Angelic Touch

Κεφάλαιο 70

Έχει ήδη ξημερώσει. Βρίσκομαι εδώ, στο νοσοκομείο, πάνω από έξι ώρες. Κανένα νέο. Δεξιά μου, στις πλαστικές καρέκλες, κάθεται η κυρία Εβελίνα με τη Ρόζι στην αγκαλιά της. Μπορώ να διακρίνω το φόβο στα μάτια της. Τα χείλη της δεν σχηματίζουν ένα τεράστιο χαμόγελο, η φωνή της δεν ακούγεται. Λίγο πιο πέρα στέκεται όρθια, στον τοίχο μία άλλη κυρία. Η μητέρα του Τεό, πιθανότατα. Αριστερά μου κάθονται τα κορίτσια με το πρόσωπο τους καλυμμένο από τις παλάμες τους. Δεν ακούγεται τίποτα εκτός από ανύσηχες, βαριές ανάσες.

Σηκώθηκα και έκανα μερικά βήματα μακριά από τον κόσμο. Ακούμπησα την πλάτη μου στον τοίχο και έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου. Πληκτρολόγησα τον αριθμό του Χριστόφορου και το τοποθέτησα δίπλα στο αυτί μου.

"Δεν θα έρθω σήμερα" είπα μόλις απάντησε.

"Όλα καλά; Τι έγινε;" ρώτησε και τον άκουσα να σηκώνεται από την καρέκλα του.

"Ναι δηλαδή όχι. Είμαι στο νοσοκομείο" είπα με αδύναμη φωνή.

"Στο νοσοκομείο; Είσαι καλά;" ρώτησε και χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του.

"Εγώ καλά είμαι. Η Ίφη" σταμάτησα για λίγο "Την πυροβόλησαν χθες το βράδυ στο σπίτι".

"Είναι καλά; Θα ζήσει έτσι" είπε και άφησε μια ανάσα του.

"Δεν ξέρω" απάντησα ψυχρά "Δεν θα έρθω σήμερα ούτε αύριο και δεν ξέρω πότε θα ξαναέρθω" είπα και έκλεισα το τηλέφωνο.

Κάθισα ξανά πίσω στη θέση μου. Σήκωσα τα μανίκια από το λευκό μου πουκάμισο και πέρασα τα δάχτυλα μου στα μαλλιά μου. Άφησα μια ανάσα μου και έκλεισα για λίγο τα μάτια μου. Δεν ήθελα να σκέφτομαι. Δεν ήθελα να την σκέφτομαι.

Άνοιξα τα μάτια μου όταν ένιωσα ένα χέρι στο δεξί μου πόδι. Τα μάτια μου στάθηκαν στης κυρίας Εβελίνας.

"Πήγαινε σπίτι" μου είπε και με μεγάλη προσπάθεια κατάφερε να χαμογελάσει λίγο.

Δεν ήταν πραγματικό χαμόγελο, όμως. Δεν ήταν ζεστό και ευχάριστο. Ήταν ψυχρό, απόμακρο.

"Όχι, μπορεί να γίνει κάτι και-" με σταμάτησε.

"Θα σε πάρω να σου το πω" είπε και η φωνή της έσβηνε σιγά σιγά.

"Δεν.. Αν ξυπνήσει; Θέλω να μαι δίπλα της. Να-" με διέκοψε μια άλλη φωνή από τα αριστερά μου.

"Κωστή, πήγαινε να ξεκουραστείς" είπε η Μαρία και τα μάτια της γυάλιζαν.

"Όχι. Δεν πάω σπίτι. Δεν.." κατέβασα το κεφάλι μου "Δεν μπορώ" είπα τελικά.

"Θες να πάμε μαζί;" προσφέρθηκε η Μαρία και το χέρι της είχε ανέβει στον ώμο μου.

"Όχι" σηκώθηκα "Πάω μια βόλτα. Αν συμβεί κάτι πάρτε με τηλέφωνο" είπα και έφυγα χωρίς να περιμένω απάντηση.

Κατέβηκα κάτω και βγήκα από την πόρτα του νοσοκομείου. Άρχισα να περπατάω προς άγνωστη κατεύθυνση. Οι γάμπες μου έκαιγαν αλλά, τελικά, έφτασα στην παραλία. Τα πόδια μου βούλιαζαν στην άμμο ώσπου έφτασα στο υπόστεγο. Κάθισα στο ξύλινο δάπεδο, στην άκρη, και κοιτούσα τη θάλασσα. Ο ήχος της με ηρεμούσε. Ο ήλιος είχε φτάσει ψηλά, στον ουρανό και φώτιζε ολόκληρη την πόλη.

Κάθομαι εδώ στον ήλιο, τα χέρια μου καίγονται και τα μάτια μου είναι σχεδόν κλειστά. Το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι τα συναισθήματα που τρέχουν στις φλέβες μου.

Σε χρειάζομαι εδώ, μαζί μου. Θέλω να νιώσω τη ζέστη σου δίπλα μου. Βάζω στοίχημα ότι η φωτιά μπορεί να με ζεστάνει περισσότερο από τις ακτίνες του ήλιου. Δεν καταλαβαίνω τι μου κάνεις, αλλά με κάποιο τρόπο η ενέργεια μου αυξάνεται από τη στιγμή που σε βλέπω ή σε μυρίζω ή σε νιώθω. Μου δίνεις ένα τόσο μεγάλο συναίσθημα ότι με αγαπάς. Κάθε μέρα ξυπνούσα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Ένιωθα ευλογημένος να σε έχω, να έχω κάποιον να με καταλαβαίνει. Υπήρχε μια εποχή που νόμιζα ότι δεν άξιζα αγάπη και προσοχή. Τα παράτησα όλα. Πέταξα τα όνειρα μου. Και αντ'αυτού έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου και να περνώ κάθε μέρα όπως έρχεται. Μετά ήρθες εσύ και μου έδειξες ότι μπορώ να με εκτιμούν. Δεν χρειάζεται να προσποιηθώ τίποτα. Είναι ωραίο να έχεις κάποιον που νοιάζεται για σένα. Το περίμενα αυτό. Ακούγεται χαζό, αλλά το να βρω την αληθινή αγάπη ήταν ο μόνος λόγος για να μείνω ζωντανός. Και χαίρομαι που το έκανα. Με σένα δεν χρειάζεται να αμφιβάλλω, δεν χρειάζεται να πολυσκέφτομαι. Όλα κυλάνε φυσιολογικά. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα ένιωθα τόσο καλά. Πάντα μετράτε την αγάπη με το πόσα απαλά δάχτυλα μπερδεύτηκαν μεταξύ τους. Τα δικά μας ταίριαζαν τέλεια και αυτός είναι άλλος ένας λόγος για να μείνουμε μαζί.

"Σ'αγαπάω γαμώτο" ψιθύρισα και ξάπλωσα στο παγωμένο δάπεδο.