Don't mess with MY badboy

°Part 8°

- Εε συνέλθε , άκουσα μια φωνή
- Που, που είμαι; ρώτησα
- Επιτέλους βρε μικρή, άκουσα τον  Αλέξανδρο να λέει
- Τι έγινε;
- Δεν ξέρω. Σε βρήκα πριν λίγο λιποθυμη εδώ έξω στα σκαλιά. Η πορτα ήταν ανοιχτή. Είσαι καλά αγάπη τώρα; με ρώτησε γεμάτος αγωνία.
-Ναι μια χαρά είμαι, του απάντησα εγώ γλυκα
-Κοίτα Αλέξια...
-Τι έγινε βρε Αλεξανδρουκο μου πες μου
Σιωπή, τίποτα. Κοιταζομασταν για λίγο, ώσπου πλησίασε, πλησίασε και πιάνοντας με σφυχτα απ τον λαιμό, με φίλησε. Στην αρχή το φιλί ήταν γλυκό και απαλό, όμως μετά έγινε άγριο και κτητικο. Δεν αντιστάθηκα. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως επειδή ήταν ο μόνος άνθρωπος που την δεδομένη στιγμή ενδιαφέρθηκε για εμένα. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Το ένιωθα. Ζήτησε πρόσβαση στη γλώσσα μου και χωρίς να το πολυσκεφτώ του την έδωσα. Οι γλώσσες μας έκαναν τον δικο τους χορό. Σταματήσαμε για να πάρουμε ανάσες... Άκουσα κάτι... Ανάσα ήταν; Δεν κατάλαβα. Δεν έδωσα σημασία. Ίσως ήταν της φαντασίας μου.
......................................................................
Μάριος POV
Οπ. Ποιος είναι αυτός ο χαλβάς και γιατί είναι με την Αλέξια ΜΟΥ; Οπ τι της έκανε ο μαλακας; Γιατί είναι λυποθυμη; Σηκώνεται, σηκώνεται. Τι λένε τώρα και του χαμογελάει; Γαμωτο δεν κάνουν τίποτα. Απλά κοιτιουνται. Δεν φαντάζομαι... Την φιλάειιιιι; Τολμάει και την ακουμπάει.... Και εκείνη;; Γιατί δεν τον σταματάει;; Της αρέσει; Δεν μπορεί.... Σκατα.. Γαμωτο δεν μπορεί... Γιατι το κάνει αυτό; Όχι... Δεν μπορεί να έπεσα τόσο έξω... Δεν μπορεί να μην νιώθει τίποτα. Δεν μπορεί να είναι σαν τις άλλες... Αλλά γιατί; Πρέπει να την ξεχάσω.... Να γυρίσω πίσω στον παλιό εαυτό μου....
......................................................................
Back to Αλέξιας POV
- Αν σε πιέζω να μου το πεις. Δεν θέλω να...
- Δε με πιέζεις. Απλα χρειάζομαι λίγο χρόνο εντάξει;
- Ναι μικρή μου, μου είπε κάνοντας μου μια μεγάλη αγκαλιά.
- Πάμε ή μήπως δεν θες;
- Όχι, να πάμε έτσι κι αλλιώς δεν έχω και κάτι καλύτερο να κάνω, του είπα πιάνοντας του τρυφερά το χέρι.
......................................................................
Μπηκαμε στο κλαμπ. Η μυρωδιά του ποτού και του τσιγάρου έκανε αμέσως την εμφανιση του. Με πλησίαζαν αρκετοί, όμως εγώ δεν έδινα σημασία.
Ο Αλέξανδρος φαινόταν θυμωμένος
- Εεε ηρέμησε, μη δίνεις σημασία, του είπα σιγανά στο αφτί
- Πάμε να κάτσουμε μικρή;
-Ναι πάμε, του απάντησα κουνώντας καταφατικά το κεφάλι μου.
Καθησα. Ξαφνικά τον είδα.... Μου έριξε απλά μια ματιά... Με μίσος. Δίπλα του βρισκόταν μία ... Θεός να την κάνει άνθρωπο αυτή.. Αλλά γιατί; Είχα όμως κι εγώ ενοχές... Ήμουν ξανά μπερδεμένη... Και παρόλο που είχα  ανθρώπους που αγαπούσα ένιωθα ξανά μονη. Πάλι....
