Çikolata Yağmuru'na başladığınız tarihi şuraya bırakınız lütfen...
Lütfen yorumları da okuyunuz, karakterlerimiz oraya el attı. Ama sürekli düzenlediğim için karışık olabilir. Ya da vazgeçtim, okumayın.
***
14.11.2019
Geçmiş silinmez; izler kalıcıdır ve gelecek de bir gün geçmiş olur.
Zaman her şeyin ilacı derlerdi, büyük yalan! Sadece rafa kaldırır, unutturmaz veya iyileştirmez. Ufak bir sarsıntıyla zamana bıraktığımız ne varsa doluşur zihnimize. Eğer zaman bir şeye ilaç olacaksa ruhlara olmalıydı. Ölü, yorulmaya başlayan ruhları iyileştirmeliydi. Kalplere ilaç yetmezdi. Zaman kalplere, aşk için atan kalplere fayda göstermezdi. Sadece daha çok acıtırdı, zamana bırakmak iyi değildi. Zaman geçirmez, sadece geçiştirirdi.
Zaman hiç durmadığına ve sürekli akıp gittiğine göre, meraklısı olduğumuz ve büyüsünde kaldığımız gelecek, aslında dokunulmamış geçmişten başka bir şey değildi.
Şu an bir uçurumun kenarındaydım. En kenarda, boşluğa ufak bir adım kala. Sesler geliyordu. Sevdiklerimin bağırış, ağlayış sesleri. Arkadaşlarımın, abimin hatta hiçbir alakası olmayan Komiser Memo amcanın bile. Ben hiçbirini umursamıyor, öylece bekliyordum. Bir komut gelecek ve boşluktan aşağı bırakacaktım kendimi. O komutu kim, nasıl verecekti bilmeden sadece ağlayarak bekliyordum. Boşluğa bakarak, bana seslenen sesleri duymazdan gelerek bekliyordum.
"Bırakma!" diye bir ses geldi arkamdan. Onca ses birden nasıl yok olmuştu?
Boşlukta bir sahne belirdi. Bir kız koşuyordu. Ağlayarak, korkuyla koşuyordu. Arkasından ona seslenerek biri daha koşuyordu. Onu yakalamaya çalışıyor ama bir türlü başaramıyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
petrichor | ANI SERİSİ •TAMAMLANDI•
Teen Fiction"Ona her baktığımda, sanki daha önce alevlerin arasındaymışım da bir bakışı içimdeki ateşe yağmur yağdırmış gibiydi." *** "Ödül müsün, ceza mı? Seni her gördüğümde tam buram, sönmüş bir külün alevlenmesi gibi coşuyor" titreyen ellerini yumruk yapıp...
