Δεν περίμενα ποτέ να αγαπήσω κάποιον καλλιτέχνη, αλλά το έκανα, και γι αυτό ευθύνεται η μικρή μου αδερφή. Έλεγε ότι άξιζαν, ότι οι στοίχοι τους εκφράζουν αυτό ακριβώς που νιώθεις ή που θες να νιώσεις, ότι σε κάνουν να βλέπεις το μέλλον αισιόδοξα και...
Η αδερφή μου έδειχνε να τα πηγαίνει λίγο πολύ καλά με όλους. Να είναι χαλαρή και να χαμογελάει όπως πάντα, αλλά μπορούσα να δω ότι όταν έφτασε μπροστά στον Yoongi της κόπηκαν τα πόδια, όπως και εμένα όταν εκείνη την στιγμή στάθηκα μπροστά από τον Taehyung την στιγμή που ο Jin από πίσω του άφηνε δύο γλειφιτζούρια μπροστά του, δίπλα στο άλμπουμ μου. «Το ένα είναι για την κοπέλα μπροστά σου» είπε χωρίς να με κοιτάξει και ο Taehyung μου το έδωσε χαμογελώντας. Αλλά δεν ήξερε ότι πριν που μιλούσα με τον Jin του είπα ότι λατρεύω τα γλειφιτζούρια. Και εκείνος, τώρα, άφηνε ένα μπροστά μου. Δεν ήξερα πώς να νιώσω γι' αυτό. Από την στιγμή μάλιστα που είχα τον bias μου. Ο Taehyung δεν με άφησε να το σκεφτώ και πολύ γιατί πήρε το ένα γλειφιτζούρι και το άνοιξε για εμένα. Ήταν γεύση λεμόνι και τα δύο, το αγαπημένο μου. Χαμογέλασα και τον ευχαρίστησα καθώς το έπαιρνα στα χέρια μου. «Πολύ νόστιμο» είπα και χαμογέλασα. Εκείνος έφερε το χέρι του στο σημείο που χτυπούσε η καρδιά του. «Αυτό ήταν τόσο γλυκό» είπε με τον τρόπο που μιλούσε στα παιδιά. Έδειξα προσβεβλημένη και κατσούφιασα. Δεν ήθελα να είμαι σαν παιδί μπροστά του. «Αχ μη, σταμάτα» είπε εξακολουθώντας να αγγίζει το στέρνο του. «Μααα» παραπονέθηκα και εκείνος γέλασε αλλά σταμάτησε να με πειράζει. Άνοιξε το άλλο γλειφιτζούρι και το έβαλε στο στόμα του. «Ωραίο» είπε, αλλά πρόσθεσε «αλλά λίγο ξινό». «Αυτό είναι για μεγάλα παιδιά» είπα και χαμογέλασα καθώς εξακολουθούσα να το έχω στο σπίτι μου. Με κοίταξε καχύποπτα. «Πόσο χρονών είσαι μικρή;» «Δεκαεννιά αλλά αυτό δεν έχει να κάνει» είπα υπερήφανα. «Ναι καλά, από εδώ και πέρα θα με φωνάζει όππα. Όππα!» είπε αρκετά δυνατά και αν κοιτούσα αριστερά θα έβλεπα τον Jungkook να γυρνάει απότομα προς το μέρος μας. «Εντάξει» είπα. «Έτσι κι αλλιώς έτσι σε λέω». Εκείνος κόλλησε για λίγο. «Σωστά. Είμαι όππα», είπε λες και το ανακάλυπτε μόλις τώρα. Αναστέναξε. «Γέρασα». Τον κοίταξα με μισόκλειστα μάτια. «Είσαι μόνο 23. 23!» είπα και εκείνος άρχισε να προσποιείται ότι κλαίει. Και εκείνη την στιγμή τελείωσε ο χρόνος μας. Αλλά ήξερα ότι υπήρχε συνέχεια...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
