Een meisje en haar (geheime) leven.

De pond 2/2

-Dylan-

Mijn moeder neuride een of ander liedje en mijn vader tikte mee op de maat. Rosa was in slaap gevallen en lag met haar hoofd op Steven zijn schouder. Steven zelf keek verveeld door het kleine raampje naar buiten. Ik zuchtte. Ook ik, verveelde me. En niet zo'n beetje ook... Gelukkig zouden we over tien minuten in Lucigrato aankomen. Ik knikte naar Steven dat hij Tosa alvast kon wakker maken. Hij wreef zachtjes over haar arm waarna ze slaperig haar ogen open deed. Vanuit mijn ooghoeken zag ik mijn moeder glimlachen. Tuurlijk. Altijd als ze mij wakker maakte (als ik niet al wakker was) zat ik binnen drie seconden overijnd. Je kon het zien als een vampier dingetje. We sliepen nou niet bepaald.. euh.. vast.  Ik grinnikte bij gedachte. Rosa, met nog slaapzand in haar ogen, keek me vreemd aan. Ik glimlachte naar haar. Ze zuchtte en sloot haar ogen weer. 'Zijn we er al?' Ik knikte. Ookal kon ze dat niet zien. 'Ja. We zijn er bijna. Over ongeveer...' ik keek op mijn horloge, 'Vijf minuten.' Rosa opende haar ogen weer en glimlachte. 'Ik ben echt benieuwd hoe het er daar uit ziet..' Steven knikte instemmend. 'Hmm.. Ik ook... Ik ben eigenlijk ook nog nooit in Lucigrato geweest..' Vanuit mijn ogen zag ik dat mijn moeders ogen begonnen te fonkelen. Ik zuchtte. Dit kon maar een ding betekenen; een lange preek over Lucigrato...

-Rosa-

Ik ging langzaam overijnd zitten en wreef het slaapzand uit mijn ogen. Afwachtend keek ik naar Stracia. Ze had gezegd dat ze ons alles over Lucigrato ging vertellen. Ik trok mijn benen op en glimlachte. Stracia glimlachte terug en gooide haar haar naar achteren. 'Lucigrato; Een middelgrote stad met weinig handel. De lokale bewoners zijn gespecialiceerd in handwerk. Ze maken prachtige jurken, tapijten en gordijnen. Verder hebben ze ook nog de aller lekkerste vis uit de hele streek. Ze vissen hier vers uit de rivier. Daarom moest de pond; waar wij ons nu op bevinden; ook millieu vriendelijk zijn. Ook is er nog...' Stracia werd onderbroken doordat de pond hevig begon te schudden. Ik keek door het raampje naar buiten. Mijn glimlach werd nog breder als hij al was. We waren er. Lucigrato! Stracia keek even verbaasd maar lachte daarna. 'Blijkbaar kunnen jullie de rest zelf wel gaan ontdekken.' Steven duwde me zachtjes aan de kant om ook naar buiten te kunnen kijken. Ook hij werd enthiousiast. Dylan grinnikte. 'Ik wist dat jullie het leuk zouden vinden.' Ik keek hem glimlachend aan. 'Ja. Het is hier echt mooi!' Dylan knikte.

Thodor haalde ons uit ons enthiousiamse door op te staan. 'Kom. Het is tijd om de pond te verlaten..' Snel stond ik op en veegde met mijn hand door mijn haar. Oooohh... Ik kon niet wachten tot we buiten kwamen!

----------
Okey. Dusssss... Weer een upload! ^-^ Een beetje een saai stukje.. :( sorry daarvoor! Maar ja.. Die moeten er ook ooit zijn!

Weet je wat me opviel tijdens het schrijven van dit stuk?
Dat we van 1k reads per hoofdstuk, naar nog geen 100 reads per hoofdstuk zijn gegaan! :0 Dus... Even een vraag voor mijn trouwe lezers: is dit boek slechter geworden in de loop der tijd?