Σπασμένο Ρολόι

Σπασμενο Ρολοι

Χρόνος...Τρεις σιδερένιοι δείκτες των τριων,τεσσάρων και δυο εκατοστων που με σπαστες κινήσεις κάνουν έναν κύκλο και μας χαρίζουν στιγμές χαράς ,άγχους,λύπης...

Πολλές φορές με μια τους κίνηση μπορούν να κόψουν την κλωστή μας.Να ανοίξουν η να κλείσουν τα ματια μας.Σε μια τους κίνηση μπορεί να συμβεί αυτο που δεν ήθελες ποτε να γίνει.

Ολοι οι άνθρωποι έχουν ένα ρολόι.Και δεν εννοώ ορατό ρολόι που φοράμε στο χέρι μας η κρεμαμε στον τοίχο μας.Εχουν ένα ρολόι που κιλαει και κιλαει μέχρι που...σταματάει...

Ο μεγάλος μεσαίος δείκτης ειναι στο δώδεκα.Ο άλλος εξίσου μεγάλος κινηται μαζι με τον μικρό τρομακτικά γρήγορα προς το τριάντα.

Είχα ένα ρολόι παλιά που κόλλησε,αλλα το έφτιαξα.Το έφτιαξα γιατι δεν ήθελα να σταματήσει τότε.Θελω να σταματήσει σε μια ώρα,εικοσιδυο λεπτά και σαραντατεσσερα δευτερόλεπτα.

Ήταν πολύ όμορφη.Ειχε κάστανα πανέμορφα μακρυά μαλλιά ,καστανα ματια και κατακόκκινα χείλη.

Καθε καλοκαίρι τρώγαμε γρανίτες κρυφά απο τους γονείς μας και κάναμε ακροβατηκα στο νερό.Τα ματια της έλαμπαν καθώς αποτελούσαν μια αντανάκλαση στα νερά.Τα μαλλιά της,ένα χάδι στον ώμο μου όταν καθόμασταν και της διάβαζα βιβλία και κάθε λογής παραμύθι στην θάλασσα που θα την εκανε να ηρεμιςει και στο τέλος να απο κοιμηθεί στην αγκαλιά μου.

Καθε φθηνοπορο πηγαίναμε κάτω απο τα δέντρα,εκεί που έπεφταν τα φύλλα,και βυθιζομασταν στον σωρό τους.Περιμεναμε να βρέξει ώστε να βγουμε στην βροχή χωρίς ομπρέλα και να γελάμε.Με τρελαινε να βλεπω το χαμόγελο της σε συνδυασμό με τον υπέροχο ήχο της βροχής και της φωνής της.Ξαπλωναμε στο βρεγμένο γραςιδη και βλέπαμε το φεγγάρι.Για κακή μου τύχη,δεν έτυχε να πετύχουμε πανσέληνο αλλα δεν εχει σημασία.Τα ματια της ,δυο πανςελινοι ειναι που με κοιτούσαν και μετά εςβηναν.

Καθε άνοιξη πηγαίναμε στα λιβάδια για πίκ-νικ και κατρακυλουσαμε στις κατηφόρες των λόφων σαν μικρά παιδιά που ήμασταν.Κατεβαινα πρώτος εγω για να την διαβεβαιώσω πως δεν θα πάθει κάτι και μετά έπεφτε και βυθιζοταν στην αγκαλιά μου θαρρείς και ήταν ένα φοβισμένο καναρινι που είχε χαθεί.Μετα καθόμασταν και αγνάντευαμε τα σύννεφα και σχηματιζαμε με το μυαλό μας εικόνες.Αλλα σύννεφα ήταν άνθρωποι αλλα ζώα και αλλα απλά τίποτα.Αυτα τα σύννεφα πολύ με προβλημάτιζαν.Σκεφτομουν οτι ητε εγω μεγαλώνω και ελλατωνεται σιγά σιγα η φαντασία μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σκεφτώ τι σχηματίζει εκείνο το σύννεφο,ητε το σύννεφο ήταν ξεχασμένο απο το θεό του και δεν σχημάτιζε τίποτα.Αλλα μετά έλεγα στον εαυτό μου οτι και αυτο το σύννεφο ειναι κάτι.Για μένα ειναι τίποτα αλλα για άλλον μπορεί να ειναι τα πάντα.Ετσι κι αλλιώς και το να εισαι τίποτα σε κανει να εισαι κάτι.

Η αγαπημένη μας εποχή ήταν η εποχή των Χριστουγέννων.Στολιζαμε το δέντρο και βάζαμε το αστέρι πάντα μαζι για να μην χτυπήσουμε ταχα αλλα εγω το έκανα γιατι ήμουν ερωτευμένος μαζι της και κάθε δευτερόλεπτο μαζι της ήταν ονειρικό.Αυτη ήταν πιο μαγική και απο το αστέρι.Πιο λαμπερή.Την παραμονή των Χριστουγέννων Καθε φορά πηγαίναμε στην ταράτσα και βλέπαμε τα αστέρια που έπεφταν και κάναμε ευχές.Την αγκαλιαζα επειδή είχε κρύο και εκεινη λύγιζε το κεφάλι της στον ομο μου.

Μετα απο κάποια χρόνια ομως,ήρθαν τα Χριστούγεννα που δεν έπρεπε ποτε να έρθουν.Τα Χριστούγεννα του 1998.Ημουν μόλις 17 χρόνων.

-Νίκο!Ελα!Πρεπει να βάλουμε το αστέρι!Ξεχαστηκαμε στο πάρτυ!

-Τωρα βρε Μαρίνα!Ερχομαι!

Ο μεσαίος δείκτης ήταν στο ένα,ο μεγάλος στο εικοσιδυο και ο μικρός στο σαραντατεσσερα όταν άκουσα την φοβισμένη φωνή της να ουρλιαζει και έτρεχα να δω τι είχε συμβεί.Το χέρι της στο πάτωμα με το αστέρι λίγο παραπέρα είχαν ξεπροβάλλει πίσω απο το τραπέζι μαζι με σταγόνες αίμα που είχαν χρωμα κατακόκκινο σαν τα χείλη της.

Το ρολόι μου σε λίγο θα σπάσει.Εχει περάσει μια ώρα και εικοσιδυο λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και ο μικρός δείκτης κινηται τρομαχτηκα γρήγορα προς το σαραντατεσσερα...