Belkide bilmiyordum hiç bişeyi beceremem ki zaten neyi becerdim bugüne kadar. Ne yaptıysam elime yüzüme bulaştırdım anlıyordum aslında mutluluk bana haramdı. Sadece benimde mutlu bi ailem kardeşlerim arasında tatlı bi kıskançlık olsun sevgilimin beni çok sevmesini. Ama olmuyordu işte ne yaptıysam başaramadım. Tek başarılı oldğum şey derslerimdi. Ama ben mutlu olmak istiyordum. Arkadaşım bile yoktu dogru düzgün. Tamam belki yakışıklı bir erkeğim ama yetmiyor işte. Sevdiğim kız EFSUNUMM benim farkıma bile varmıyordu. Beni sadece derslerine yardım eden inek öğrenci sanıyordu. Aileme gelince umurlarında bile değildim eve gitmediğim zaman farketmiyorlardı bile neymiş efendim "Hayatımızı biz yaşayamadık sen yaşa Efe". Babam bu kelimeleri ne zaman söylese içimden parçalar kopuyordu.
Tek yapabildikleri şey cebime para denen kağıtları sıkıştırıp en iyi okula göndermek tabi altıma aldıkları arabada cabası. Halbuki tek istediğim şey ailemden ilgiydi. Ama yanımda kimse yoktu. En çok yanımda olmasını istediğim kişi Efsundu. O bile bakmıyordu suratıma.
Yetmiyomuş gibi ayda yılda ders çalısmak icin biraraya geldiğimizde bile sevgilisiyle anılarını anlatıyordu ne kadarda mutluydu... İşte en çok canımı yakan şeyde buydu aslında.
Onun bir başkasıyla MUTLU olması.
