W czerwony ci do twarzy

Dzień na odwrót

Na kanapie siedzieli nasi przyjaciele tylko... trochę inni. Matt miał piercing twarzy, Edd wyglądał poważnie, Tom był wesoły. Dodatkowo na kanapie siedział Tord, który miał zasłonięte jedno oko i wyglądał na przerażonego. 

Spojrzałam na lustro. Rozbite... Nie mamy jak wrócić.

- Hel? Co ty tu robisz? Przed chwilą wyszłaś z Aleksandrem i Tiną drzwiami, a teraz wróciłaś lustrem! Jak to zrobiłaś? - Wesoły Tom odłożył komiks i wstał i przytulił mnie.

- Nie dotykaj jej alkoholiku. - Tord od razu zareagował, odciągnął ode mnie Toma. Wyglądał jakby był zazdrosny.- Musimy się wynieść stąd.

- Czemu? Czyżbyś był zazdrosny o Wesołego Toma? - Tord zarumienił się lekko - Aww... Sweet.

- Ja nie jestem zazdrosny. - Nałożył kaptur aby ukryć rumieńce - Po prostu miałem plany na wieczór...

Po naszej krótkiej rozmowie wyjaśniliśmy sytuacje tutejszym kolorowym bluzą. Z tego co zauważyłam w tym wymiarze chłopaki mają odwrotne charaktery. Edd jest poważny, Tom radosny i nienawidzi alkoholu, Tord nieśmiały i brzydzi się przemocą, a Matt jest agresywny, sprytny, ale też dba o resztę.

Matt i Edd zaproponowali pomoc w naprawie lustra. Już po chwili siedzieliśmy na podłodze z rozbitym lusterkiem i klejem. Wesoły Tom siedzi na kanapie z schowanym w golfie Tordem i oglądają jakąś kreskówkę.

- Nie chce mi się wierzyć, że u was Tom jest alkoholikiem. On nie tknie nawet piwa bezalkoholowego.

- Popatrz na Torda. Jeden siedzi cichutko na kanapie, a drugi... - spojrzałam na Diabełka, który zawzięcie kłócił się z Eddem. - sam widziałeś jaki jest.

- Dziwnie się patrzy na kogoś kto wygląda ja ty, ale zachowuje się zupełnie jak ciota. - Tord dalej rozmawiał z Eddem.

- Byłoby fajnie jeśli wpadlibyście wszyscy kiedyś do nas! Na pewno Ringo by was polubiła. - zawołał Tom z kanapy. Chłopak mówił coś jeszcze przestałam słuchać po drugim zdaniu. Ten Tom to taki typ człowieka co jeśli zacznie mówić już nie przestanie.

- Tom, klej nam się kończy. Jedz do sklepu. - Od męczącego gadanie chłopaka uratował nas Edd.

- Jasne! Tord chodź! - Tom ściągnął z kanapy kolegę i pobiegł do drzwi wejściowych.

- Ale my mamy jeszcze klej... - wzięłam do ręki jeszcze nie otworzony klej.

- Wiem, ale miałem dość jego ciągłego gadania. Wy nie? - wszyscy przytaknęliśmy i wróciliśmy do klejenia.

Matt i Edd poszli do kuchni po coś do picia. Udało nam się sklecić już pół lustra. Wszyscy mamy już dość. 

-Już nigdy nie dotknę żadnych puzzli. - powiedziałam patrząc na rozbite lustro. Od trzech godzin próbujemy naprawić to przeklęte lustro.

- Ja też. - Norweg wstał i przeciągnął się. - Plecy już mnie bolą. Wstajesz?

Chłopak podał mi dłoń i przyjęłam pomoc. Przez długie siedzenie w jednej pozycji zdrętwiały mi nogi. Podczas kiedy ja cierpiałam, Tord śmiał się. Nie ma to jak prawdziwy przyjaciel, który zawsze ci pomoże.

-Dzięki Tord. Wiem, że zawsze mogę na ciebie liczyć. Ale mógłbyś teraz przestać się śmiać? - Nie przestał. Jak ja wytrzymałam z nim 13 długich lat? Nie chcąc dłużej czekać jak się uspokoi, kopnęłam go w kostkę.

- Ała! Za co to? - Diabełek złapał się za bolącą kończynę i zaczął skakać na drogiej nodze.

- Za niewinność i dobre chęci. - Odpowiedziałam z złośliwym uśmiechem. Czuje się tak jakbyśmy znowu mieli te siedem lat.