She Came Back

Hoofdstuk 42: Het diner

"Ze heet Anna, en ze is de beste in het brouwen van magische potions, vaak helpt ze ook mee aan het brouwen van potions voor onze oorlogen of missies." Legt hij uit. Ik frons even bij de naam 'Anna'. De hertogin van Eleftheria, een kingdom dat nu onder leiding is van Fenrin nadat ze door een ongelooflijke hongersnood hulp bij Fenrin gingen zoeken en Fenrin hun alleen hielp als ze de leiding daar mochten overnemen, heette ook zo. Ze hebben trouwens het verzoek van Fenrin toen geaccepteerd, en sindsdien heb ik niet meer veel van dat kingdom gehoord. Mij best, ik mocht ze toch allemaal niet.

"Je ziet er gefrustreerd uit." Merkt Stefan op. "Ik heb honger." Zeg ik maar gewoon, aangezien ik geen zin heb om helemaal uit te leggen wat er allemaal in mijn hoofd speelt. "Dat komt goed uit," Zegt hij, "het voorgerecht komt er zo aan." Ondertussen schenken dienaren wat wijn voor ons allemaal in. Ik hoop vurig dat ik me deze avond niet helemaal plat zuip maar dat ik me gewoon in kan houden, en ik me dus niet voor het zooitje rijkelui van Midusa helemaal voor schut zet.

"Op Midusa, proost!" Roept Stefan enthousiast, terwijl hij zijn wijnglas in de lucht houdt. Iedereen aan de tafel, net zoals Felice en ik, doen hetzelfde, daarna neem ik een kleine slok. "En op Kanta Tribo natuurlijk..." Fluistert Stefan dan naar mij met een kleine glimlach. Ik glimlach beleefd terug. Niet veel later wordt het voorgerecht geserveerd; een heerlijke groentesoep met vers stokbrood en allerlei dingen die je erop kan smeren zoals kruidenboter en hummus. Ik begin rustig te eten terwijl mijn ogen soms richting Felice gaan, ik kan het ook niet helpen dat ze er zo mooi uitziet deze avond met haar rode, krullende haar zo mooi opgestoken.

Tijdens het diner luister ik mee naar de gesprekken die Stefan voert met de andere mensen aan tafel. Zoals die van Ellen, die plant voor haar zoons zevende verjaardag een hond te kopen, maar ze niet weet wat voor ras. Of die van Phil en Eliza, die net getrouwd zijn en ze van plan zijn om hun huwelijksreis nu in Kanta te gaan houden. Ik heb ze met een net iets te verveelde blik gezegd dat ze van harte welkom zijn. Ik fluisterde grappend naar Felice of we er tussenuit konden glippen, en of we voor het dessert weer even terug konden komen. Giechelend zei ze dat we dat misschien toch maar niet moesten doen.

Na het diner praatte de mensen aan tafel nog voor mijn gevoel lang door, en ik bleef beleefd maar toch ook ontzettend ongeduldig ,net als een klein jongetje die moet wachten van zijn ouders tot iedereen klaar is met eten en dan pas van tafel mag en weer buiten mag spelen, gewoon zitten. Na een tijdje verlaat dan toch iedereen rustig de eetzaal en weer terug naar de troonzaal, waar bediende klaar staan om je nog wat te drinken toe te schenken als je daar zin in hebt. Verder staan er hier en daar ook nog wat tafels met kleine hapjes zoals borrelnootjes. Ik kijk Felice met een zucht aan, ze kijkt met sprankelende pretoogjes terug. Ze weet wat ik wil; ik wil hier weg, maar ook niet terug naar ons tijdelijke huis naar de anderen. Ik kan merken dat ze -net als ik- aangeschoten is van alcohol, maar dat maakt ons beiden niks uit. Ik kijk haar geamuseerd aan en ze grinnikt even.

Daar gaan we dan, rennend en lachend door de straten. Felice heeft haar hakken al uitgetrokken en ze houdt die nonchalant met haar linkerhand vast. Al snel komen we aan bij de haven en we klimmen onhandig onze boot in waarmee we hier zijn aangekomen. We lopen al half-struikelend over elkaar heen de kapiteinshut binnen. Dan gaat alles heel snel; ik trek mijn jas uit, doe mijn stropdas af en maak ongeduldig de knoopjes van mijn overhemd los. Felice trekt haar dure jurk uit en gooit die in een hoekje van de kamer. Net als haar doorzichtige panty, waarvan ik zeker weet dat daar al een paar ladders in zitten van de weg hiernaartoe. Voor je het doorhebt liggen we al samen in het grote bed, en maken we er een wel hele spannende nacht van.