Hayat bazen aci veren bi dost olabiliyor. Dostlugunu seni hic yanlız birakmamasindan anlayabilirsin.Benimde iki dostum vardi biri hayat biri Ozandı belki sonradan girmiş ti hayatima ama girdikten sonrada bir basima birakmayan tek insandı.Bana sevdiğini kanıtlayan tek insan. Beni dadım büyüttü üstümde çok emegi var bunu inkar edemem ama yetmedi onun sevgiside yetmedi . Dadım beni 9 yaşıma kadar büyüttü . Ve ben şimdi 20 yaşımdayim . Bu arada benim adim Ceren. Mutlulugu arayan ve bulamayan küçük Ceren.Sonunda buluyorum ama cektigim okadar aciya ragmen unutuyorum gelen mutluluk onu telafi ediyor. Hikayem şöyle başlıyor .Doğmadan annem öldü on yasima gelince babam üvey anne getirdi. Evet evet bu uvey annede beni hic sevmiyordu adi Asliydi babamin adı Burakti. Bende onu hic sevmiyordum. Babam ise gidince bütün ev işleri ni bana yaptirir kendiside otutup çekirdek yerdi . Bana inat çekirdek kabuklarini temizledigim yere atar tekrar temizletirdi . Birgun acimasizligin sınırını aşmisti kahvaltidan sonrah babam ise gitmiş ve bende mutfağı topluyodum asli geldi ve eline aldigi tabakları aldı ve yere atti ayagima gelen cam kiriklariyla yere yikildim ayağım cok kanıyor du aglamaya başladı m .O buna aldirış etmeden kahka atti oan oracikta bogazina sarilmak istedim . O ise bana bakip kırıkları toplamami söyledi oan bana annemi hatırlattı ve ozletti eger anneniz hayattaysa sakin kizdirmayin incitmeyin bilinki ne yapiyorsa sizin için yapıyor.
.
