It's Complicated. Larry Stylinson❤

#62 Samenwonen

Louis Pov.

'Mam, we zijn er!' Schreeuw ik als Harry en ik het huis inlopen. Harry sluit de voordeur achter zich en samen lopen we door naar de woonkamer.

'Hey lieverds!' Groet ze ons als ze opstaat van de bank en ons een knuffel geeft.

'Ik heb je zo gemist, Lou.' Mompelt ze in mijn nek als ze me nog een knuffel geeft. Ze trekt terug waardoor ik haar traanogen kan zien.

'Niet huilen, mam.' Stel ik haar gerust. 'Ik ben hier.'

'Je was weg voor meer dan 2 weken, Lou. Je kwam niet eens terug voor kleren.' Snikt ze.

'Harry heeft genoeg kleding.' Bevestig ik. Harry's kleren zijn mij veel te groot, maar ik kon toch niet veel doen. Het personeel mocht er echt niet achterkomen dat er een onbekend persoon langer dan 2 weken door het weeshuis heeft gespookt. Mijn moeder slaat een diepe zucht.

'Ik ben blij dat je er bent, Lou. Jij ook, Harry.' Glimlacht ze.

'Wat moest je ons vertellen?' Vraag ik.

'Misschien kunnen jullie beter zitten. Ik schenk wat drinken in en dan kom ik terug.' Harry en ik gaan allebei op de bank zitten in de woonkamer. Hij legt een warme hand op mijn bovenbeen en knijpt er gerustellend in.

'Ze zei dat het leuk is..' mompelt Harry. 'Je moet dus geen erge dingen verwachten, schat.'

'Weet ik, maar alsnog.. Je weet niet wat moeders leuk vinden of niet. Waarschijnlijk vinden wij het minder leuk dan dat zij doet.' Zucht ik.

Niet veel later stapt mijn moeder met 3 glazen water de woonkamer binnen. Ze geeft ons het drinken en gaat op de bank tegenover ons zitten.

'Jongens, jullie weten dat ik de laatste tijd heel hard heb gewerkt..' Harry en ik knikken allebei. '..en dat ik daardoor vaak chagerijnig ben geweest..' Deze keer ben ik de enige die knikt. '..maar dat was allemaal de moeite geweest als ik jullie nu ga vertellen wat ik voor jullie geregeld heb.' Begint mijn moeder. Ze gaat rechter op de bank zitten en kucht voordat ze verder spreekt.

'Ik heb een appartement voor jullie geregeld.'

Harry en ik kijken elkaar geschrokken aan. 'Wat?!' Zeggen we allebei.
Mijn moeder begint te grinniken.

'Ik heb gespaard voor jullie.' Maakt ze af.

'M-Maar.. We zijn minderjarig.' Zegt Harry.

'Het is onder mijn kosten dus uiteindelijk woon ik daar. Het staat onder mijn naam.'

'Wacht.. En het weeshuis dan?' Vraag ik.

'Ze hebben mijn salaris gezien en het was genoeg om jou voor een tijdje te onderhouden om dat zo te zeggen.' Legt ze uit. Ik spring van de bank en geef haar de dikste knuffel die ik haar ooit heb gegeven. Ook Harry komt erbij.

'Jongens.. Jullie pletten me.' Lacht ze.
Harry en ik trekken terug en gaan weer op de bank zitten. Harry pakt snel mijn hand vast en knijpt er hard in van blijdschap.

'Maar dat betekent dat ik weg moet uit dit huis, mam.'

'Komt wel goed, lieverd. Ik heb genoeg vriendinnen voor gezelschap en desnoods koop ik een huisdier. Het appartement zit hier om de hoek dus als ik me alleen voel kan ik altijd aankloppen.' Lacht ze.

'Ik hou van je, mam.' Glimlach ik.

'Ik ook van jou, lieverd.'

'Ik hou ook van jullie, hoor.' Lacht Harry. Ik grinnik en druk een kus op zijn wang.

'Begin maar alvast met inpakken, want morgen kunnen jullie het huis al in.' Zegt mijn moeder. Dat laat mijn mond nog wijder openvallen.

'Dit is geweldig.' Mompelt Harry.

'Ja en dat zacht samengevat.' Lach ik.

______________________________________
                       Volgende dag

Harry Pov.

