Nefretin Soluğu

5°•°•°KÜL RENGİ BULUTLAR

"Herkesin acısı sevgisi kadar."

♥

5.BÖLÜM°•°•°•°•°•

Günlerdir ölüyüm bu yatakta. Sesim çıkmıyor, konuşamıyorum, bazen sessizliğe gömülüyor kimseyi duyamıyorum. Geçmişten izler geliyor gözümün önüne, sesler can buluyor kulağımda. Ama hala sessizim, hala ölüyorum, hala çaresizim. Kendi sessizliğimde boğuluyorum. Elini uzatan çok ama yakalayamıyorum onları, çünkü onlar da bulanıklaşıyor. Bir acı hissediyorum kalbim sızlıyor ancak koluma vurulan iğneler buna çare değil. Artık gözyaşı bile dökemiyorum siz anlayın halimi. Saatler geçtikçe düşüncelerim daha da netleşiyor kafamda. O kadar kin ile doluyum ki bu hayata herkesten nefret etmeye başlıyorum. Bildiğim tek bir şey varsa o da, yavaş yavaş nefrete bürünüyorum.

Sevgiye hasret dudaklarım aralanırken ne diyeceğimi bilemeden fısıldıyorum, "Anne yardım et bana." Feryatlarım boğuşuyor sessizlikle acım bir ağ gibi dolanmış ruhuma. Geçmiyor bu yara. Tekrar kapanıyor gözlerim açılıyor günler sonra. Yine aynı odadayım, yine aynı yatakta ve yine başımda aynı serum... Yaşamak değil artık benim derdim, nefes almak değil. Nasıl çekip gideceğimi düşünüyorum bu dünyadan. Arkamdan kanserden mi yoksa acıdan mı öldü diyecekler? Yoksa öldüğümü bilecek kadar önemseyecekler mi?

Uzun bir zaman dilimi gibi geliyor sanki nefes almak. Dilim tutulup sözlerimi yutuyor, kalbim tam ortadan vurulmuş gibi bir keskin nişancı tarafından. Elimden gelmiyor bir şey, kim kadere karşı gelebilir ki? Bir söz vardır bilirsiniz belki "Kader beyaz kağıda sütle yazılmış yazı, elindeyse beyazdan gel de sıyır beyazı." Benim beyazım sütle karıştı artık, kader sonumu getiriyor yavaş yavaş.

Gözlerimden bir yaş düşüyor alev alev yanan yanağıma. Sonra bir tane daha. Kalbimin içinden bir ses yükseliyor sonra acı acı "Kurtar beni Ezel, yardım et bana."diyerek feryat figana karışıyor. Baksanıza içimdeki ses bile bıkmış artık benden.

Gözlerim küçük cama ilişiyor sonra. Onun da gözleri benim gibi yaşlanmış, dudaklarında kıskanılası bir tebessüm. Saçları karışmış, kızarık bakışları bas bas bağırıyor ağladım diye. Doğru söylüyor o söz erkekler değil adamlar ağlar. Yeniden bir ses çınlıyor kulağımda "Başarıyorsun Ezel. Kurtuluyoruz buradan." Derin bir nefes çekiyorum sonra yaşama özlemle sarılan ciğerlerime. Parmaklarımı kıpırdatıyorum, dudaklarım geriliyor gülümsüyorum bir nevi yeniden doğuyorum.