Angelic Touch

Κεφάλαιο 74

Στην κηδεία είχε κόσμο. Μερικοί γνωστοί και άλλοι όχι. Κυρίως νεαροί άνδρες με τατουάζ στα χέρια τους. Όλοι με μαύρα ρούχα και γυαλιά.

Δεν πήγα στο νεκροταφείο. Ο χώρος ήταν υπερβολικά ανατριχιαστικός. Έκλαιγαν με λυγμούς και η ατμόσφαιρα ήταν φριχτή. Συνέχεια άκουγα τη φράση 《Ήταν καλό παιδί》.

Έφυγα νωρίς από την εκκλησία και επέστρεψα για άλλη μια φορά στο νοσοκομείο. Ο διάδρομος μού φαινόταν πιο έρημος από κάθε άλλη φορά. Σαν κάτι να έλειπε.

Ήμουν μόνος με τα χέρια μου σταυρωμένα κάτω από το στήθος. Δεν είχα ιδέα τι έπρεπε να κάνω, τι να σκεφτώ, τι να πω. Μου φαίνεται απίστευτο.

Σηκώθηκα από την πλαστική καρέκλα και πλησίασα την πόρτα του δωματίου της Ίφη. Μπήκα μέσα σιγά λες και αν έκανα φασαρία θα την ξυπνούσα. Έκατσα δίπλα της και της έπιασα τρυφερά το χέρι. Ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω.

"Κατά κάποιο τρόπο χαίρομαι που δεν είσαι εσύ στη θέση του Τεό" είπα και έπνιξα ένα γέλιο μου.

"Λυπάμαι πολύ, αλήθεια. Το ξέρω ότι δεν έχει νόημα να σου το λέω απλά το κάνω. Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν με πειράζει που, ξέρεις, πέθανε. Ήταν ο πατέρας της Ρόζι. Εσύ θα ξέρεις πως είναι να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα. Αλλά σου υπόσχομαι ότι θα το καταφέρουμε, μαζί" έσφιξα το χέρι της  λίγο ακόμα.

Κοιτούσα το πάτωμα όση ώρα μιλούσα. Δεν ήξερα αν τα λόγια που έλεγα έβγαζαν νόημα. Ήταν μερικές μπερδεμένες σκέψεις.

"Θέλω να πάμε σπίτι. Μαζί" είπα και έτριψα την παλάμη της με τον αντίχειρα μου.

"Θα πάμε" άκουσα και η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο.

Σήκωσα το κεφάλι μου και κοιτούσα το κενό για λίγο μέχρι να πάρω την απόφαση να γυρίσω προς το μέρος της.

Τα κατάφερα. Γύρισα και αντίκρισα τα μάτια της και το γλυκό χαμόγελό της.

Ω Θεέ μου σε ευχαριστώ.

Έκλεισα και άνοιξα ξανά τα μάτια μου μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε.

"Εγώ είμαι" είπε και η φωνή της ίσα που ακουγόταν στο χώρο.

Έτρεξα γρήγορα έξω και κοίταξα στο διάδρομο. Κανείς. Έψαξα για κάποιον γιατρό ή νοσοκόμα έστω. Τελικά βρήκα.

[...]

"Χρειάζεται προσοχή. Ο οργανισμός της είναι εξασθενημένος ακόμα. Μην την κουράσετε" είπε ο άνδρας με την άσπρη ρόμπα και έφυγε.

Μπήκα βιαστικά στο δωμάτιο και έκατσα δίπλα της. Ένιωθα τα μάτια της καρφωμένα πάνω μου. Ήθελα να της πω κάτι αλλά δεν ήξερα τι.

"Δεν χρειάζεται να μιλήσεις" είπε απαντώντας στις σκέψεις μου.

"Είναι παράξενο" απολογήθηκα "Τη μια στιγμή είσαι σε κώμα και την άλλη ξυπνάς".

"Κωστή" είπε και τα μάτια μου καρφώθηκαν στα δικά της "Σ'αγαπάω, ό,τι και να γίνει μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό".

"Σαν τι να γίνει;" ρώτησα.

Έσφιξε τα μάτια της σαν να ήθελε να διώξει μια σκέψη. Έπειτα τα άνοιξε ξανά και γυάλιζαν επικίνδυνα. Το χέρι της γλίστρησε στο δικό μου και στη συνέχεια ανέβηκε στο μάγουλο μου.

"Σ'ευχαριστώ για όλα" είπε και η φωνή της κόπηκε.

"Τι λες; Δεν.. Δεν καταλαβαίνω" είπα και κοίταξα έντονα τα χαρακτηριστικά του προσώπου της.

Ήταν σκληρά σαν να πονούσε. Με κοιτούσε βαθιά στα μάτια και χαμογελούσε με όση δύναμη της είχε απομείνει.

"Πρόσεχε τη Ρόζι" είπε "Ειδικά τώρα που δεν έχει πατέρα".

Τότε βεβαιώθηκε πως ό,τι της είχα πει το είχε ακούσει.

"Μαζί θα την προσέχουμε" είπα και εκείνη έκλεισε το στόμα μου με το χέρι της.

"Άκουσε με" τα μάτια της άρχισαν να δακρύζουν "Λυπάμαι για ό,τι σου έκανα. Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Υπόσχομαι να μη σε ξεχάσω" η φωνή της έσβησε.

"Ίφη, είσαι καλά;" ρώτησα αν και η απάντηση ήταν σίγουρα αρνητική "Πάω να φωνάξω τον γιατρό" σηκώθηκα βιαστικά αλλά με τράβηξε.

"Σ'αγαπάω, Κωστή. Πάντα θα το κάνω" είπε και το άγγιγμά της έγινε πιο απαλό, πιο αδύναμο.

Όταν βγήκα έξω τον βρήκα μπροστά μου και κυριολεκτικά τον έσυρα μέσα.

"Κάτι συμβαίνει, δεν είναι καλά" είπα και γύρισα να την κοιτάξω.

Έμεινα ακίνητος στη θέση μου. Το χέρι της ήταν ριγμένο στο πλάι, σχεδόν νεκρό, και τα μάτια της κλειστά. Το στόμα της ήταν μισάνοιχτο σαν να είχε προσπαθήσει κάτι να πει αλλά δεν τα κατάφερε.

Με έδιωξαν από το δωμάτιο και περίμενα στο διάδρομο κάνοντας βόλτες πέρα δώθε. Η καρδιά μου χτυπούσε πολύ δυνατά και η ανάσα μου ήταν κοφτή.

[...]

"Εσωτερική αιμορραγία στο στομάχι. Ήταν πολύ αργά. Πραγματικά, λυπάμαι".

Τα λόγια του γιατρού ηχούσαν στο κεφάλι μου ξανά και ξανά. Έχασα τη Γη κάτω από τα πόδια μου. Την άγγιξα για τελευταία φορά, την κοίταξα για τελευταία φορά, της χαμογέλασα για τελευταία φορά, τη φίλησα για τελευταία φορά.

Όλα για μια τελευταία φορά.

•Στο cast έχω βάλει και τον Χριστόφορο