İç ses

NE İSTEDİĞİNİ BUL!

İlk bölüme, bugün izlediğimbir filmdeki kadının cümlesiyle başlamak istiyorum.Kendi hayatımla ilgili -aslında daha önceden de fark edip bir sonuca ulaşamadığım- sorunu dile getiren kadın yanında yanlışlıkla evlenmiş ve hissiz olan kadına aynen şunları söylemişti:
-Senin sorunun ne biliyor musun?Ne istediğini bilmiyorsun.Önce ne istediğini bul.
Gerçektende çoğu konuda hissiz olan kadın; ne istediğini bilmiyordu.Hissizken bir şeyleri içten istemek ne kadat mümkündür ki zaten?Her neyse bu ayrı bir konu.Bu cümleyo bir bana bir arkadaşımda kurmuştu;ben ne istediğimi bilmiyroum,herkes hayaller kuruyor,bir şeyler istiyor ve hatta ulaşmak için çabalıyor fakat ben bilmiyorum...neyi sevdiğim,neyden gerçek anlamda zevk aldığımı.O yüzden evdeyim,durağam bir hayatım var.Bunu söyleyen arkadaşım yirmi bir yaşında.O an hazırcevap ve tez canlı halimle hemen atıldım ve dedim ki "Ah ben biliyorum!Mesela en basitinden adrenalinli şeyler hayatımın neredeyse temelini oluşturur.Zevk dorukta oluyor çünkü.Paraşüt gibi,lunaparktaki en uç makinelere binmek gibi,yaptığım her işte adrenalin-tatlı,güzel bir adrenalinden bahsediyorum tabii ki-olsun isterim.Bunlar neredeyse ilköğretimden beri hayallerimi süslüyor...süslüyor doğru yıllardır aynı hayalleri kurduğunuzu hayal edin.Bir süre sonra ya anlamını yitirir ya da sıkılmaya başlarsınız.Onlara ulaşamadıkça hayat sıkıcı gelir.Ama sahip olduklarınıza şükretmeniz gerektiğini fark eder,sıkılmayı kendinize hak olarak görmezsiniz.Birçok insan birbirlerinin hayallerini yaşarken oblarla yetinmeyip yeni hayaller kuruyor.Ne kadar da ironik değil mi?Bu konu çok daha derin belki ileride açarım.Asıl konumuza dönecek olursak;ben bugün fark ettim ki aslında ne istediğimi biliyorum desem de,istediğimi yapmak için eyleme geçmeyişim belki de gerçek anlamda istemeyişimdendir?Ya da asıl sebep(ki bence sebep budur):Üşengeçlik!Üşenmeyip hayallerime ulaşmak için gerekli çabayı harcamıyorsam,neden ulaşamadım ki dememeliyim.Hakkım yok.