Masada bir yemiş tabağı,
Uzandı, iki parmağıyla birini tuttu,
Ve durdu,
Atmosferde yanmış bir göktaşı gibi,
Dünyamı ortasından vurdu.
O an doğdu,
Kainata insanlığım,
Ve kabirde soracaksa ne zaman aşık olduğumu,
Münker ve Nekir melekleri,
Işte o büyük andır diyeceğim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BAĞBANIN SON SÖZÜ
PoetryCân ü ten oldukça benden derd ü dâğ eksük degül Çıhsa cân hâk olsa ten ni cân gerek ni ten bana Dûd ü ahkerdür bana serv ile gül ey bâğbân N'eylerem ben gülşeni gülşen sana külhan bana FUZULÎ
