Sabah kalktığımda içimde bir huzursuzluk vardı, belkide önceden yaşadıklarımın etkisindeydim. Yinede hiçbişey olmamış gibi günüme devam etmek istedim.Güldüm mutluymuşum gibi davrandım.Aradan zaman geçtikten sonra bişeyler duydum tüm enerjimi aldı.
Yine güvendiğim birinin yaptığı aptallıkları dinledim. ''Nasıl yapar bunu,nasıl güvenebilir bir erkeğe.'' dedim kendi kendime.Çünkü ben hiç bir erkeğe güvenmezdim, çünkü hepsinin ne amaçla yaşadığını biliyordum öğrenmiştim çevremdekilerden, yaşadıklarımdan.O kadar öfkelendim ki dinlerken'' birdaha kimseye güvenmiyeceğim kız erkek farketmez '' dedim.Sonra aklımdakileri bi köşeye atıp düşünmek istedim biz kızlar nasıl bu kadar aptal olabiliyoruz,nasıl bu kadar saf temiz duygular besliyebiliyoruz.Nasıl önümüze çıkan ilk erkeğe işte bu benim ''geleceğim'' diyebiliyoruz.Aslında hepsinin tek bir cevabı vardı güvenmiyorduk ama güvenmek istiyorduk , doğru kişiyi bulmak istiyorduk ama aramıyorduk aramadan bulmak istiyorduk.Bir insan istediği şeyi nasıl aramadan bulabilirdiki ? Bi başkasının seni bulmasını istiyosun ama o zamanda istediğin gibi olmuyorki. Arkadaşım çok sevdiğim kardeşim gibi gördüğüm kız onu defalarca uyarmama rağmen yine aynı hataya düşmüştü. Ve ben bunu ondan değil bir başkasından duydum.Gecenin bir vakti bir erkekle çıkmış ve bu erkek önceden bana teklif vermişti ben onaylamamıştım.Arkadaşım Kardeşim diyip güvenebilmişti ona.Dışarıda 1-2 saat dolaştıktan sonra,bir yerde oturmaya karar vermişler sanırım oturmuşlar konuşmuşlar ve çocuk arkadaşıma ;
'' Ben seni artık kardeşim olarak görmüyorum seni seviyorum '' türünden şeyler söylemiş.
Kızda 4 aylık kankasına bu kadar kolay kanabilmiş ve o gece o dakikalarda olan olmuş.Gitmek istemiş gidememiş izin vermemiş erkek.Karşı çıkmış tehdit etmiş.Arkadaşım bir şekilde çıkmış eve gelmiş ve saatlerce ağlamış yaptığından verdiği karardan o kadar pişman olmuşki...
Kimseye bişiy anlatamamış,en son bu beladan kurtulmak için bişiyler yapmaya çalışmış yapmışmı yapamamışmı hiç bilmiyorum ama ben onunla konuşup kendini iyi hissetmesine bile yardımcı olmak istemedim çünkü yorulmuştum artık onu uyarmaktan ona nasihat vermekten. Artık herşeyin farkına varmasını dünyanın gerçekleriyle yüz yüze kalmasını yaşadıktan sonra anlıyabildi.Sözler çok boşmuş meğer bir insan bir şeyi yaşamadıktan sonra anlıyamıyormuş.Ancak yaşarsa anlıyabiliyormuş.
