Όμορφο Κάθαρμα

❤Κεφάλαιο 1ο❤

Ο πατέρας μου ελεγε πάντα ότι ο καλύτερος τροπος για να μάθεις μια δουλειά ειναι να μην αφήσεις απο τα μάτια σου κάποιον που την κάνει.
"Για να πάρεις μια δουλειά που βρίσκετε στην κορυφή πρέπει να ξεκινήσεις απο χαμηλα",μου έλεγε."Να γίνεις άνθρωπος χωρίς τον οποίο δεν μπορεί να ζήσει το αφεντικό.Να γινεις το δεξι του χέρι.Όταν λοιπόν μάθεις τον κοσμο τους,εκεινοι θα σε αρπάξουν και θα σε προωθησουν πριν καν πάρεις το πτυχίο σου."

Είχα γίνει αναντικατάστατη.Και σιγουρα είχα γίνει το Δεξί Χέρι.Στην περίπτωση μου,τυχαινε να ειμαι το δεξι χέρι που τις περισσοτερες μερες ήθελε να χαστουκισει το αναθεματισμένο πρόσωπο.

Αφεντικό μου ήταν ο κύριος Μπενετ Ραιαν,ενα ομορφο κάθαρμα.

Ενιωθα σφίξιμο στο στομάχι μονο που το σκεφτόμουν ψηλός κουκλος και απεσιος.Ήταν το πιο ξεροκέφαλο,ξιπασμενο καθικη που ειχα γνωρίσει ποτέ.Είχα ακούσει όλες τις άλλες γυναίκες στο γραφείο να κουτσομπολευουν τα κατορθώματα του και να αναρωτιόμουν μήπως το μόνο που τελικά χρειάζεται κανείς ειναι ενα ομορφο πρόσωπο.Ομως ο πατέρας μου ελεγε και το αλλο:"Απο πολυ νωρίς στη ζωη σου θα αντιληφθείς οτι η ομορφια είναι επιδερμική,ενώ η ασχήμια φτανει ως το κόκαλο."

Είχα γνωρίσει αρκετούς αντιπαθητικούς άντρες τα τελευταία χρόνια,είχα βγει με μερικούς τέτοιους όταν πήγαινα σχολείο ή και αργότερα στο κολέγιο. Αυτός εδώ όμως ήταν το κάτι αλλο...

"Καλημέρα σας, δεσποινίς Μιλς!" Ο κύριος Ράιαν στεκόταν στην είσοδο του γραφείου μου, το οποίο χρησίμευε και ως προθάλαμος του δικού του. Η φωνή του έσταζε μέλι, με έναν παραπλανητικό τρόπο...σαν να είχε χυθεί πάνω στον πάγκο το μέλι και να είχε κρυσταλλώσει.

Εκείνο το πρωί είχα ήδη βρέξει το κινητό μου, είχα πετάξει κατά λάθος τα σκουλαρίκια μου στα σκουπίδια, με είχα αναγκαστεί να περιμένω τους μπάτσους να έρθουν και να μας πουν αυτό που ήδη γνωρίζαμε και οι δύο ότι έφταιγε ο αλλος οδηγός και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν ήταν ένας ξινός κύριος Ράιαν.

Δυστυχώς για'μένα δεν κυκλοφορουσε σε άλλες γεύσεις.

Του απάντησα με το συνηθισμένο μου "Καλημέρα,κύριε Ράιαν",ελπιζωντας ότι θα μου απαντούσε με το συνηθισμένο κοφτό βλέμμα του.

Όταν όμως επιχείρησα να τον προσπερασω διακριτικά,εκείνος μουρμουρισε:"Σοβαρα;Τι εννοείτε λέγοντας Καλημέρα,Δεσποινίς Μιλς;Τι ώρα ειναι στον κόσμο σας;"