She Came Back

Hoofdstuk 37: Een terugblik

Het eerste wat ik voel is dat mijn polsen worden vastgegrepen en ik uit bed wordt gesleurd. Ik open mijn ogen en probeer los te komen. "Diana," Fluister ik, "Wat doe je?!" Vraag ik verward terwijl ik mijn bed vastpak en die als hulpmiddel gebruik om op te staan. Ik kijk onze kamer rond, het is donker en onze ouders liggen waarschijnlijk zelfs al te slapen.

"Je moet meekomen. Nu. Het is belangrijk." Zegt ze dringend terwijl ze me nog steeds mijn polsen stevig vast heeft en ze mij mee naar beneden trekt. "Ik kan niet zo snel!" Zeg ik wanhopig terwijl Diana al onderaan de trap op mij staat te wachten.

Niet zo lang terug zijn wij beiden de transformatie ondergaan, maar ongeveer twee weken daarna werd ik ziek. De dokters noemden het volgens mij polio. Ik kon mijn benen niet bewegen, en dus kreeg ik speciale ondersteuningen voor mijn benen waardoor ik nog wel kon blijven lopen. Nou ja, dat kan wel, maar... het gaat moeizaam, en langzamer. Ook kan ik door de ondersteuningen mijn knieën niet meer buigen, dus gaat traplopen erg lastig.

Diana stampt gefrustreerd naar de trede waar ik op sta, grijpt me onder mijn oksels vast en sleept mij persoonlijk van de trap af mee naar beneden. Ik ben zenuwachtig, wat is ze van plan?! Ik ken Diana, ze is soms erg eng, gemeen, of doet mensen of dieren expres pijn. Mij heeft ze ook weleens pijn gedaan, en papa en mama zelfs ook. Ik vind het niet leuk wanneer ze dat doet.

Ze loopt doelbewust af op de mand van onze poes, Amy, die een paar dagen geleden kittens heeft gekregen. "W-wat... wat ga je doen?" Vraag ik onzeker. Diana geeft me even een koude blik en geeft geen antwoord op mijn vraag, wat mij nog meer gestrest maakt.

"Ga weg, stomme poes!" Snauwt ze en ze probeert Amy weg te jagen van haar plek. Dat lukt natuurlijk niet, want Amy is een erg beschermende moeder voor haar kittens en krabt Diana als verdediging en waarschuwing. Diana wordt nog kwader en geeft een flinke trap tegen Amy aan, die een zielige miauw geeft en aan de kant wordt gezwaaid.

Mijn ogen worden groot, "Nee! Niet doen!" Roep ik bang. Diana pakt de mand met de kittens op en keert zich richting mij toe. "Stil! Wil je soms dat papa en mama wakker worden?!" Zegt ze waarschuwend en ik frons, "Maar-" Ik kan mijn zin nog niet eens afmaken of Diana geeft me een klap in mijn gezicht. Dat doet ze vaak wanneer ze niet blij met mij is.

Ik deins naar achter van de klap en dreig achterover te vallen maar gelukkig kan ik nog net de trapleuning vasthouden. Ik zucht en kijk haar wanhopig aan; wat wilt ze met de kittens gaan doen?

"Luister Bart," Begint ze, "Amy's kittens zijn slecht. Kwaadaardig. Stiekem zijn ze monsters. Ze willens ons vermoorden. Amy heeft ons nooit gemogen omdat zij vindt dat vooral jij haar nooit genoeg brokjes geeft. Daarom heeft ze als wraak super slechte kittens gemaakt die jou gaan doden als ze sterk en groot genoeg zijn. Ze doen nu wel heel lief en schattig voor, maar dat is juist de bedoeling. Dat is de val. Je mag er niet intrappen, Bart!" Verteld ze me met volle overtuiging.

Ik wordt alleen maar zenuwachtiger, "En hoe kan jij dit weten dan..?!" Vraag ik. Diana kijkt me strak aan, "De meeste mensen kunnen het niet horen, maar ze fluisteren kwaadaardige dingen over moordplannen voor jou. Gelukkig ben ik er om je van ze te redden." Ik kijk Diana twijfelachtig aan. Ze ziet of hoort wel vaker dingen die anderen niet zien of horen.

Voordat ik er ook maar tegenin kan gaan rent Diana met de mand naar buiten. "Nee!!" Schreeuw ik en probeer haar achterna te rennen en haar te stoppen. Met een bleek gezicht en grote ogen probeert ik mijn weg te maken door de dikke laag sneeuw van buiten. Diana is te snel, ik kan haar niet inhalen...

Toch achtervolg ik haar nog steeds, in de hoop dat ik haar misschien nog ergens kan overtuigen om hiermee op te houden. Diana komt aan bij het grote meer en ze staat aan de oever, plots pakt ze dan één van de kittens op bij de nekvel en gooit die kwaad op het meer, die half-bevroren is.

Met pure angst zie ik hoe ze de kittens één voor één gewelddadig het meer in smijt. "NEE DIANA STOP!!" Schreeuw ik van slag met tranen in mijn ogen terwijl ik naar haar toe aan het rennen ben, maar ik struikel over een boomstronk en val in de sneeuw.

Huilend smeek ik haar te stoppen met wat ze aan het doen is.

We waren beiden nog maar vijf jaar oud toen dat gebeurde, en ik zal het helaas ook nooit meer vergeten. Hijgend zit ik nu rechtop in mijn bed, en haal een hand door mijn zweterige haar. Ik probeer mezelf ervan te overtuigen dat dit maar gewoon een koortsachtige droom was, maar het is hopeloos. Dit is echt gebeurd. En dat was niet het enige, ze heeft nog veel meer gedaan.

Door alles wat er in één keer door me heen gaat kan ik het niet helpen om de emmer naast mijn bed te pakken en mijn gehele maaginhoud erin over te geven. Ik snak naar adem en spoel mijn mond met het glas water op mijn nachtkastje.

Mensen zeggen dat ik Diana moet vertrouwen, maar zij kenden haar niet de manier ik haar kende. En die manier...?

Die was vreselijk.