ေအးစိမ့္စိမ့္နဲ႔တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလညႇင္းေအးေတြရဲ႕ထိ႐ိုက္မႈေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွာေစာင္ျခံဳေကြးေနတဲ့ ကင္နမ္ဂြၽန္းတစ္ေယာက္ ႏိုးတဝက္ျဖင့္အိပ္ေနရာကေနဆက္ခနဲထထိုင္လိုက္သည္။
ေဘးနားကျပတင္းေပါက္ကိုလွမ္းၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ တံခါးေပါက္တစ္ခ်က္ကပြင့္ေနကာ မိုးျပာေရာင္လိုက္ကာစကေလးက ေလညႇင္းေလးနဲ႔ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကခုန္ေလရဲ႕။
အင္း ..... ျပတင္းေပါက္ပြင့္ေနလို႔အရမ္းေအးေနတာပဲ .....။ နမ္ဂြၽန္းတစ္ေယာက္ေမြ႕ယာထူထူေပၚကထကာ ျပတင္းေပါက္ေလးဆီ ထေလ်ာက္သြားလိုက္သည္။
မျဖစ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကအေအးေလးနည္းနည္းခံမိရင္ ဗိုက္ေအာင့္တဲ့ေဝဒနာ႐ွိတယ္ေလ။
ျပတင္းေပါက္ေလးအနားကိုတိုးကပ္သြားၿပီး လက္တစ္ဖက္ကိုအေ႐ွ႕သို႔တိုးကာ တံခါးရြက္တစ္ခ်က္ကိုဆြဲယူလိုက္သည္။
အား ...... ေအးလိုက္တာ ။
အက်ၤ ီလည္ပင္းေပါက္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ထူထူမ်က္မွန္ေလးကိုခြၽတ္ယူလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးေ႐ွ႕မွာတန္ဆာဆင္ကာ တပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ _
ဟင္ ..... ႏွင္းေတြေတာင္က်ေနပါေရာလား ။
လွလိုက္တဲ့ႏွင္းဖက္ေလးေတြ။ ျဖဴေဖြးၿပီး တစ္စက္ျခင္းဆီ အျပာေရာင္မိုးေကာင္းကင္ေပၚကက်ဆင္းလာေနတဲ့ပုံေလးက ေကာင္းကင္က တမန္ေတာ္ေတြကခုန္ေနတဲ့အတိုင္းပဲ။
နမ္ဂြၽန္း တံခါးေပါက္ကိုမပိတ္မိေသးပဲ လက္တစ္ဖက္ကိုဆန္႔ထုတ္ကာ ေအးစိမ့္စိမ့္ႏွင္းပြင့္ေလးေတြရဲ႕ အထိအေထြ႔ကိုခံယူေနမိသည္။
သူ႔မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴ မွာေတာ့ ၾကည္ႏူးျခင္းနဲ႔ ႏုညံ့ျခင္းေတြက အတိုင္းသား႐ွိ၏။ အလွပဆံုးေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူေတြကို ဟန္ပါပါျပံဳးေတာ့ ပါးျပင္ေပၚက ခပ္နက္နက္ပါးခ်ိဳင့္ေတြက သူဟာ႐ိုးသားသူတစ္ဦးပါဟု အလိုလိုအဓိပၸါယ္ေဆာင္ေနသေယာင္ေယာင္။