Mutlu Olabilirim...

İTİRAF

Aslında asla ayağı kalkamayacak  bir kızın  hikayesi bu. Bir yanı daima eksik kalıcak  bir hikaye. Herkes kendi hikayesinin,  kendi anısının  başrolünde. Evet başkaları için yaşamayı , başkaları  bizi sevsin  diye  bir şeyler  yaparız hep. Tam da bunu yapan kızın, uğradığı saçmalıkların  hikayesi. İntihar  etmeyi düşündüğünde  bile hiç kimsenin  umrunda olmadığı bir hikaye bu. İlginç bir karakteri var bu saf, salak  kızın yani kendini arabanın altına attığında  ve yere düştüğünde kendisine " iyimisin, hastaneye gidelim mi" diyen şöfore " Allah' ın  beceriksizi. Bir de "Hastaneye gidelim mi? "diyor. Biz burda ölmek için son cesaretimizi  toplamışken ve bir işe kalkışmışken, pislik herif işte ne bekliyordun   ki zaten. Keşke bir kerede kalkıştığın  işi başarabilsen  ahmak gereksiz lüzumsuz şey" ve basıp  hiç konuşmadan gittim. İşin garibi, bu kadar kırık ve paramparçayken  neden yaşadığımı gerçekten bilmiyordum. Dibi zaten görmüşüm  daha dibi olabilir mi?  Okula varmıştım  bana o iğrenç olayları hatırlatan nefes alamadığım iğrenç kişiliklerin  olduğu yere. Okulu değiştirmeyi düşündüm annemle konuştum ,  babamla da  tabi ama sonuç "Özel liseye yollayabiliriz  farklı bir okul asla sena"  aslında çok karşı çıktım bilirsiniz  paralı insanlar küstah,  kaba ve aşağılıklardır. Bunu kaldırabileceğimi  düşünemedim  bile hele hele bu piskolajiyle  asla. En yakın arkadaşım la tartışmalarımızdan  sonra daha iyi olabileceğini düşündüm. Yalnızlık iyidir belki, belki de hakettiğim  budur. Neyse gidemedim zaten ailem yollamak  istemedi  sonradan, bende gitmek istiyorum  diyemedim. Maddi durumları kötü  zar zor okuyoruz kardeşimle.  Okula para yetiştirmek  çoğu insan için kolay olsada bizim için değil. Babam çok çalışıyor ve annem temizliklere  gidiyor. Benim bu kadar derbeder olay ne peki ? Beni bitiren  ne ? Bunu anlatmak herkese duyurup  kurtulmak istiyorum ama tabiki yapamıyorum. Arkadaşlarım  gibi annemle konuşup  rahatlamak istiyorum, ondan bir şey saklamaya hazmedemiyorum. Yapabiliyor muyum  peki ? Tabi ki hayır. Annem anlayışlı biri değil özellikle bu konularda. Paramparça oluşumu bile görmüyor , konuşmak için çabalıyorum  görmüyor  çabamı  ve gerçekten artık nefes alamıyorum. Kalp ritim değişiyor bazen ağlamak çözüm değil o şeyi ses kaydını dinlediğim zaman kimse yoktu evde bayılmıştım . Aslında eşşek gözlü en yakın arkadaşımdır  kendisi  iyiliğim  için anlatmıştı bana ama ben ne sınavlara çalışabilmiş, ne de uyuyabilmiştim  ve o gün, gün boyu hiç aralıksız  aglamıştım. Evet  hazırsanız kendime bile itiraf edemediğim  gerçekler geliyor derin bir nefes alın ve sakinleşin sizin için küçük belki hafif ama beni intihara sürükleyecek  kadar derin bir mevzu bu...