Adı "MAVİ" Olsun\2

21.Bölüm. (Evlenelim..)

"Açıklayabilirim." Dedim Defne'ye. "Yardım ediyordum. Defne.."

Elini kaldırıp bana sus işareti yaptı. "Bu yellozun nesine yardım ediyorsun Ülker!" Dedi sertçe.

"Asude'den korumak için." Derin bir nefes aldım. "Defne kızmadan bir dinle. Başı dertte."

"Defne bilmese de olur." Dedi Helin arkadan. "Kağan filan duyarsa endişelenir." Dedi cilveli bir şekilde. Defne ona doğru atıldı. Belinden yakalayıp gitmesine engel oldum.

"Saçını başını yolarım şimdi senin." Diye bağırdı. "Şırfıntı seni."

"Yolsana hadi!" Dedi Helin ona doğru yürüyerek.

"Ülker bırak!" Diye tepindi Defne. "Bırak!"

"Yeter!" Diye bağıdım. "Sakin olun!" Defne'yi bırakıp geri çekildim. "Olay çıkmasın lütfen Defne."

"Bu kız buradan hemen gidecek." Dedi Defne. "Seninle konuşmam bak Ülker!"

"Gidemem." Dedi Helin. "Özgür bekle dedi."

Defne sinirle bana döndü. "Özgür?" Keyifsizce güldü sonra. "Harika." Omuzuma vurup yanımdan geçti. Çok sinirlenmişti.

"Defne bir dinlesen.." Peşinden yürümeye başladım. Bahçe kapısından çıkar çıkmaz şansına taksi gelmişti. Taksiyi görünce koşmak istedim ama çok geçti. Binip uzaklaştı. Kızgınlıkla Helin'e doğru geri döndüm.

"Ağızını niye tutamıyorsun sen?" Dedim sinirle. "Halletmeye çalışıyordum bozuyorsun her şeyi!"

Beni hiç takmıyordu.

"Senin evin mi burası?" Diye sordu. "Özgür mü aldı?"

"İçeri gir Helin. Daha fazla konuşmadan içeriye gir."

Onu eve sokmaktan bir an vazgeçip direkt bahçeye götürdüm. Burada bekleyebilirdik. Evime girmesine gerek yoktu.

"Bahçesi de kocaman." Dedi otururken. "Özgür hep zevkliydi zaten."

"Kıskandın sanırım." Dedim. "Bir Özgür bir Kağan. Karar veremiyorsun heralde."

Bana sertçe baktı. "Özgür'ü seviyorum sanıyordum. Sonra anladım ki kalbimin gerçek sahibi Kağan'mış meğer."

"Gerçek sahibi.." Diye tekrarladım. "İnandırıcı değilsin Helin. Kağan'ı kaybettin ve kıymete bindi."

"Belki sende Özgür için sadece kıymete binen bir şeysindir." Dedi. Kaşlarımı çattım. "Seni kaybetti. Sonra geri döndün. Hevesi kaçar belki. Bırakır seni. Sana kim katlansın zaten. Delisin sen."

Güldüm. "Sen kimseyi sevemezsin Helin. Niye biliyor musun? Çünkü sen de kalp yok. Deli diyorsun ya bana sorun değil deli olabilirim ama kalbim olmamasından iyidir."

Önüne döndü. "Kırıldım." Dedi. "Birine kalpsiz demek büyük cesaret."

Sandalye mi ona doğru çevirdim. Ellerimi dizlerime koyup ona doğru eğildim. "Niye yaptın?" Diye sordum. Gözlerini tekrar bana çevirdi. "Ben seni çok seviyordum. Arkadaşım olarak görüyordum. Mahvettin her şeyi."

"Sahte arkadaştık." Dedi.

"Sana göre." Dedim. "Beni oynatıyormuşsun haberim yoktu. Ama sen benim için gerçektin Helin. Özgür değildi. Diğerleri değildi. Sadece sen gerçektin. Neden yaptın bunu bize? Kendine neden yaptın?"

Omuz silkti. "Kötüyüm ben." Dedi.

"Sen kötülüğü seçtin." Dedim. "Hatırla. Başlarda ben kötüydüm. Ne oldu sonra? Ben iyiliği seçtim. Sen kötülüğü. Neden?"