sekizinci sınıfa başladım.Okul sevinciyle uyandım kahvaltımı yapıp okula gittim.Hatırladığım kadarıyla 3. Derste müdür sınıfa yüzü asık bir şekilde girdi ve "ayşe tahan buradamı" dedi.Hafifçe elimi kaldırıp burda dedim ve beni odasına götürdü.Nasıl diyeceğini bilmediği bişey vardı galiba içinde.Gözleri doldu ve bana
"ayşe,babanı bir kazada kaybettik başımız sağolsun bundan sonra ben senin baban sayılırım istediğin bişey olursa hiç çekinmeden söyle"dedi.
Müdür mehmet bey beni çok severdi.
Bir anda kalbim durdu sanki,ben hayatımda en değer verdiğim,en sevdiğim insanı kaybetmiştim.Kendimi tutamayıp ağlamaya başladım ve kendimi biraz toparlayınca eve gittim.Ev çok kalabalıktı babamın sevenleri çoktu tabi,kimseye zararı olmayan iyi bir adamdı.Annemi aramaya başladım.Annem,bahçede bir köşeye oturmuş ağlıyordu.
"anne babam ağlamamızı hiç istemez lütfen ağlamayalım"dedim.
Annemde hala ses yoktu cevap vermedi hareketsiz bir şekilde duruyordu.
***
Annemi hastaneye götürdük.Üzüntüden felç olmuştu.Babamın ölümü üstüne bir de annem felç oldu.bu yaşta benim yaşadıklarımı yaşayan başka biri var mıdır acaba?
Bir hafta sonra teyzem geldi anneme bakmak için,ben okuluma devam ettim.
Arkadaşlarım yanıma geldi baş sağlığı dilemek için ama aralarında sevgilim de vardı ben onu tamamen unutmuştum ve yanıma geldi mavi gözleriyle bana bakarak;
-ayşe,üzülme senin üzülmene dayanamıyorum.Ben hep senin yanındayım. Dedi
O kadar üzüntünün içinde belki ilk defa yüzüm gülmüştü.
"Beni çok mutlu ettin,çok sağol"dedim
Okul çıkışı beraber yürüdük her zamanki gibi...
***
eve geldiğimde annem baygın bir şekilde yatıyordu.hemen panikle mutfaktan teyzemi çağırdım;
-Teyze koş,annem yerde baygın bir şekilde yatıyor.
Beraber annemin yanına gittik.
Teyzem;
-Olamaz! Nefes almıyor hemen 112'yi arayalım
Ambulance gelince annemi sedyeye alıp götürdüler.Bizde hastaneye gittik.
2-3 saat sonra acı haber geldi...