We hebben vannacht bij Johannah geslapen. We wouden niet terug rijden naar het weeshuis. Niet dat het daar heel heftig is ofzo, maar het is sowieso fijner om met z'n tweeën in een tweepersoonsbed te liggen dan samen in een eenpersoonsbed. Ook is het fijner voor Dylan. Eindelijk rust..
Ik heb heb geappt en verteld wat er gebeurt is. Hij is blij voor ons, maar we moeten morgen wel afscheid nemen. We houden natuurlijk nog gewoon contact, maar ik ga geen kamer meer met hem delen.

Ik kan nogsteeds niet geloven dat Louis en ik gaan samenwonen. Samen in een appartement. Het is onwerkelijk. Het voelt als een droom die uit komt.

'Ik wil niet naar binnen.' Mompel ik als Louis en ik voor de deur van de kamer staan die Dylan en ik delen.

'Kom op, babe. Je gaat afscheid nemen en daarna zie je hem wel weer bij de houseparty.' Moedigt hij me aan. Hij heeft wel gelijk. We hebben al een houseparty gepland voor al onze vrienden. Aangezien we allebei geen grote familie hebben waar we contact mee hebben houden we het liever bij de vriendengroep.

Ik doe de kamerdeur open en stap de kamer in. Dylan zit zoals gewoonlijk op zijn bed met zijn telefoon in zijn hand.

'Larry!' Groet hij vrolijk als hij me ziet. Hij staat op en heeft Louis en ik een knuffel.

'Waarom noemt iedereen ons Larry?' Lacht Louis.

'Iedereen?' Zucht Dylan. 'Dacht ik eens een keer creatief te zijn..'

'Ik kom mijn spullen halen.' Zeg ik als ik richting zijn kast loopt.

'Het weeshuis weet dat je vandaag weg gaat toch?' Vraagt Dylan aan mij.

'Natuurlijk. Ik kan niet zomaar weg.'

'Weet ik. Gewoon voor de zekerheid. Ik bedoel.. Het zou me niks verbazen als je dit ook weer stiekem gaat doen. Je hebt ook je vriendje hier weten te houden voor meer dan 2 weken.' Lacht Dylan.

'Dat is waar.. Deze keer hou ik me aan de regels.' Antwoord ik.

Als ik mijn koffers en tassen heb ikgepakt lopen we met z'n drieën naar beneden. We blijven stilstaan in de hal om rustig afscheid te kunnen nemen.

'Ik zie je volgende week, man.' Zeg ik als ik Dylan een knuffel geef.

'Ik zie dit ook niet als een afscheid hoor. We houden contact.' Glimlacht Dylan.

'Sowieso.' Antwoord ik. Ik draai me om en zie Louis achter me staan. Hij staat gehurkt bij een klein meisje. Ze heeft zacht blond/bruin haar en ze lijkt ongeveer 5. Louis houd haar kleine handje vast en samen voeren ze een langdurig gesprek. Ik grinnik bij het uitzicht.

'Ooit wordt hij een goede vader, Harry.' Zegt Dylan als hij achter me komt staan en me een schouderklopje geeft.

'Dat weet ik wel zeker.' Ineens draait Louis zich om en kijkt me met een grote glimlach aan. Hij wenkt me naar hem toe. Ik ga bij het duo staan en kijk bewonderend naar het meisje.

'Dit is het meisje van de kinderafdeling, Hazz.' Glimlacht Louis. Ineens herken ik haar. Het is hetzelfde meisje die met het blauw en groene verf speelde. Ze heeft dezelfde sprankeling in haar ogen en hetzelfde donkerblonde haar.

'Wat een mooi meisje.' Zucht ik glimlachend

'Ze heet Kaylin.' Glimlacht Louis trots.

Heey!
Dus.. aardig lang hoofdstuk al zeg ik het zelf. Ook veel gebeurt ;)

Het kleine meisje is geïnspireerd bij KaylinStylesx Ze schrijft zelf ook Larry boeken dus kijk even op haar account. Haar boek is net klaar dus vers van de pers om gelezen te worden :)

Morgen ga ik haar ontmoeten in real life en je beseft niet hoe super excited ik ben❤

Bedankt voor het lezen!

Vergeet niet te stemmen!
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx