one shots

×01×

Κλείνω με αρκετά γρήγορες κινήσεις, την πόρτα του σπιτιού μου και καταλήγω να σέρνομαι σε αυτή, φέρνοντας τα πόδια κοντά στο στέρνο μου.

Δεν αντέχω άλλο.

Γίνομαι 17 σε ένα μήνα, και τι θα καταλάβω; βασικά και τι έχω καταλάβει;

Εδώ και 17 σχεδόν χρόνια, είναι σαν να μην ζω. Πηγαίνοντας σε ένα σχολείο που γίνομαι εύκολα στόχος στους περισσότερους και γυρνώντας σε ένα σπίτι που κυριολεκτικά, νιώθω λες και ζω στην κόλαση.

Με έναν πατέρα που το πρωί πίνει ότι αλκοολούχο ποτό βρει, και το βράδυ τριγυριζει από μπαρ σε χαρτοπαικτικες λέσχες και από χαρτοπαικτικες λέσχες σε μπαρ και πάει λέγοντας..

Και με μια μητέρα, που είναι κυριολεκτικά στον κόσμο της. Εθισμένη στις ναρκωτικές ουσίες από μικρή ηλικία και τις περισσότερες ώρες τις μέρας βρίσκεται σε νιρβάνα. Σε έναν κόσμο όπου εκεί επικρατεί το πράσινο και υπαρχουν κάθε λογής λουλούδια, απόλυτη ησυχία - την οποία την σκεπάζει η χαμηλή σε ήχο κλασική μουσική και τα μερικά τιτιβισματα από τα διαφόρου είδους τροπικά πουλιά. Έτσι τον φαντάζομαι. Έναν ήσυχο και άκακο κόσμο, όπως κι' εκείνη.

Φέρνω στο νου μου τα γεγονότα που από την στιγμή θυμάμαι τον εαυτό μου, μου έχουν συμβεί και σε δευτερόλεπτα τα δάκρυα στα μάτια μου, είναι πλέον αισθητά.

[flashback]

Ξαφνικά η πόρτα της ντουλάπας - που έμεινα κρυμμένη για τουλάχιστον 2 ώρες - άνοιξε, και η πλέον αηδιαστική παρουσία του ήταν αντιληφθεί στον χώρο.

Όσο σκέφτομαι πως σε πολύ μικρή ηλικία, του είχα υπερβολική αδυναμία, τρελαίνομαι.

"Εδώ είναι το αγαπημένο κορίτσι του μπαμπά; έλα να σε αγκαλιάσω μικρή μου πριγκίπισσα" είπε μπερδεύοντας την γλώσσα του σε ορισμένα σημεία. "Ω, θα σε μαλώσω. Κρυβόμαστε από τον μπαμπά; αφού ξέρεις πόσο σε αγαπάω μωρό μου αρκεί να με ακους, αλλιώς ξέρεις πως πρέπει να τιμωρηθείς για καθαρά παραδειγματικους λόγους. Ε, ψυχούλα μου δεν το ξέρεις;" πρόσθεσε, αφού με κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που δεν σου άφηνε και πολλές επιλογές. Και εδώ που τα λέμε, επιλογές δεν υπήρχαν. Βασικά υπήρχε. Μια και μοναδική.

"Ναι μπαμπά, το ξέρω". και με αυτό κατέβασα το βλέμμα μου. Είχα σταματήσει όπου το καταλάβαινα να του πηγαίνω κόντρα, για να μην δέχομαι τις συνέπειες που θα ακολουθούσαν.

"Μπράβο το κορίτσι μου. Και τώρα, ώρα να κάνεις κάτι στον μπαμπά ώστε να τον χαλαρώσεις, ναι μικρό μου;" δεν μπορούσα να του φέρω αντίρρηση, οπότε υπομενα κάθε διαταγή και κάθε επιθυμία του.