Noong unang panahon,sa lugar na hindi pa nararating ng kabihasnan mayroong iang batang nangangarap na makapunta sa siyudad.Sa pangarap na ito nagpasya ang bata na puntahan ito kahit na napakalayo. Ang nanay niya ay nagbilin sa kanyang anak na iiwan muna nito ang kanilang tahanan upang manguha ng pagkain.Ngunit ang iniisip lang ng bata ay makpunta sa siyudad ni hindi na niya iniisip ang kanyang nanay na pagod na pagod kakahanap ng pagkain para sa kanilang 6 na magkakapatid.Hindi naman makapagtrabaho ang kanilang tatay sapagkat ito'y may malubhang sakit.Kinausap ng nanay ang kanyang anak."Anak ako'y nanghihina na pwede ba na ikaw muna ang maghanap ng pagkain para sa ating pamilya?" tanong ng kanayng nanay. "Pasensiya na po inay kung iniisip ko lang po ay ang makapunta sa siyudad pangako po aalagaan ko po kayo pati ang aking mga kapatid." asap ng bata. "Patawad rin anak kung mahirap lang ako at hindi ko kayo mapag aral" Huwag po kaung mag alala inay hindi ko na po papangarapin na pumunta ng siyudad.Basta po kung iyon ang ikasisiya niyo".iyak ng bata.Wag ka na umiyak mahal kong anak masaya na akong mamatay dahil nakakasigurado ako na maaalagaan mo ang iyong kapatid.Usal ng kanyang ina.
Di kalaunan namatay ang kanyang ina.Sinunod ng bata ang lahat ng payo ng kanayng mga yumaong magulang. Inalagaan niya ang kanyang 5 magkapatid. Pinakain ang mga ito. At lubos na ang saya ng kanyang patay na ina sapagkat namatay itong masaya at hindi nag aalala.