- Πάω λίγο στο μπάνιο, του είπα.
- Εντάξει, σε περιμένω, απάντησε εκείνος.
Δεν ήθελα να πάω στο μπάνιο. Χρειαζόμουν αέρα. Βγήκα έξω κρυφά, χωρίς να με δει ο Αλέξανδρος. Καθησα σε ένα παγκάκι. Έβγαλα απ την τσέπη μου ένα τσιγάρο. Είχα πολύ καιρό.... Σχεδόν 2 χρόνια να το ακουμπήσω. Όμως το χρειαζόμουν. Το άναψα. Ρούφηξα τον καπνό, τον οποίο ένιωσα να περνά μέσα απ τα πνευμόνια  μου. Ξεφυσηξα.... Ένιωσα ανακούφιση. Πως όλα έστω και για λίγο έγιναν καλύτερα. Χαλάρωσα.
Ξαφνικά κάποιος με έπιασε από τον λαιμό. Τον έσπρωξα μα τίποτα. Τον βαρουσα με όλη μου τη δύναμη, μα εκείνος ήταν γεροδεμενος και δυνατότερος από εμένα. Μπορούσα να διακρίνω τα χαρακτηριστικά του πίσω απ την μαύρη μάσκα του που διαφανιζε. Η αδυναμία μου ήταν φανερή. Κατάφερνα να τον κουμαντάρω για λίγο. Φώναζα για βοήθεια, ούρλιαζα, μα τίποτα... Κανείς. Όλα τελειωσαν, όταν εκείνος μου έριξε ένα παράξενο σπρέι στο πρόσωπο
......................................................................
(Μετα από αρκετές ώρες)
Μαύρα. Όλα μαύρα. Που.. Που είμαι; Ζω;; Είμαι στην.. Στην κόλαση; Νιώθω... Σπασμένη εξωτερικά και εσωτερικά..... Ταλαιπωρημενη... Πρέπει να κοιμηθω....Χρειαζομαι ξεκούραση, σκέφτηκα και ένας βαθυς, γλυκός ύπνος μου χαρίστηκε απλόχερα.
......................................................................
Ποσες ωρες κοιμάμαι; Και τελικά που βρίσκομαι; Τα βλέφαρά μου ανοίγουν με μεγάλη προσπάθεια. Τα νιώθω βαριά. Φοβάμαι. Πονάω. Αίμα τρέχει από τις πολλοστες πληγές που έχω στο σώμα μου. Δύο χειροπέδες στα χέρια μου κάνουν τον πόνο ακόμη μεγαλύτερο. Δεν μπορώ... Δε θέλω να ζω... Δεν υπάρχει νόημα πλέον. Όλα ανούσια. Ένα μεγάλο γιατί. Ανεξήγητοι λόγοι και όλα στραβά. Τι συμβαίνει τώρα; Γιατί πάλι; Ποιος; Γαμωτο τόσα πολλά ερωτήματα .
-Οπ, ξύπνησες όμορφη; ακούστηκε μια αντρική φωνή. Ξαφνικά εμφανίστηκε ένα αγόρι γύρω στα 20. Ήταν ψηλός, μαυρομαλης. Τα μάτια του σκοτεινά... Συνδύασαν το μίσος, την απέχθεια και την θλίψη ταυτόχρονα.
- Που, που είμαι; ήταν το μόνο που κατάφερα να πω
Εκείνος γέλασε κι έμεινε για λίγο σιωπηλός
-Μη βιάζεσαι, θα τα μάθεις όλα σιγά σιγά, είπε και ξαναγελασε ειρωνικά. Ύστερα έκλεισε την πόρτα και έφυγε. Καμία απάντηση. Ξανά. Για άλλη μια γαμημενη φορά τίποτα. Δε υπάρχει νόημα να κλάψω, να ουρλιαξω, τίποτα. Απλά.... Δεν έχει νόημα πλέον.

⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫⚫
Γειά σας πιγκουινάκια μουυυ❤️🔥😂. Το ξερω πως έχω να ανεβάσω αρκετές μέρες παρτ, μα είμαι κατασκήνωση και απ 'ότι καταλαβαίνετε είναι λίγο δύσκολο. Τεσπα... Τι έγινε πάλι με την Αλέξια; .... Ποιος λέτε να ευθύνεται για την απαγωγή της; Αλέξια και Αλέξανδρος ή Αλέξια και Μάριος;
Γράψτε σχόλια για το παρτ (μην ξεχάσετε να πατήσετε αστεράκι αστεράκια μου⭐)
Γειά σαςςςςς. Θα τα πούμε στο επόμενο παρτττ❤️💞😘