Όμορφο Κάθαρμα

❤Κεφάλαιο 3ο❤

<<Σας ζητώ συγγνώμη ,κύριε Ράιαν>>,είπα κοντανασαίνοντας και με τρεμάμενη φωνή.<<Η εκτύπωση καθυστέρησε...>>.Σταμάτησα.Οι δικαιολογίες δεν θα βοηθούσαν την κατάστασή μου.Εξάλλου δεν ήμουν διατεθειμένη να του επιτρέψω να με κατηγορήσει για κάτι που δεν ήταν δική μου ευθύνη.Να πάει να γαμηθεί...Μαζεύοντας όλο το θάρρος που μόλις είχα αποκτήσει,σήκωσα ψηλά το πιγούνι μου και πήγα δίπλα του στο κάθισμά του.

Χωρίς να τον κοιτάξω στα μάτια,τακτοποίησα τα χαρτιά μου και ακούμπησα ένα αντίγραφο της παρουσίασης μπροστά μας,πάνω στο τραπέζι.<<Μπορώ να αρχίσω;>>
Δεν μου απάντησε,το βλέμμα του διαπερνούσε τη βιτρίνα του θάρρους μου.Όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα αν δεν ήταν τόσο κούκλος.Αντί να μιλήσει,έδειξε το υλικό που είχα τοποθετήσει μπροστά του,παροτρύνοντάς με να συνεχίσω.
Καθάρισα τον λαιμό μου και ξεκίνησα την παρουσίασή μου.Καθώς ανέλυα τις διαφορετικές πτυχές της πρότασής μας,εκείνος παρέμενε σιωπηλός,κοιτάζοντας μόνο το αντίγραφο που είχε μπροστά του.Γιατί ήταν τόσο ήρεμος;Οι εκρήξεις του ήταν κάτι που μπορούσα να αντιμετωπίσω.Την αλλόκοτη σιωπή του όμως;Ήταν κάτι που μου προκαλούσε ταραχή.
Ήμουν σκυμμένη πάνω απ'το τραπέζι, δείχνοντας μια σειρά γραφικές παραστάσεις,όταν συνέβη...
<<Το χρονοδιάγραμμά τους έως το πρώτο ορόσημο είναι λίγο αμφι...>>Σταμάτησα στα μισά της φράσης.Η ανάσα μου είχε σκαλώσει στον λαιμό μου.Το χέρι του άγγιξε απαλά το κάτω μέρος της πλάτης μου κι έπειτα γλίστρησε προς τα κάτω και σταμάτησε στην καμπύλη του κώλου μου.Τους εννιά μήνες που δούλευα για εκείνον,ποτέ δεν με είχε αγγίξει σκόπιμα.
Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία ότι αυτό ήταν σκόπιμο.Η θερμότητα από το χέρι του διαπέρασε τη φούστα μου κι έφτασε στην επιδερμίδα μου.Όλοι οι μύες του σώματός μου σφίχτηκαν κι ένιωσα τα σωθικά μου να λιώνουν.Μα τι διάολο έκανε;Το μυαλό μου ούρλιαζε να διώξω το χέρι του από πάνω μου,το κορμί μου όμως είχε διαφορετική γνώμη.Οι ρώγες μου σκλήρυναν και η μοναδική μου αντίδραση ήταν να σφίξω τα δόντια μου.Προδότρες ρώγες.
Με την καρδιά να σφυροκοπά στο στήθος ,πέρασε τουλάχιστον μισό λεπτό ,και κανένας απ'τους δυο μας δεν είπε τίποτα ξαθώς το χέρι του κατέβαινε στον μηρό μου χαϊδεύοντάς με.Οι ανάσες μας και ο υπόκωφος θόρυβος της πόλης που απλωνόταν κάτω μας ήταν οι μοναδικοί ήχοι που ακούγονταν μέσα στη βουβή αίθουσα συνεδριάσεων.

<<Κοιτάξτε με,δεσποινίς Μιλς.>>Η ήρεμη φωνή του έσπασε τη σιωπή κι εγώ ίσιωσα την πλάτη μου με το βλέμμα καρφωμένο μπροστά.Στράφηκα αργά προς το μέρος του ενώ το χέρι του γλιστούσε στπ γοφό μου.Μπορούσα να νιώσω την παλάμη του να έχει απλωθεί από τις άκρες των δαχτύλων του στο κάτω μέρος της πλάτης μου έως το σημείο όπου ο αντίχειράς του πίεζε τη μαλακή επιδερμίδα ακριβώς πάνω απ΄τον κώλο μου.Κατέβασα το βλέμμα μου για να συναντήσω το δικό οτυ.Εκείνος με κοίταζε επίμονα.
Έβλεπα το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει.Η κάθε ανάσα του ήταν βαθύτερη από την προηγούμενη.Ένας μυς σφίχτηκε στον πιγούνι του καθώς ο αντίχειράς του άρχισε να προχωράει,γλιστρώντας αργά μπρος πίσω,χωρίς ποτέ τα μάτια του να αποχωρίζονται τα δικά μου.Περίμενε να τον σταματήσω.Είχα κάθε ευκαιρία να σπρώξω το χέρι του από πάνω μου ή απλώς να του γυρίσω την πλάτη και να φύγω.Τα συναισθήματά μου όμως ήταν πολύ μπερδεμένα για να μπορέσω να αντιδράσω.Ποτέ δεν είχα νιώσει ετσι και ποτέ δεν περίμενα ότι θα ένιωθα έτσι για εκείνον.Ήθελα να τον χαστουκίσω κι ύστερα να τον αρπάξω απ'το πουκάμισό του και να τον γλείψω στον λαιμό.