Ερωτας Αλά Ιταλικά

1. Γνωριμία...;

Μετά το θάνατο του αγαπημένου πατέρα της, αφήνοντάς την μόνη πια, μόνο χρέη και ευθύνες είχε κληρονομήσει γιατί μόνο αυτά είχαν από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Μικρή και φτωχή η οικογένειά τους. Φτωχός και ο πατέρας της, κηπουρός τα πρωινά και τα απογεύματα είχε ένα μικρό ανθοπωλείο σε μία επαρχία ονόματι Τόρανς στην περιοχή της Καλιφόρνια• και με αυτό προσπαθούσε να τη μεγαλώσει. Μέσα στα χρώματα και τις όμορφες μυρωδιές τους μεγάλωνε κι εκείνη και γινόταν σαν κι αυτά τα λουλούδια. Λουλούδι γινόταν και άνθιζε.

Παρ'όλα αυτά ποτέ δεν κατάλαβε το λόγο που ο πατέρας της αγαπούσε τόσο τα λουλούδια. Και τον ρωτούσε συνέχεια γιατί.

"Ολα στη ζωή θα είναι μάταια κόρη μου, αν δε καταφέρουμε να μάθουμε στα παιδιά μας να αγαπάνε τα πουλιά, τα λιβάδια και τα λουλούδια" έλεγε πάντα εκείνος κι η μικρή τον άκουγε.

Ο αγαθός και καλόκαρδος πατέρας της να παλεύει για εκείνη με όλα τα θηρία της ζωής του κρατώντας το χεράκι της έπαιρνε κουράγιο και δύναμη να τα βάλει με τον κόσμο όλο και να κερδίσει.

Οταν όμως πια ο πατέρας της ο Κ. Θόρνς έφυγε τόσο ξαφνικά απ'τη ζωή, έπειτα εκείνη μόνη της έπρεπε να συνεχίσει τον αγώνα του πατέρα της.
Ανοιξη ήτανε και τα λουλούδια ανθίζανε, μα ο πατέρας της είχε φύγει.

Το ανθοπωλείο έμεινε σε εκείνη τη μικρή του κορούλα που τόσο αγαπούσε, μα εκείνη ήταν μόλις 9 ετών• πώς θα μπορούσε να τα καταφέρει;
Ετσι το μικρό αγαπημένο ανθοπωλείο του πατέρα της πουλήθηκε μαζί με όλες τις αγαπημένες στιγμές και αναμνήσεις.

Στην κηδεία του Κ. Θόρνς η ηλικιωμένη γυναίκα που καθάριζε το μικρό μαγαζάκι τους τα τελευταία χρόνια, η Κ. Μονίκ πάνω κάτω στην ηλικία του πατέρα της, γύρω στα 43, γλυκός και ήρεμος άνθρωπος με την κατάρα του να μην μπορεί να κάνει παιδιά, λύγισε καθώς είδε την μικρή να μαραζώνει• η καρδιά της μαύρισε. Και λυπήθηκε τη μικρή και με δάκρυα στα μάτια και συμπόνια την πήρε σπίτι της να τελειώσει αυτό που ο καλόκαρδος Κ. Θόρνς δυστυχώς δεν πρόλαβε.
Να μεγαλώσει την μικρή και μονάκριβη κορούλα του που μόνο εκείνη είχε στον κόσμο αφού και η μητέρα της μικρής είχε πεθάνει στη γέννα.

"Θυμάσαι το μυστικό μας;" τη ρωτούσε κάθε τόσο η Κ. Μονίκ και η μικρή την κοίταζε με τα ματάκια της να λάμπουν καθώς χαιρόταν που η γυναίκα που είχε απέναντί της ήταν σα μητέρα πια γι'αυτήν.