnen noemen zoals de meeste mensen zouden doen. Ik moest wel. Als deel van mijn taak werd ook ik een demon, alleen kon ik wel terug naar de hemel op elk moment. Alleen wist ik niet hoe lang ik mijn taak nog verborgen kon houden voor Lucifer.
"Aimee, ik ben blij dat je er kon bij zijn." sprak de stem van Lucifer tot me. Snel keek ik op naar het emotieloze gezicht van Lucifer, zijn gezicht stond altijd emotieloos. Toch was er een soort glans in zijn ogen die me deed vermoeden dat hij het meende.
" Geen probleem Lucifer." zei ik met een gemaakte glimlach. Hij vertrouwde mij. Waarschijnlijk was ik een van de weinigen die hij vertrouwde. Ik nam snel mijn camera even uit mijn tas. "Ik moet nu wel gaan. Ik heb een job en een model die op me wachten." zei ik snel tegen hem en hij knikte bedachtzaam. Hij nam zachtjes mijn hand vast alsof hij het kon breken, en dat kon hij waarschijnlijk ook wel. "Ik snap niet hoe je gewoon onder hen kan leven als een van hen. Je bent beter dan dat." zei hij zacht terwijl hij mijn haar even achter mijn oor in wreef en hij gaf een kus op mijn voorhoofd. "Ga nu maar snel dan." zei hij dan maar en ik knikte zachtjes. Hij heeft nooit veel interesse getoond in mijn leven, en hij heeft nog nooit mijn voorhoofd gekust of wat dan ook. Ik had het gevoel alsof ik best zo veel mogelijk uit zijn buurt kon blijven.
"Kom je morgen weer terug naar de meeting?" vroeg hij snel voor ik vertrok. Snel knikte ik. "Natuurlijk Lucifer, ik zou het voor geen goud op de wereld willen missen." zei ik snel en vertrok naar buiten. Ik nam snel mijn tussenweg door de bossen waar ik de achterrits van mijn jurkje open deed. Mijn jurk werd op zijn plaats gehouden door de bandjes en zo had ik plaats om mijn vleugels te laten uit komen. Ik beet even op mijn tanden als mijn vleugels met een razende pijn uit mijn rug tevoorschijnd kwamen. Het was verschrikkelijk. Eenmaal ze volledig vrij waren en ik mijn vleugels even kon strekken voelde het al veel beter. Met een kleine zucht begon ik te klapperen met mijn vleugels waardoor ik al een paar meter van de grond kwam. Snel vloog ik door naar de hemel, een andere dimensie dan het menselijke boog zich over mijn vleugels geen terwijl ik hoog in de lucht was. Soms was het reizen tussen dimensies echt om misselijk van te worden. Eventjes sloot ik mijn ogen terwijl ik vloog voor het felle licht te vermijden van de andere dimensie tot ik voelde dat ik er doorheen was. Een warme gloed kwam om me heen, juist aangenaam en ik opende mijn ogen weer.
Ik zag in de verte de poort van de hemel al en vloog er in een vaart naar toe. Een engel hield de wacht, het was een nieuwe engel. Hij dacht duidelijk dat ik een demon was met verkeerde bedoeling want hij richtte zijn speer op me toen ik landde. "Rustig, ik ben Aimee, ik kom met een boodschap voor HEM." zei ik snel en hij knikte en opende de poort voor. Een andere engel, Alena, stond al op me te wachten om me naar hem te brengen. Rond de troon was zo'n fel licht dat je amper er naar kon kijken dus richtte ik mijn blik maar weer op de grond voor me. Ik knielde uit eerbied. "Heer, hij wilt samenspannen tegen u. Hij heeft een plan om uw macht te doen keren." sprak ik.
Na alles uit de doeken te doen wat ik had gehoord bracht Alena me weer naar de poort toe. "Ik weet niet hoe je het doet Aimee. Het is een beest." zei ze zacht alsof hij alles kon horen wat we zeiden. Misschien was dat ook wel zo, maar dan zou hij me al lang vermoord hebben. Hij alleen kon dat. Demonen konden elkaar alleen erg verwonden, maar hij kon ons doden.
Eenmaal aan de poort nam ik afscheid van Alena en vloog terug naar de aarde. Terug een misselijkmakende tocht door de poort van de dimensies en terug een verschroeide pijn eenmaal ik mijn vleugels in het bos terug introk in mijn rug. Ik hapte even naar adem en keek om me heen of iemand ook maar iets gezien had. Mijn rode demonenogen werden stilaan weer lichtbruin en ik vertrok naar mijn auto die aan de andere kant van het bos stond.
Eenmaal terug thuis wachtte er een verrassing op me, een lange witte doos met mijn naam op in krulletjes die het handschrift van Lucifer verriedden.